Είπε λοιπόν ο Αλέξης στο Ινστιτούτο Brookings ότι φάγαμε την καμήλα
και ότι μας μένει η ουρά, αλλά είπε την ουρά όχι «tail», σαν αυτή δηλαδή
του γαϊδάρου που στην ομιλία του έγινε καμήλα, αλλα «queue» σαν την
ουρά που περιμένουμε στην εφορία ή στην τράπεζα και γελάσαμε πάλι με τα
αγγλικά του.
Γελάσαμε, ή μελαγχολήσαμε με τις γνώσεις του Πρωθυπουργού
της χώρας, οι οποίες μάλιστα εκτέθηκαν σε διεθνές ακροατήριο. Αλλά δεν
σταθήκαμε στο γεγονός ότι από το 2013 την ίδια παροιμία ακούμε, την
έλεγε συχνά -στα ελληνικά με μενού τον γάιδαρο- ο Αντώνης Σαμαράς. Και
τέσσερα χρόνια έπειτα, εξακολουθούμε να τρώμε την ίδια ουρά.
Είναι
και αυτό μια τέχνη του Αλέξη Τσίπρα. Τόνοι φαιάς ουσίας ξοδεύτηκαν -και
συνεχίζουν να ξοδεύονται- για να χλευάσουμε τα ανεπαρκή αγγλικά του,
στερώντας μας την κατανόηση ότι τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά είμαστε
στην ίδια κατάσταση, με ευθύνη και δική του, αν όχι αποκλειστικά δική
του. Με έναν παράδοξο τρόπο η επικοινωνία παίζει και πάλι τον
καταπραϋντικό ρόλο της.
Αλλωστε
δεν είναι μόνο η καμήλα. Οποιος παρακολούθησε την ομιλία του στο
φημισμένο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον είδε έναν άνθρωπο χυμένο σε μια
πολυθρόνα, να κρεμάει τα χέρια του στην πλάτη της, να μιλάει και να
αστειεύεται σαν να βρίσκεται στο καφενείο του Αθαμανιού στην Αρτα – που
λογικά θα πρέπει να έχει πολυθρόνες αν αναλογιστείς πόσο κουράζονται
χορεύοντας καγκελάρη.
Και δεν είναι μόνο η γλώσσα του σώματος που
συχνά-πυκνά επανέρχεται, είτε κάθεται αμήχανος δίπλα στον Ομπάμα και
στον Ολάντ, είτε συζητώντας στο Brookings Institution. Είναι και το τι
λέει. Ολα ένα αστείο, ένα χορατό, ένα γέλιο, μια αμελετησιά στα όρια του
γελοίου.
Οταν, λέει, ο πρόεδρος των ΗΠΑ τον ρώτησε για τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν, ο δικός μας τού απάντησε ότι «είχαμε ένα προβληματάκι πριν από 3.000 χρόνια αλλά από τότε τίποτα». Αν
υπήρχε λίγο περισσότερο κέφι θα του φώναζε και ένα «this is
Spartaaaa!», αλλά μάλλον επιστράτευσε τη γνωστή του αυτοσυγκράτηση.
Ο
Τραμπ μπορεί να εκτίμησε το χαβαλέ του συνομιλητή του. Αλλά για να μην
τρελαθούμε, το να σε εκτιμά ο Τραμπ δεν είναι κάτι θετικό, τουναντίον.
Κι όμως οι «κυβερνητικές πηγές» θριαμβολογούσαν πόσο «καλή χημεία» είχαν
μεταξύ τους οι δύο άνδρες και πόση κατανόηση υπήρχε ανάμεσά τους!
Μιλάμε
για έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που μέσα σε εννέα μήνες: έχει επιχειρήσει να
καταργήσει την όποια δημόσια κοινωνική ασφάλιση υπήρχε στη χώρα του υπέρ
των αδυνάμων, έχει προωθήσει ό,τι ρατσιστικό και αντιμεταναστευτικό
νομοσχέδιο μπορεί να περάσει από το τελευταίο ανθρωπιστικό ανάχωμα της
αμερικανικής Δικαιοσύνης, έχει ταυτίσει τους ακροδεξιούς νεοναζί με τους
αντιρατσιστές, έχει γελοιοποιήσει διεθνείς οργανισμούς, χαϊδεύει τα
πυρηνικά του όπλα απειλώντας με ένα ολοκαύτωμα, ενώ δεν πρέπει να
ξεχνάμε πως είναι αποδεδειγμένα μισογύνης και σεξιστής.
Με αυτόν
τον τύπο -που ναι, είχε δίκιο τον Μάιο του 2016, όντως
είναι «διαβολικός»- ο κ. Τσίπρας είχε λέει «εξαιρετική χημεία». Και οι
κυβερνητικές πηγές μετέδιδαν ενθουσιασμένες πως «η αλήθεια είναι ότι
στις ΗΠΑ, όσο και αν έχουμε ασκήσει κριτική περί ιμπεριαλισμού κλπ,
υπάρχει ένα επίπεδο ελευθερίας που δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, και για
αυτό ακριβώς ο Πρωθυπουργός μίλησε για κοινές αξίες». Πού ακριβώς τις βρήκε τις κοινές αξίες με την Αμερική του Τραμπ ο κ. Τσίπρας;
Εκτός
και αν...
Διόλου απίθανο. Εδώ μπροστά στον Πάπα
Φραγκίσκο έλεγε ανέκδοτα σεφερλιδικού επιπέδου για τον προκαθήμενο της
Καθολικής Εκκλησίας που τον φέραμε στη Λέσβο γιατί το Προσφυγικό είναι
ένα «καθολικό» πρόβλημα.
Ο κ. Τσίπρας είναι ένας θαυμαστής του
«Μεγάλου Τιμονιέρη». Που πάει στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και φωνάζει
«venceremos». Που συζητάει με τον Τραμπ για τον πόλεμο που κάνουν και
στους δυό τους τα «κακά» μέσα ενημέρωσης. Και που μετά τρέχει να
συζητήσει για Ευρώπη και δανεικά με τη Μέρκελ και τον Μακρόν.
Ολα
ένα τρολάρισμα, ένα επιφανειακό πέρασμα χωρίς τον απαραίτητο βαθμό
σύνδεσης. Που έχει βέβαια και αυτό την πολιτική χρησιμότητά του: ο
Αλέξης μοιάζει να είναι ένας από τους ψηφοφόρους (του). Ο μέσος όρος του
Ελληνα, για τον οποίο τα μισά είναι πλάκα και τα άλλα μισά έχθρες,
ο μέσος όρος με τα κουτσά-στραβά αγγλικά και τα ελληνικά της «Κόπρου του
Αυγέα (sic)» και της «εξαιτίας του γεγονός (sic)». Ο μέσος όρος που
επιχειρηματολογεί μόνο με συνθήματα και τσιτάτα για τα social media –
υπό αυτήν την έννοια τα βρίσκει απολύτως με τον Τραμπ.
Λογικά άλλωστε και η καμήλα δεν είναι καμιά τυχαία. Είναι από το γνωστό καραβάνι που προχωρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου