Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Είναι ίδιον του Υπαρκτού Ελληνισμού ότι,
ακόμη και όταν η πραγματικότητα γίνεται εφιάλτης, το γελοίο πάντα
παρεισφρέει.
Η αποτρόπαια διαπόμπευση του γιατρού στον Ευαγγελισμό από τον «Ρουβίκωνα» είναι μια κατάσταση εφιαλτική. Δεν διαφέρει επί της ουσίας –μόνο κατά την ένταση της βίας– από κάτι φρικτά βίντεο που βλέπουμε κατά καιρούς, όπου, λ.χ., ο ύποπτος ενός φόνου¹ σε χωριό της Ινδίας λιντσάρεται και καίγεται ζωντανός από το πλήθος. Δεν διαφέρει από τα βίντεο του Ισλαμικού Κράτους, σε τελευταία ανάλυση.
Δείτε, όμως, τι ωραία που κάνει το αναπάντεχο πέρασμά της η κωμωδία:
«Γιατί εκμεταλλεύεσαι τον πόνο του άλλου;» ρωτάει άγρια τον γιατρό ο επικεφαλής των εισβολέων.
«Τι...», πάει να ψελλίσει εκείνος, αλλά αμέσως έρχεται η διαταγή από κάποιον άλλον: «Μη μιλάς!»,
Ε τότε τι ρωτάς; Αισθάνεσαι κάπως το φάντασμα των Μόντι Πάιθον σε αυτό τον διάλογο ή κάνω λάθος;
Επειτα, ο επικεφαλής απειλεί τον γιατρό («θα σου σπάσω το κεφάλι, θα βγω από τη φυλακή και θα σου ξανασπάσω το κεφάλι») μεταφράζοντας ατάκες κινηματογραφικών γκάνγκστερ (στην περίπτωση, τον ρόλο του Τζο Πέσι στα «Καλά παιδιά» του Σκορτσέζε).
Εδώ γίνεται αισθητό κάτι το παιδαριώδες – και μη σας σοκάρει ο όρος, γιατί και τα παιδιά είναι ικανά για φρικαλεότητες. Μόνο από έναν δεκατριάχρονο, και μάλιστα με πολύ δύσκολη εφηβεία, περιμένεις να κοπιάρει –ασυναίσθητα ή όχι– έναν κακό του Χόλιγουντ.
Πάντως η αναπόφευκτη φαιδρότητα δεν αλλάζει την ουσία: ο «Ρουβίκωνας» κλιμακώνει ποιοτικά τη δράση του και περνάει σε μορφές ήπιας τρομοκρατίας, αναζητώντας μάλιστα και λαϊκό έρεισμα – γιατί, μην αμφιβάλλετε, πολλοί είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν τη διαπόμπευση και έμειναν ικανοποιημένοι με τη λαϊκή δήθεν δικαιοσύνη του «Ρουβίκωνα». Αυτή η ενέργεια δεν ήταν ο ακτιβισμός του είδους που συγχωρούν, κατανοούν και, ενδεχομένως, συμμερίζονται ο πρόεδρος της Βουλής και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αυτό ήταν πράξη κατά το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής ως προς τη μορφή και την ουσία της. Μόνον ο ιδεολογικός χρωματισμός διαφέρει, αλλά και πάλι δεν είναι η πρώτη φορά που το κόκκινο συναντά το μαύρο – έχει ήδη συμβεί εδώ και χρόνια στις σημαίες-καδρόνια που κρατούν οι αναρχικοί στις διαδηλώσεις και μάλιστα ανά την Ευρώπη, καθώς το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό.
Δεν είναι πρωτοφανής η ανοχή της κυβέρνησης στην ανομία, εφόσον εκπορεύεται από την άκρα Αριστερά – πάντα η ίδια ήταν. Είναι απλώς ότι τελευταία έχουμε αναζωπύρωση της βίας των αναρχικών, ίσως και επειδή ερεθίστηκαν από την kolotoumba στην Ουάσιγκτον. Η πρόσφατη εισβολή του «Ρουβίκωνα» στην ισπανική πρεσβεία έδειξε τι δεν ανέχεται η σημερινή κυβέρνηση από τους αναρχικούς. Το περιστατικό θα μπορούσε να ρεζιλέψει την Ελλάδα διεθνώς, γι’ αυτό τον λόγο και μόνον οι εισβολείς συνελήφθησαν, παραπέμφθηκαν και καταδικάστηκαν (με αναστολή). Για όλες τις άλλες επιθέσεις εναντίον εγχώριων στόχων έχουν το ελεύθερο, εφόσον ούτε καταδιώκονται ούτε συλλαμβάνονται.
Με όλα αυτά, βέβαια, διαφωνεί ο Κώστας Μπάρκας, ο βουλευτής Πρεβέζης του ΣΥΡΙΖΑ, ο λεγόμενος και ασκεπής². Μπροστά στην αυξημένη συχνότητα των σχετικών επιθέσεων το τελευταίο διάστημα, ο κ. Μπάρκας δεν βλέπει «καμία ανοχή» από πλευράς της κυβέρνησης.
Ε τότε, τι άλλο είναι; Ανικανότητα, αφού δεν είναι ανοχή!
Αλλά ο κ. Μπάρκας δεν μπορεί και να απαγγέλλει το ποίημα και να σκέπτεται συγχρόνως.
Τέλος, οφείλω να το θέσω και αυτό στη συζήτηση, γιατί από αυτούς δεν ξέρεις τι να περιμένεις: Δεν θα απέκλεια...
αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε ως ποσοτική και ποιοτική έξαρση της ανομίας, εκείνοι να το καταλαβαίνουν ως επετειακές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων.
1: Αρχικά έγραψα «ενός βιασμού», αλλά θυμήθηκα ότι ο βιασμός στην Ινδία θεωρείται φυσιολογική καθημερινότητα, οπότε το άλλαξα.
2: Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος. Ο κ. Μπάρκας πρωτοέγινε γνωστός, όταν σε συνέντευξή του, ξεχειλίζοντας από αγανάκτηση, κατήγγειλε ότι υφίσταται μπούλινγκ στο Facebook επειδή κάποιοι τον αποκαλούν «καράφλα». Ο κ. Μπάρκας δεν ανέχεται καν τον γενικώς αποδεκτό όρο «φαλακρός» και προτιμά να αυτοπροσδιορίζεται μεταφορικώς ως «ασκεπής».
Η αποτρόπαια διαπόμπευση του γιατρού στον Ευαγγελισμό από τον «Ρουβίκωνα» είναι μια κατάσταση εφιαλτική. Δεν διαφέρει επί της ουσίας –μόνο κατά την ένταση της βίας– από κάτι φρικτά βίντεο που βλέπουμε κατά καιρούς, όπου, λ.χ., ο ύποπτος ενός φόνου¹ σε χωριό της Ινδίας λιντσάρεται και καίγεται ζωντανός από το πλήθος. Δεν διαφέρει από τα βίντεο του Ισλαμικού Κράτους, σε τελευταία ανάλυση.
Δείτε, όμως, τι ωραία που κάνει το αναπάντεχο πέρασμά της η κωμωδία:
«Γιατί εκμεταλλεύεσαι τον πόνο του άλλου;» ρωτάει άγρια τον γιατρό ο επικεφαλής των εισβολέων.
«Τι...», πάει να ψελλίσει εκείνος, αλλά αμέσως έρχεται η διαταγή από κάποιον άλλον: «Μη μιλάς!»,
Ε τότε τι ρωτάς; Αισθάνεσαι κάπως το φάντασμα των Μόντι Πάιθον σε αυτό τον διάλογο ή κάνω λάθος;
Επειτα, ο επικεφαλής απειλεί τον γιατρό («θα σου σπάσω το κεφάλι, θα βγω από τη φυλακή και θα σου ξανασπάσω το κεφάλι») μεταφράζοντας ατάκες κινηματογραφικών γκάνγκστερ (στην περίπτωση, τον ρόλο του Τζο Πέσι στα «Καλά παιδιά» του Σκορτσέζε).
Εδώ γίνεται αισθητό κάτι το παιδαριώδες – και μη σας σοκάρει ο όρος, γιατί και τα παιδιά είναι ικανά για φρικαλεότητες. Μόνο από έναν δεκατριάχρονο, και μάλιστα με πολύ δύσκολη εφηβεία, περιμένεις να κοπιάρει –ασυναίσθητα ή όχι– έναν κακό του Χόλιγουντ.
Πάντως η αναπόφευκτη φαιδρότητα δεν αλλάζει την ουσία: ο «Ρουβίκωνας» κλιμακώνει ποιοτικά τη δράση του και περνάει σε μορφές ήπιας τρομοκρατίας, αναζητώντας μάλιστα και λαϊκό έρεισμα – γιατί, μην αμφιβάλλετε, πολλοί είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν τη διαπόμπευση και έμειναν ικανοποιημένοι με τη λαϊκή δήθεν δικαιοσύνη του «Ρουβίκωνα». Αυτή η ενέργεια δεν ήταν ο ακτιβισμός του είδους που συγχωρούν, κατανοούν και, ενδεχομένως, συμμερίζονται ο πρόεδρος της Βουλής και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αυτό ήταν πράξη κατά το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής ως προς τη μορφή και την ουσία της. Μόνον ο ιδεολογικός χρωματισμός διαφέρει, αλλά και πάλι δεν είναι η πρώτη φορά που το κόκκινο συναντά το μαύρο – έχει ήδη συμβεί εδώ και χρόνια στις σημαίες-καδρόνια που κρατούν οι αναρχικοί στις διαδηλώσεις και μάλιστα ανά την Ευρώπη, καθώς το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό.
Δεν είναι πρωτοφανής η ανοχή της κυβέρνησης στην ανομία, εφόσον εκπορεύεται από την άκρα Αριστερά – πάντα η ίδια ήταν. Είναι απλώς ότι τελευταία έχουμε αναζωπύρωση της βίας των αναρχικών, ίσως και επειδή ερεθίστηκαν από την kolotoumba στην Ουάσιγκτον. Η πρόσφατη εισβολή του «Ρουβίκωνα» στην ισπανική πρεσβεία έδειξε τι δεν ανέχεται η σημερινή κυβέρνηση από τους αναρχικούς. Το περιστατικό θα μπορούσε να ρεζιλέψει την Ελλάδα διεθνώς, γι’ αυτό τον λόγο και μόνον οι εισβολείς συνελήφθησαν, παραπέμφθηκαν και καταδικάστηκαν (με αναστολή). Για όλες τις άλλες επιθέσεις εναντίον εγχώριων στόχων έχουν το ελεύθερο, εφόσον ούτε καταδιώκονται ούτε συλλαμβάνονται.
Με όλα αυτά, βέβαια, διαφωνεί ο Κώστας Μπάρκας, ο βουλευτής Πρεβέζης του ΣΥΡΙΖΑ, ο λεγόμενος και ασκεπής². Μπροστά στην αυξημένη συχνότητα των σχετικών επιθέσεων το τελευταίο διάστημα, ο κ. Μπάρκας δεν βλέπει «καμία ανοχή» από πλευράς της κυβέρνησης.
Ε τότε, τι άλλο είναι; Ανικανότητα, αφού δεν είναι ανοχή!
Αλλά ο κ. Μπάρκας δεν μπορεί και να απαγγέλλει το ποίημα και να σκέπτεται συγχρόνως.
Τέλος, οφείλω να το θέσω και αυτό στη συζήτηση, γιατί από αυτούς δεν ξέρεις τι να περιμένεις: Δεν θα απέκλεια...
αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε ως ποσοτική και ποιοτική έξαρση της ανομίας, εκείνοι να το καταλαβαίνουν ως επετειακές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων.
1: Αρχικά έγραψα «ενός βιασμού», αλλά θυμήθηκα ότι ο βιασμός στην Ινδία θεωρείται φυσιολογική καθημερινότητα, οπότε το άλλαξα.
2: Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος. Ο κ. Μπάρκας πρωτοέγινε γνωστός, όταν σε συνέντευξή του, ξεχειλίζοντας από αγανάκτηση, κατήγγειλε ότι υφίσταται μπούλινγκ στο Facebook επειδή κάποιοι τον αποκαλούν «καράφλα». Ο κ. Μπάρκας δεν ανέχεται καν τον γενικώς αποδεκτό όρο «φαλακρός» και προτιμά να αυτοπροσδιορίζεται μεταφορικώς ως «ασκεπής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου