Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ένας Ελληνας
πρωθυπουργός δήλωνε: «Απειλούν να μας διώξουν από τη Σένγκεν. Μικρό το
κακό λέω εγώ».
Ηταν η εποχή της δόξας του. Υποσχόταν στον λαό του πως θα τα αλλάξει όλα, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη και αισθανόταν παντοδύναμος, αρχηγός μιας χώρας τόσο δυνατής που μπορούσε να καταργήσει τα θαλάσσια σύνορά της αφού τίποτε και κανείς δεν μπορούσε να τα απειλήσει. Μιας χώρας τόσο μεγάλης που δεν είχε πρόβλημα να ανοίξει τις αγκάλες της και να μετατρέψει την επικράτειά της ολόκληρη σε hotspot.
Εξαθλιωμένοι άνθρωποι που πνίγονταν στις λάσπες του χειμώνα είχαν αποκλείσει τη σιδηροδρομική σύνδεση της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη και άλλοι είχαν κατασκηνώσει σε κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Λίγους μήνες πριν, ο κυβερνητικός εταίρος αυτού του πρωθυπουργού και υπουργός της Αμυνας είχε απειλήσει τους Γερμανούς πως θα γεμίσει δύο αεροπλάνα με τζιχαντιστές και θα τα στείλει στο Βερολίνο.
Αστοχία φαιάς ουσίας;
Θάρρος, θράσος, αλαζονεία;
Ταύτιση της διεθνούς σκηνής με τον Τέρενς Κουίκ και τον Φλαμπουράρη;
Διαλέγετε και παίρνετε.
Ελεγαν ό,τι τους κατέβαινε. Και συνεχίζουν να το διασκεδάζουν εννοείται. Απλώς τώρα οι ίδιοι, –πρωθυπουργός, υπουργοί και τα λοιπά παραφερνάλια– απορούν και εξίστανται πώς είναι δυνατόν η Γερμανία να οδηγεί τις πτήσεις από Αθήνα στις πύλες εισόδου εκτός χωρών της Σένγκεν.
Το έχουν αυτό οι Γερμανοί από την εποχή του Τάκιτου. Πραγματοποιούν τις απειλές τους. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ εξίσταμαι και δεν θα ήθελα να βρεθώ με τίποτε στη θέση των ταξιδιωτών εκείνων που υφίστανται την ταπείνωση – διότι περί αυτού πρόκειται. Και δεν μου αρκεί η εκτίμηση ότι η συμβολική αυτή κίνηση, εντελώς πραγματική κατά τα λοιπά, οφείλεται στα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα της Γερμανίας. Τέτοιοι συμβολισμοί κλονίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και όχι μόνον τη θέση της Ελλάδας σ’ αυτό.
Και το θέμα δεν είναι μόνον η λαθρομετανάστευση και τα όρια αντοχής των κοινωνιών. Δεν αναφέρομαι σε μας. Αναφέρομαι σε όσες κοινωνίες έχουν όρια και ξέρουν να τα μετρούν κιόλας. Στο θέμα εμπλέκεται και...
ο φόβος της τρομοκρατίας. Ανάμεσα σε όσους επίδοξους δολοφόνους συνελήφθησαν προχθές στη Γερμανία είναι και ένας που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο. Πόσοι στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους μπαίνουν στην Ευρώπη ως πρόσφυγες;
Η Ελλάδα την κατάργηση των συνόρων και την πολιτική ηγεμονία των ισλαμόφιλων και αλληλέγγυων την πληρώνει διπλά. Και στο εσωτερικό, ως κοινωνική απειλή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και ως απειλή της ευρωπαϊκής της υπόστασης.
Μικρό το κακό που θα έλεγε κι ο Τσίπρας.
Ηταν η εποχή της δόξας του. Υποσχόταν στον λαό του πως θα τα αλλάξει όλα, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη και αισθανόταν παντοδύναμος, αρχηγός μιας χώρας τόσο δυνατής που μπορούσε να καταργήσει τα θαλάσσια σύνορά της αφού τίποτε και κανείς δεν μπορούσε να τα απειλήσει. Μιας χώρας τόσο μεγάλης που δεν είχε πρόβλημα να ανοίξει τις αγκάλες της και να μετατρέψει την επικράτειά της ολόκληρη σε hotspot.
Εξαθλιωμένοι άνθρωποι που πνίγονταν στις λάσπες του χειμώνα είχαν αποκλείσει τη σιδηροδρομική σύνδεση της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη και άλλοι είχαν κατασκηνώσει σε κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Λίγους μήνες πριν, ο κυβερνητικός εταίρος αυτού του πρωθυπουργού και υπουργός της Αμυνας είχε απειλήσει τους Γερμανούς πως θα γεμίσει δύο αεροπλάνα με τζιχαντιστές και θα τα στείλει στο Βερολίνο.
Αστοχία φαιάς ουσίας;
Θάρρος, θράσος, αλαζονεία;
Ταύτιση της διεθνούς σκηνής με τον Τέρενς Κουίκ και τον Φλαμπουράρη;
Διαλέγετε και παίρνετε.
Ελεγαν ό,τι τους κατέβαινε. Και συνεχίζουν να το διασκεδάζουν εννοείται. Απλώς τώρα οι ίδιοι, –πρωθυπουργός, υπουργοί και τα λοιπά παραφερνάλια– απορούν και εξίστανται πώς είναι δυνατόν η Γερμανία να οδηγεί τις πτήσεις από Αθήνα στις πύλες εισόδου εκτός χωρών της Σένγκεν.
Το έχουν αυτό οι Γερμανοί από την εποχή του Τάκιτου. Πραγματοποιούν τις απειλές τους. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ εξίσταμαι και δεν θα ήθελα να βρεθώ με τίποτε στη θέση των ταξιδιωτών εκείνων που υφίστανται την ταπείνωση – διότι περί αυτού πρόκειται. Και δεν μου αρκεί η εκτίμηση ότι η συμβολική αυτή κίνηση, εντελώς πραγματική κατά τα λοιπά, οφείλεται στα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα της Γερμανίας. Τέτοιοι συμβολισμοί κλονίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και όχι μόνον τη θέση της Ελλάδας σ’ αυτό.
Και το θέμα δεν είναι μόνον η λαθρομετανάστευση και τα όρια αντοχής των κοινωνιών. Δεν αναφέρομαι σε μας. Αναφέρομαι σε όσες κοινωνίες έχουν όρια και ξέρουν να τα μετρούν κιόλας. Στο θέμα εμπλέκεται και...
ο φόβος της τρομοκρατίας. Ανάμεσα σε όσους επίδοξους δολοφόνους συνελήφθησαν προχθές στη Γερμανία είναι και ένας που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο. Πόσοι στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους μπαίνουν στην Ευρώπη ως πρόσφυγες;
Η Ελλάδα την κατάργηση των συνόρων και την πολιτική ηγεμονία των ισλαμόφιλων και αλληλέγγυων την πληρώνει διπλά. Και στο εσωτερικό, ως κοινωνική απειλή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και ως απειλή της ευρωπαϊκής της υπόστασης.
Μικρό το κακό που θα έλεγε κι ο Τσίπρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου