Ο Γιώργος Χουλιαράκης το είπε με κυνισμό μεν στη Βουλή, αλλά κάπως στρογγυλεμένα:
«Η φορολογική επιβάρυνση είναι μεγάλη, δεν κρύβομαι, για τους συνεπείς
φορολογούμενους, τη μεσαία τάξη και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Είναι
συνειδητή επιλογή μας, για να ενισχυθούν τα πιο ευάλωτα στρώματα της
κοινωνίας».
Με άλλα λόγια, ξεσκίσαμε τη μεσαία τάξη αλλά για το
καλό των πιο ευάλωτων.
Επειτα κρύφτηκε πίσω από τα θολά όρια του τι
σημαίνει σε αυτή τη χώρα «μεσαία τάξη».
Είναι άραγε μεσαία τάξη
μόνο οι καλοβαλμένοι που δεν πέρασαν από επάνω τους επτά χρόνια κρίσης
και έτσι δικαιολογημένα τους επιβάλλεται να βοηθήσουν και αυτοί κάποια
στιγμή τους ασθενέστερους;
Είναι
μεσαία τάξη οι φοροφυγάδες που επίσης την σκαπούλαραν και πρέπει να
πληρώσουν τους ασθενέστερους;
Οχι, αυτοί δεν ανήκουν στην κατά
Χουλιαράκη μεσαία τάξη, γιατί ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών
παραδέχτηκε ανερυθρίαστα ότι η υπερφορολόγηση της τελευταίας διετίας,
που θα συνεχιστεί και το 2018, επιβάρυνε και θα επιβαρύνει μόνο τους
συνεπείς και έντιμους φορολογούμενους.
Τέτοια ομολογία ανικανότητας δεν
είχε υπάρξει ποτέ ξανά, μέχρι τη σημερινή παραδοχή και του Ευκλείδη
Τσακαλώτου που, επίσης από τη Βουλή, παραδέχτηκε ότι η υπερφορολόγηση
της μεσαίας τάξης είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας καταπολέμησης της
φοροδιαφυγής.
Αλλά τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας: ποιος είναι η μεσαία
τάξη σε αυτή τη χώρα;
Είναι μήπως «η μεσαία τάξη που θέλει και εκείνη λιγάκι να διατάξει, να γίνει άρχουσα δηλαδή»,
που τραγουδούσε ο μέγας Δήμος Μούτσης;
Θα συμφωνήσω με τον τραγουδοποιό
ότι «για όλα φταίνε οι γκόμενες», αλλά και πάλι δεν μας βοηθά να
θέσουμε ένα όριο στο ποιος τελικά πρέπει να πληρώνει για τους
ασθενέστερους. Αλλωστε, γκόμενες υπάρχουν σε όλες τις τάξεις.
Σε
αυτό το μυστήριο, λοιπόν, ποιον θεωρεί η κυβέρνηση μεσαία τάξη που
πρέπει να υπερφορολογηθεί εις το διηνεκές ώστε να ενισχυθούν τα πιο
ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας, έδωσε την απάντηση ένας κυβερνητικός
βουλευτής, ο Γιάννης Γκόλιας της Αργολίδας:
Σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ πρώτα διαπίστωσε ότι «δεν επλήγη τόσο φοβερά η μεσαία τάξη». Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, το «κίνημα της γραβάτας»,
όπως θέλουν να τους χλευάζουν οι κυβερνήτες μας, δεν επλήγησαν τόσο
φοβερά, άρα καλώς τους αφανίζει η κυβέρνηση σε φόρους και ασφαλιστικές
εισφορές. Επειτα, άλλωστε, ο κ. Γκόλιας το αποσαφήνισε για όσους είχαν
ακόμα απορίες: «Υπάρχουν συμπολίτες μας που έσκαβαν στα σκουπίδια, όταν άλλοι έχουν ένα αυτοκίνητο και ένα σπίτι»…
Ιδού λοιπόν η λυδία λίθος. Εχεις ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο; Ανήκεις στη μεσαία τάξη, είσαι ο τυχερός που «δεν επλήγη τόσο φοβερά» από
την κρίση και δεν τρως από τα σκουπίδια. Και άρα πρέπει να πληρώσεις.
Δηλαδή να εξοντωθείς οικονομικά στο όνομα μιας αναδιανομής υπέρ των
ασθενέστερων, την οποία φυσικά δεν μπορείς καν να αμφισβητήσεις.
Γιατί;
Το είπε και αυτό κ. Γκόλιας: «Εμείς είμαστε αριστεροί προσηλωμένοι δημοκράτες και κοιτάμε να έχουμε κοινωνικά κριτήρια».
Να
και το θρησκειολογικού ύφους ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ που ως
γνωστόν δεν αμφισβητείται, διότι η Αριστερά εξ ορισμού τα κάνει όλα
δημοκρατικά, για το καλό του λαού, της χώρας -και κέφι να υπάρχει- της
Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου.
Εχει ενδιαφέρον εξάλλου πώς σε
αυτή τη συζήτηση περί υπερφορολόγησης, η επίκληση των ασθενέστερων
λειτουργεί κυρίως ως ηθική ομηρία: ποιος είσαι εσύ που θα αρνηθείς να
δώσεις στο κράτος τις όποιες αποταμιεύσεις σου ή και να χρεωθείς όταν ο
άλλος είναι φτωχός και τρώει από τα σκουπίδια (αυτό με τα σκουπίδια τη
μία εξαφανίζεται και την άλλη επανέρχεται, ανάλογα με την περίσταση, αν
δηλαδή μιλάει η Κουντουρά ή ο Γκόλιας).
Αν μάλιστα τολμάς να
δυσανασχετείς με την υπερφορολόγηση είσαι αυτόματα καταδικαστέος ως
ανάλγητος, ένας εχθρός των φτωχών, δηλαδή του λαού και άρα της χώρας.
Μια τέλεια ηθική αιχμαλωσία.
Υπάρχει τουλάχιστον και κάτι θετικό
σε όλη αυτήν την ιστορία. Τώρα, επιτέλους, το ξέρουμε ότι ο βασικός
στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι ο πολίτης που έχει ένα σπίτι και ένα
αυτοκίνητο και όχι γενικά το παλιό πολιτικό σύστημα.
Μόνο που θα ήταν
πιο σωστό να είχε ειπωθεί αυτό πριν από τις εκλογές. Να ξέραμε ποιον
αφορούσε τελικά εκείνο το περίφημο «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου