ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το πολιτικό ρόπαλο της Αριστεράς

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ολη η σπονδυλική στήλη της θεωρίας των φύλων, που πλέον είναι το επίσημο αφήγημα του ελληνικού κράτους, βασίζεται στην κοινωνιολογική άποψη ότι τα φύλα δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα σύνολο κοινωνικών συμπεριφορών. Και αλλάζοντας κάποιος απλά «κοινωνική συμπεριφορά», αλλάζει και φύλο. Με ό,τι αυτό σημαίνει. 

Επί της ουσίας λοιπόν η Αριστερά θεωρεί ότι, όταν επιλέγουμε ένα «φύλο», παίζουμε έναν ρόλο· με κάποια προκαθορισμένα χαρακτηριστικά.

Από την πλευρά της η δεξιά αντίληψη για το θέμα είναι ότι το φύλο είναι μια βιολογική πραγματικότητα και ότι οι τρόποι συμπεριφοράς σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στις τάσεις που προϋπάρχουν ακριβώς λόγω του βιολογικού προγραμματισμού μας.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες η δεξιά αντίληψη για το θέμα δεν θα ήταν απλά κυρίαρχη στην κοινωνία, όπως άλλωστε αποδείχθηκε από τη μοναδική στατιστική έρευνα που έγινε σχετικά με το ζήτημα της νομοθεσίας, αλλά και στον πολιτικό διάλογο. Ομως αυτό δεν συνέβη. Με τα πισωγυρίσματα της Νέας Δημοκρατίας, με την ανυπαρξία οιασδήποτε ουσιαστικής φωνής αντίθεσης, ο πολιτικός διάλογος επικεντρώθηκε όχι στην ουσία του ζητήματος, δηλαδή πώς η κοινωνία μας ορίζει βασικές παραμέτρους της, αλλά στο εάν η «αλλαγή φύλου» μπορεί να γίνει στα 15 ή στα 18.

Γιατί; 

Γιατί η Αριστερά χρησιμοποίησε το πολιτικό ρόπαλο που ονομάζεται «ανθρώπινα δικαιώματα». Είναι, λέει, «ανθρώπινο δικαίωμα» των διεμφυλικών να αναγνωρίζονται ως το φύλο της επιλογής τους από το σύνολο της Πολιτείας.

Η ίδια η φράση «ανθρώπινα δικαιώματα», που θα έπρεπε να είναι καθολικά και απόλυτα σεβαστή, έχει αρχίσει τις τελευταίες δεκαετίες να μετατρέπεται σε απεχθής σε ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Και αυτό διότι η χρήση της από τους διάφορους πολιτικούς, διάφορων αποχρώσεων, έχει δημιουργήσει ανακλαστικές αντιδράσεις. Για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» βομβάρδισαν τη Σερβία.

Η χρήση του όρου ως... ρόπαλο από πλευράς της Αριστεράς, προκειμένου να σταματήσει να εκφέρεται η αντίθετη άποψη, έχει πλέον αρχίσει και γίνεται αντιληπτή από τους πάντες. 

Τολμάς να φέρεις αντίρρηση στον γάμο δύο ανδρών; 

Ανθρώπινα δικαιώματα, η απάντηση. 

Τολμάς να είσαι κατά της εγκατάστασης μεταναστών στη χώρα σου;  

Ανθρώπινα δικαιώματα, πάλι, η απάντηση. 

Μήπως πιστεύεις ότι η κρατική Παιδεία πρέπει να μεταδίδει παραδοσιακές αξίες και τη χριστιανική θρησκεία;  

Πάλι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης ανθρώπινο δικαίωμα είναι και να δώσεις ιθαγένεια, πληροφορηθήκαμε τελευταία, και άλλα πολλά.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, των οποίων η ευρύτητα έχει ξεχειλώσει σε τέτοιο βαθμό που πλέον σχεδόν ολοκληρώνουν την ατζέντα της Αριστεράς.  

Αυτό όμως ενέχει έναν τρομερό κίνδυνο: 

Η υπερβολική χρήση του όρου σημαίνει τελικά και την απονοηματοδότησή του.