ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΣΥΡΙΖΟΣΟΒΙΕΤΙΣΤΑΝ: Το "αριστερός" ως επάγγελμα...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Παρακολουθώντας κάποιος τον πρωθυπουργό της χώρας κ. Αλέξη Τσίπρα να ταπεινώνεται μπροστά σε έναν αλαζόνα πρόεδρο των ΗΠΑ δεν μπορεί παρά να καταληφθεί από θλίψη και απελπισία για το μέλλον αυτού του τόπου.

Όμως όπως θα’ λεγε και ο Θουκυδίδης, είναι σύνηθες οι μικροί λαοί να υποχωρούν μπροστά στους ισχυρούς όσο τους επιτρέπει η αδυναμία τους και οι ισχυροί να προχωρούν όσο τους το επιτρέπει η δύναμή τους.

Παρ΄ όλα αυτά, ακόμη και όταν μικρών λαών ηγούνται σοβαροί άνθρωποι αυτοί αποσπούν το διεθνή σεβασμό καθώς με μικρότερη ισχύ επιτυγχάνουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του δεν είναι μόνο τα "παραμύθια” που έλεγαν για τις ΗΠΑ σαν καταληψίες και πρόεδροι 15μελών μαθητικών συμβουλίων ή κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές.

  Το πρόβλημα είναι πως όταν ο Τραμπ διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ, ο κ. Τσίπρας μιλούσε με τρόπο που οφείλει να μην μιλάει δημόσια ένας πρωθυπουργός.

Η ερώτηση του φιλικού προς τον κ Τραμπ δημοσιογράφου του FoxNews μόνο τυχαία δεν μοιάζει να ήταν.

Όταν εκπροσωπείς μια χώρα δεν αναμιγνύεσαι στα εσωτερικά άλλων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ισχυρότερη σύμμαχο της χώρας σου από την οποία, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται το μέλλον της.

Ο κ. Τραμπ δεν είναι οποιοσδήποτε πρόεδρος των ΗΠΑ. Εξελέγη και πολιτεύεται με βασικό σύνθημα το "Πρώτα η Αμερική” και αυτό τον οδηγεί να συμπεριφέρεται ενίοτε χωρίς το διπλωματικό τακτ που απαιτούν οι υγιείς σχέσεις απέναντι στους συμμάχους του (ακόμη και πολύ ισχυρότερους από την Ελλάδα).

Έτσι εξηγείται ότι είπε δημόσια πως η συμφωνία των 2,4 δισ. για την αναβάθμιση των F-16 σημαίνει θέσεις εργασίας για τις ΗΠΑ. 

Άρα, σημαίνει και αφαίρεση θέσεων εργασίας από κάπου αλλού;

Ο κ. Τσίπρας εξέλαβε την πρόσκληση μιας επίσκεψης στις ΗΠΑ σαν ευκαιρία να επιδείξει τη στήριξη που έχει στο εξωτερικό. Στον κ. Τσίπρα η συνάντηση με τον κ. Τραμπ έκανε μεγαλύτερη ζημιά σε σχέση με το όφελος.

Η αριστερή ένδεια..

Η αριστερά σ’ αυτήν τη χώρα μετά τον πόλεμο δεν επιβίωσε γιατί διαμόρφωσε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση, όπως π.χ. είχε κάνει μέχρι τη δεκαετία του ‘90 η ιταλική αριστερά των Γκράμσι, Τολιάτι και του Μπερλινγκουέρ.

Η ελληνική αριστερά μετά τον πόλεμο επιβίωσε και υπάρχει χάρη στη συναισθηματική φόρτιση που προκαλούσαν οι μαρτυρικές θυσίες των ηττημένων του εμφυλίου αλλά και κυρίως χάρη στη λειτουργία του βασικού πυρήνα της ως γραφείο της KGB στην περιοχή κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Μετά τη μεταπολίτευση η ελληνική αριστερά επιβίωσε χάρη στο μερίδιο πρόσβασης στην αργομισθία του δημοσίου που της εξασφάλισε το πελατειακό πολιτικό σύστημα.

Για δεκαετίες οι αριστεροί στην Ελλάδα λιώνουν τις σόλες των παπουτσιών τους σε πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία και δομούν τον πυρήνα της πολιτικής τους ύπαρξης στην απεξάρτηση από το πολιτικο-οικονομικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα της Δύσης της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ.

Και στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου και στην περίπτωση του κ. Τσίπρα όταν ήρθαν στην εξουσία αριστερά κόμματα σε σχέση με τις ΗΠΑ έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγαν και υποτίθεται πως πίστευαν.

Σε αντίθεση με όλους τους "αμερικανομάχους" αντιμπεριαλιστές στη μεταπολίτευση, ο μόνος πρωθυπουργός που έβγαλε για μια περίοδο τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας μετά τα γεγονότα στην Κύπρο, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το γεγονός πως τη μεγαλύτερη δουλικότητα απέναντι στις ΗΠΑ επέδειξαν πολιτικοί που αναδείχθηκαν από τον αντιαμερικανισμό και την αριστεροσύνη καταδεικνύει το ύφος και το ήθος της παράταξης.

Η αποκαθήλωση των μύθων

Στα δυο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τα κόμματα της "παλαβής” άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς έχουν καταρριφθεί οι περισσότεροι μεταπολεμικοί και μεταπολιτευτικοί μύθοι αλλά και ο μύθος του αντιμνημονιακού σανού με τον οποίο τάισαν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης δημαγωγοί όπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος.

Όλες αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του τίποτα στο τίποτα, σε ό,τι αφορά το πολιτικό στίγμα της αριστεράς καταδεικνύουν πως το "αριστερός” στην Ελλάδα μόνο ως πρόφαση και πρόθεση εξαπάτησης συνιστά πολιτική ταυτότητα.

Το αριστερός στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αποδεικνύεται όχι πολιτική άποψη αλλά επάγγελμα. Ένα επάγγελμα παρασιτικό και ουδόλως ευυπόληπτο.

Τα θετικά και αρνητικά της επίσκεψης στις ΗΠΑ:

Η επίσκεψη στις ΗΠΑ επισφράγισε την αμυντική συνεργασία σε ό,τι αφορά την επέκταση της χρήσης της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ. Αυτό στηρίζει το ρόλο της χώρας μας στο σκληρό πυρήνα της δυτικής αμυντικής συμμαχίας.

Επίσης αυτό ενισχύει τις διεκδικήσεις της χώρας μας στο Αιγαίο σε σχέση με την Τουρκία.

Επίσης η επίσκεψη επισφράγισε μια συμφωνία για τον εκσυγχρονισμό των F-16 ενόψει της αγοράς από την Τουρκία των υπερσύγχρονων F-35.

Η συμφωνία αυτή είναι ύψους 2,4 δισ. δολαρίων και όπως είπε δημόσια ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε αντιδιπλωματική αλαζονική γλώσσα θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ.

Η συμφωνία αυτή εξασφαλίζει για μερικά χρόνια κάποια σχετική ισορροπία δυνάμεων στον αέρα. Το θέμα είναι πως ένα μοντέλο μαχητικού που είναι σε κυκλοφορία 20-30 χρόνια σε 20 χρόνια θα είναι υπέργηρο απέναντι στα νέα μοντέλα 5ης γενιάς που τότε θα διανύουν την περίοδο της εφηβείας τους.

Η επίσκεψη στις ΗΠΑ ενισχύει το ρόλο της Ελλάδας σαν ενεργειακό κόμβο που μπορεί να συνεισφέρει στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Πρόκειται για κάτι σημαντικό για τη σημασία της χώρας το οποίο η αριστερά πολεμούσε όταν ήταν στην αντιπολίτευση όπως ιστορικά έχει πολεμήσει εναντίον όλων των εθνικών συμφερόντων της χώρας εδώ και δεκαετίες. Η κωλοτούμπα αυτή είναι θετική εξέλιξη αν και προβλέπεται προσωρινή, όσο εξασφαλίζει την παραμονή στην εξουσία.

Η επίσκεψη στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία των ΗΠΑ αποτελεί ένα θετικό μήνυμα σε σχέση με τις εξελίξεις στην Τουρκία, η οποία έχει εισέλθει σε περίοδο αστάθμητων εξελίξεων. Η Τουρκία είναι πιθανό να υποστεί αλλαγή των συνόρων σύντομα και αυτό την καθιστά απρόβλεπτη.

Τέλος, σε σχέση με το θέμα της προσέλκυσης επενδύσεων από τις ΗΠΑ με τη διαμεσολάβηση του κ. Τραμπ και της ομογένειας αυτά είναι παραμύθια και αποδεικνύουν τη βαθιά άγνοια όσων τα υποστηρίζουν για το πως λειτουργεί η οικονομία.

Ούτε ο πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε ο Θεός ο ίδιος μπορούν να εξαναγκάσουν κάποια ιδιωτική επιχείρηση να επενδύσει οπουδήποτε. 

Ο μόνος παράγοντας που κατευθύνει τις επενδύσεις είναι η αόρατος χείρ της οικονομίας.

Όσο οι συνθήκες στην Ελλάδα θα είναι ολοκληρωτικά αρνητικές για επενδύσεις, τέτοιες επικλήσεις πολιτικών για επενδύσεις θα μοιάζουν με προσκλήσεις σε κάποιους να σπείρουν σε αλμυρή έρημο...

Ούτε να σπείρουν πρόκειται ούτε να φυτρώσει τίποτα...