Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Η διελκυστίνδα Βόρειας Κορέας - ΗΠΑ και οι
απειλές των δύο ηγετών, ενός απρόβλεπτου δικτάτορα και ενός δημοκρατικά
εκλεγμένου, με εκφράσεις που παραπέμπουν σε θερμόαιμους εφήβους, έχουν
μοιραία παγκόσμιο ακροατήριο.
Η πλατιά μάζα ημών των αδαών διαβάζει τα σενάρια περί πυρηνικού ολέθρου, για το ενδεχόμενο η ανθρωπότητα να γυρίσει την πιο δραματική κοινή σελίδα της ιστορίας της· από ένα «τσακ».
Η απλοϊκή εισαγωγή δεν εμποδίζει την αναφορά σε δύο κορυφαίες, πολυσχιδείς προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και τον Μπέρτραντ Ράσελ.
Ο πρώτος, γερμανικής καταγωγής, κορυφαίος φυσικός, λάτρης της φιλοσοφίας, αρχαιοελληνομαθής, είχε ξεψαχνίσει τη ρωσική και γαλλική λογοτεχνία, ιδιοφυής αλλά και με παιδικότητα, μανιώδης καπνιστής και γυναικάς (όχι όμως πότης). Φυσιογνωμικά, ο «Οπι» έμοιαζε σαν αδελφός του Αλμπέρ Καμί. Ηταν ο πατέρας της ατομικής βόμβας, αποκληθείς Προμηθέας των ΗΠΑ.
Εθνικός ήρωας. Αμέσως μετά βγήκε μπροστάρης για να μάθει στον κόσμο τους τρομερούς κινδύνους από το υπερόπλο. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική εις βάρος του. Εξεταστικές επιτροπές του Κογκρέσου που κυνηγούσαν «ερυθρούς», κοριοί FBI στο σπίτι και στο γραφείο του, κρουνοί λάσπης.
Ο μακαρθισμός άλεσε και τον Οπενχάιμερ, κατέστη εχθρός· «να πάρει η οργή, τυχαίνει να την αγαπώ αυτή τη χώρα» είχε πει.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε ποίημα γι’ αυτόν: «...Τ’ ανάλαφρο σαν αστέρι όνομά σας/έγινε στάχτη στη Χιροσίμα».
Μέγα κεφάλαιο και ο Βρετανός Ράσελ, ενσάρκωση του αδογμάτιστου ουμανιστή. Φιλόσοφος, μαθηματικός, αριστοκράτης, ανυποχώρητος ειρηνιστής. Βαπτίστηκε στον διαλεκτικό σαρκασμό: «Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου γιατί μπορεί να έκανα λάθος».
Το μανιφέστο που έγινε γνωστό ως Ράσελ-Αϊνστάιν (ο πατέρας της Θεωρίας της Σχετικότητας το συνυπέγραψε λίγο πριν πεθάνει) διακηρύχθηκε μέσα δεκαετίας του ’50, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν. Ο πυρήνας του ενώπιον του δυνάμει αφανισμού: «Ξεκάθαρο το μήνυμα, είτε θα χαθούμε όλοι ή οι ηγέτες θα πρέπει να αποκτήσουν κάποιο μικρό βαθμό κοινής λογικής, πρέπει να αποτραπεί μέρος της νέας πολιτικής σκέψης που στρέφεται προς την απόλυτη καταστροφή».
Σήμερα και εν προκειμένω...
είναι οφθαλμοφανώς άτοπο να αναμένεις ίδιο βαθμό υπευθυνότητας από έναν στυγνό δικτάτορα με έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πλανητάρχη. «Κάτσε καλά, πυραυλάνθρωπε Κιμ». «Αντε ρε ψυχικά διαταραγμένε, γεροξεκούτη».
Μέχρι νεωτέρας, έχει και την πλάκα του.
Η πλατιά μάζα ημών των αδαών διαβάζει τα σενάρια περί πυρηνικού ολέθρου, για το ενδεχόμενο η ανθρωπότητα να γυρίσει την πιο δραματική κοινή σελίδα της ιστορίας της· από ένα «τσακ».
Η απλοϊκή εισαγωγή δεν εμποδίζει την αναφορά σε δύο κορυφαίες, πολυσχιδείς προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και τον Μπέρτραντ Ράσελ.
Ο πρώτος, γερμανικής καταγωγής, κορυφαίος φυσικός, λάτρης της φιλοσοφίας, αρχαιοελληνομαθής, είχε ξεψαχνίσει τη ρωσική και γαλλική λογοτεχνία, ιδιοφυής αλλά και με παιδικότητα, μανιώδης καπνιστής και γυναικάς (όχι όμως πότης). Φυσιογνωμικά, ο «Οπι» έμοιαζε σαν αδελφός του Αλμπέρ Καμί. Ηταν ο πατέρας της ατομικής βόμβας, αποκληθείς Προμηθέας των ΗΠΑ.
Εθνικός ήρωας. Αμέσως μετά βγήκε μπροστάρης για να μάθει στον κόσμο τους τρομερούς κινδύνους από το υπερόπλο. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική εις βάρος του. Εξεταστικές επιτροπές του Κογκρέσου που κυνηγούσαν «ερυθρούς», κοριοί FBI στο σπίτι και στο γραφείο του, κρουνοί λάσπης.
Ο μακαρθισμός άλεσε και τον Οπενχάιμερ, κατέστη εχθρός· «να πάρει η οργή, τυχαίνει να την αγαπώ αυτή τη χώρα» είχε πει.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε ποίημα γι’ αυτόν: «...Τ’ ανάλαφρο σαν αστέρι όνομά σας/έγινε στάχτη στη Χιροσίμα».
Μέγα κεφάλαιο και ο Βρετανός Ράσελ, ενσάρκωση του αδογμάτιστου ουμανιστή. Φιλόσοφος, μαθηματικός, αριστοκράτης, ανυποχώρητος ειρηνιστής. Βαπτίστηκε στον διαλεκτικό σαρκασμό: «Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου γιατί μπορεί να έκανα λάθος».
Το μανιφέστο που έγινε γνωστό ως Ράσελ-Αϊνστάιν (ο πατέρας της Θεωρίας της Σχετικότητας το συνυπέγραψε λίγο πριν πεθάνει) διακηρύχθηκε μέσα δεκαετίας του ’50, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν. Ο πυρήνας του ενώπιον του δυνάμει αφανισμού: «Ξεκάθαρο το μήνυμα, είτε θα χαθούμε όλοι ή οι ηγέτες θα πρέπει να αποκτήσουν κάποιο μικρό βαθμό κοινής λογικής, πρέπει να αποτραπεί μέρος της νέας πολιτικής σκέψης που στρέφεται προς την απόλυτη καταστροφή».
Σήμερα και εν προκειμένω...
είναι οφθαλμοφανώς άτοπο να αναμένεις ίδιο βαθμό υπευθυνότητας από έναν στυγνό δικτάτορα με έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πλανητάρχη. «Κάτσε καλά, πυραυλάνθρωπε Κιμ». «Αντε ρε ψυχικά διαταραγμένε, γεροξεκούτη».
Μέχρι νεωτέρας, έχει και την πλάκα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου