ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Η καμήλα του εθνικού μας φλωροτούμπα

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

 

 

Παρακαλώ πολύ να φανταστείτε τη σκηνή:  

 

 

Ινστιτούτο Brookings, Ουάσιγκτον. Μαζεμένοι δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και κάποιοι πολιτικοί που ασχολούνται με τα διεθνή από διάφορες θέσεις - ίσως όχι πρώτες φίρμες αλλά εντάξει, μια χαρά άνθρωποι...

Περιμένουν τον Πρωθυπουργό. Ο Πρωθυπουργός μπαίνει χαμογελαστός στην αίθουσα, κάθεται στο πάνελ και περιχαρής αναγγέλλει σε παράξενα αγγλικά:

-      We have already eaten the camel!

 

 

Σούσουρο στο ακροατήριο. «Τι είναι αυτός ο τύπος; Γιατί τρώει καμήλες; Και γιατί έρχεται να μας το ανακοινώσει;».

 

Αν δεν απατώμαι, είναι ακριβώς ο ίδιος Πρωθυπουργός που μόλις δύο μέρες αργότερα θα δηλώσει σε συνέντευξη ότι «η αντιπολίτευση είναι αστείρευτη πηγή μαύρου χιούμορ» («Εφημερίδα των Συντακτών», 20-22/10).

 

 

Δεν θέλω να τον στενοχωρήσω, αλλά ακόμη και αν ισχύει, το λεγόμενο «μαύρο χιούμορ» θεωρείται χιούμορ υψηλής ποιότητας. Αντιθέτως οι ιστορίες με φαγωμένες καμήλες παραπέμπουν σε επιθεώρηση στο «Δελφινάριο».

 

 

Ο Πρωθυπουργός διευκρίνισε βεβαίως στους ακροατές του ότι στην Ελλάδα δεν τρώμε απαραιτήτως καμήλες και ότι απλώς «there is an expression».

 

 

Δυστυχώς ούτε αυτό ισχύει. Σε καμία ελληνική έκφραση δεν τρώνε καμήλες. Αντιθέτως, υπάρχει μια φράση που λέει «φάγαμε τον γάιδαρο» αλλά θεωρώ απίθανο να μπερδεύει ο Πρωθυπουργός τον γάιδαρο με την καμήλα. Αλλο ζώο το ένα, άλλο το άλλο.

Εξ όσων γνωρίζω η μόνη εμπλοκή καμήλας στα δικά μας αναφέρεται από τον Απόστολο Καλδάρα, και για να είμαι ειλικρινής κανείς δεν περίμενε από τον Πρωθυπουργό να αρχίσει να τραγουδάει «Ενα τραγούδι απ' το Αλγέρι / τραγούδι του καμηλιέρη...» μέσα στον Λευκό Οίκο.

 

 

Αφενός υπήρχε κίνδυνος να ανεβάσει ο Τραμπ τον λογαριασμό για την επίσκεψη. Τα 2,4 δισ. δεν περιελάμβαναν καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

 

 

Αφετέρου μπορεί να μας μπέρδευε με την Αλγερία.

 

 

Με την ευκαιρία υπάρχει μια αραβική φράση που λέει πως «όταν η καμήλα αρχίσει να τρέχει, θα σταματήσει μόνο στη θάλασσα» - υποθέτω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε σε τι απόσταση βρίσκεται η θάλασσα από τη Σαχάρα, η οποία (παρεμπιπτόντως) δεν είναι αμμουδιά...

 

 

Αυτό όμως αποτελεί και βασικό κανόνα της πολιτικής. Οταν κάνεις την πρώτη κωλοτούμπα θα αναγκαστείς να κάνεις και άλλες πολλές - πάνε μαζί με την πρώτη.

 

Εκείνος που έφτυνες και τώρα γλείφεις θα σε κάνει να πληρώσεις ακριβά το φτύσιμο χωρίς να δίνει δεκάρα για το γλείψιμο. Μόνο ο λογαριασμός της Ουάσιγκτον ήταν 2,4 δισ.

 

 

Ετσι, η κωλοτούμπα του 2015 θα ακολουθεί τον Πρωθυπουργό για πολύ και μέχρι τέλους. Ο Τραμπ δεν είναι παρά μια ενδιάμεση στάση (ίσως η πιο ακατανόητη...) σε μια ατελείωτη σειρά από κωλοτούμπες που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν.

 

 

Ασφαλώς υπάρχει η θεωρία κάποιων οπαδών του Τσίπρα ότι «οι κωλοτούμπες είναι στη σωστή κατεύθυνση», άρα no problem και να τον βοηθήσουμε να προσγειωθεί στα πόδια του.

 

 

Συγγνώμη, αλλά αυτά τα πράγματα δεν λέγονται ούτε στο Αλγέρι!

 

 

Διότι...

 το πρόβλημα δεν είναι η κατεύθυνση, ούτε πώς θα προσγειωθείς.

 

Η πολιτική και οι πολιτικοί είναι μια διαδρομή, ένα σύνολο πράξεων και πεποιθήσεων, ένα σύστημα αντιλήψεων και αποφάσεων, το οποίο κρίνεται συνολικά και όχι κάθε στιγμή ad hoc χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, ούτε να ακολουθεί το παραμικρό.

 

 

Μόνο τα σινεμά ανεβάζουν άλλο έργο κάθε εβδομάδα. Σήμερα παίζουν Τραμπ, χθες κλαίνε τον Κάστρο, «go back Madam... Μέρκελ», «θα μας λείψει ο Σόιμπλε».

 

 

Αυτή είναι μια τυχοδιωκτική αντίληψη της πολιτικής, την οποία οι κανονικοί πολιτικοί αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.

 

Ξέρετε γιατί;  

 

 

Επειδή ξέρουν πως κάθε κωλοτούμπα θα φέρει και μια επόμενη, με πιθανότερο αποτέλεσμα να καταλήξουν σε κάποιο νοσοκομείο με σπασμένη τη ραχοκοκαλιά.

 

 

Και πολιτικοί χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς συνέπεια, χωρίς σταθερότητα, χωρίς πεποιθήσεις μπορούν ενδεχομένως να σταδιοδρομήσουν ως καμηλιέρηδες στο Αλγέρι, μπορούν ακόμη να τρώνε και καμήλες, αλλά δεν μπορούν να οδηγούν μια ευρωπαϊκή δημοκρατία.

 

 

Αθλητές
 

Μόλις προχθές (και με αφορμή την Ηριάννα) η «Αυγή» κατηγόρησε τους δικαστές ότι βρίσκονται «σε πλήρη αναντιστοιχία με το κοινό περί δικαίου αίσθημα».
 

 

Γούστο τους. Οι δικαστές εφαρμόζουν τον νόμο και κανένα αίσθημα ή συναίσθημα.
 

 

Πώς ξέρει όμως η «Αυγή» ποιο είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα σε μια ποινική υπόθεση;  

 

 

Εκανε δημοσκόπηση; Το αποφάσισε η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ; Ρώτησαν τον ψιλικατζή της γειτονιάς;

 

Ευτυχώς τη λύση δίνει η «Εφημερίδα των Συντακτών», η οποία προσάπτει στους ίδιους δικαστές ότι «δεν έλαβαν υπόψη τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους αθλητές».
 

 

Γιατί είναι λύση; 

 

 

Διότι με τη λογική αυτή δεν χρειάζονται δικαστές. Την εκδίκαση θα αναλαμβάνουν απευθείας ο Καραγκούνης με τον Σπανούλη!