Το σθένος, το θάρρος, είναι μυστήρια υπόθεση. Δύσκολα ορίζεται.
Θέλω να πω, ο τρελός που κάνει του κεφαλιού του, ο παράτολμος που δεν σκέφτεται, δεν είναι κατ’ ανάγκην γενναίοι.
Στην κυνική εποχή μας, ο θαρραλέος θεωρείται και κουτός (διότι συνήθως βγαίνει χαμένος) και ένα από τα πολλά τιμήματα της γενναιότητας λένε πως είναι η μοναξιά. Στις μυθολογίες πολλών πολιτισμών, ο άνθρωπος του θάρρους, ο ήρωας, στέκει ξέχωρα· η πορεία του είναι μοναχική. Οπως έλεγε και ο Τζον Γουέιν: «Ενας άνδρας πρέπει να κάνει αυτό που ένας άνδρας πρέπει να κάνει».
Και πάλι, όμως, όποιος είναι μοναχικός δεν σημαίνει ότι είναι και γενναίος, το αντίθετο: η επιλεκτική μόνωση είναι συχνότατα προϊόν διαφόρων φοβιών. Ωστόσο, ο θαρραλέος βιώνει ένα είδος υπαρξιακής μοναξιάς, καθώς οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνει είναι αυτές που κανένας άλλος δεν προτιμάει.
Το γεγονός παραμένει: ο Ελληνας πρωθυπουργός τιμήθηκε προχθές με το Βραβείο «Πολιτικού Σθένους» από το γαλλικό περιοδικό Politique Internationale. Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς σκέφτονταν οι Γάλλοι υπεύθυνοι του εν λόγω εντύπου. Οτι απαιτεί θάρρος να επιμένεις να μη φοράς γραβάτα; Ειλικρινά, δεν ξέρω.
Βεβαίως, εάν μιλάμε, εξαντλώντας την ακρίβεια των λέξεων, όχι τόσο για «θάρρος» όσο για «σθένος», ίσως είχαν κατά νου τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης το καλοκαίρι του 2015. Μπορεί να είχαν δει τις φωτογραφίες του κατάκοπου πρωθυπουργού με έρπη (ή με κάποιο τέτοιο κακό σπυρί στο πρόσωπο) τις ημέρες των διαπραγματεύσεων.
Το πολιτικό σθένος, πάντως, εμπεριέχει και το καθαρό, ατόφιο θάρρος. Και αναρωτιέμαι, διότι η αλήθεια είναι ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν ακολούθησε καμία «μοναχική πορεία», ούτε πήρε «αποφάσεις που κανένας άλλος δεν προτιμάει». Το καλοκαίρι του 2015 συμβιβάστηκε και χάρη σε αυτό τον συμβιβασμό, «είπαμε όχι σε μια άγονη, αδιέξοδη και καταστροφική περιπέτεια», όπως ανέφερε ο ίδιος κατά τη βράβευσή του.
Εν τέλει, βραβεύεται ο κ. Τσίπρας επειδή τότε έλαβε τις ακριβώς αντίθετες αποφάσεις από αυτές που διατυμπάνιζε πως θα έπαιρνε όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Επ’ αυτού, συμφωνώ με τη βράβευση: απαιτεί σθένος να αναθεωρήσεις και μάλιστα τόσο ριζικά συνεχίζοντας επιπροσθέτως να το κάνεις, με ακλόνητη συνέπεια, όλο αυτό τον καιρό που βρίσκεσαι στην πρωθυπουργία.
Τέλος πάντων, κάτι σκέφτηκαν οι Γάλλοι. Περισσότερο με απασχολεί, όμως...
τι σκέφτηκε ο κ. Τσίπρας όταν έμαθε ότι θα πάρει και βραβείο για τα έργα του.
Ενας από τους πολλούς αστικούς θρύλους που συνοδεύουν τον Χένρι Κίσινγκερ είναι αυτός: λέγεται ότι κρυμμένος πίσω από την κουίντα, λεπτά προτού παραλάβει το Νομπέλ Ειρήνης στη Στοκχόλμη, ο τετραπέρατος Κίσινγκερ είχε διπλωθεί από τα γέλια.
Για να είμαι ειλικρινής, μπορώ να φανταστώ και τον Ελληνα πρωθυπουργό να αντιδράει κάπως έτσι λίγο προτού βραβευθεί.
Αλλά όχι: εκεί που πρέπει να διπλώθηκε από τα γέλια θα ήταν όταν έμαθε ότι πήρε και δεύτερο βραβείο: από τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισίων, το βραβείο «Προσήλωσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου