ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γαριφαλάκια και σπόνδυλοι

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Κ​​όκκινο είναι το αίμα. Κόκκινες οι αγαπημένες γραβάτες του Ντόναλντ Τραμπ. Κόκκινο και το γαριφαλάκι που φορούσε στο πέτο του ο Γιώργος Κατρούγκαλος στο προσκύνημά του στη Μακρόνησο.

Η πόζα του υπουργού λεβέντικα ακουμπισμένου στα ερείπια, όπως τη διακίνησε ο ίδιος στο Διαδίκτυο, ήταν το πιο φαντασμαγορικό από τα στιγμιότυπα του συριζαϊκού μνημοσύνου στο νησί.  

Μόλις δύο ημέρες μετά τη λιτανεία του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, η κομματική εξόρμηση ήταν ιδανική τροφή για έναν νέο γύρο κωλοτουμπολογίας: Ιδού, αυτοί που τη μια μέρα προσκυνούν την πιο στυγνή ενσάρκωση της αμερικανικής ισχύος, την επομένη τρέχουν να νοτίσουν με τα δάκρυά τους τα παλιά τραύματα. 

Ιδού, την ώρα που ο πολιτισμένος κόσμος στην εκατοστή επέτειο από την επικράτηση των μπολσεβίκων μετράει την κληρονομιά του κομμουνισμού με αίμα, η Ελλάδα κυβερνάται από ανθρώπους που τη μετρούν με γαρίφαλα. 

 Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που έχει ακόμη τη διάθεση να σκανδαλίζεται από τα χάσματα ανάμεσα στα συριζαϊκά σύμβολα και στα κυβερνητικά πράγματα. Που έχει, επιπλέον, τη ροπή να παρασύρεται στους αντίστοιχους ψευτοεμφυλίους. 

Πρόκειται για το κομμάτι εκείνο που είχε αποστραφεί τον ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2015, αν όχι νωρίτερα. Αυτή η αποστροφή δεν φαίνεται, όμως, να κλονίζει ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δημοσκοπήσεις διαψεύδουν όσους ήλπιζαν ότι, ζαλισμένο από τις αντιφάσεις του, το κόμμα θα κατρακυλούσε στο παλιό, αμελητέο του μέγεθος.

Καλλιεργώντας τις αντιφάσεις του, ο Τσίπρας έχει μετατραπεί σε ένα είδος πολιτικού σούπερ μάρκετ με πιστή πελατεία. Από τα ράφια του σούπερ μάρκετ ο πελάτης διαλέγει ό,τι τον βολεύει για να δικαιολογήσει –πρωτίστως στον εαυτό του– την κομματική του ταύτιση: 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σταδιοδρομώντας ως γραφικότητα

Του ΚΟΣΜΑ ΒΙΔΟΥ

Ξεφυλλίζοντας το φωτογραφικό άλμπουμ από την πολιτική διαδρομή της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν μπορείς να μην σταθείς: 

α) στις φωτογραφίες έξω από τα κάγκελα της ΕΡΤ τον Νοέμβριο του 2013, 

β) στην εμφάνισή της στο Προεδρικό Μέγαρο για την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, τον Ιανουάριο του 2015, με το πολυσυζητημένο κατακίτρινο παλτό και το φούξια παντελόνι που συνδυασμένα αλλά και καθένα χωριστά φώναζαν «προσέξτε με!», 

γ) στο πέρασμά της από τη gay parade της Αθήνας τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, 

δ) στη συμμετοχή της τον Μάιο του 2016 στην πορεία κατά των νέων μέτρων που επέβαλλε η κυβέρνηση, 

ε) στα πρόσφατα ενσταντανέ με την ίδια να παραβιάζει τα διόδια.

Παρατηρώντας αυτές τις φωτογραφίες, μπορεί καθένας να εξάγει τα συμπεράσματά του. Αλλος θεωρώντας πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου (εξακολουθεί να) το παρακάνει, άλλος πως ασκεί έναν ιδιόμορφο ακτιβισμό. 

Υπάρχει όμως και μια φωτογραφία που ακόμα και αν αντιμετωπίζεις με συμπάθεια τις «εκρήξεις» του πληθωρικού πολιτικού ταμπεραμέντου της αποτελεί μαχαιριά στην καρδιά της Δημοκρατίας: Είναι η άγρια πόζα της τη στιγμή που σηκώνει τη σφιγμένη γροθιά της έξω από το Κοινοβούλιο, το βράδυ του δημοψηφίσματος χαιρετώντας εκείνους που πανηγύριζαν το «Οχι» στην πιο διχαστική εμφάνιση που έχει κάνει Πρόεδρος της Βουλής· δηλαδή πρόεδρος όλων των Ελλήνων.

Δεδομένου ότι ήταν και η πρώτη Πρόεδρος της Ελληνική Βουλής που συμμετείχε σε gay parade δηλώνοντας «ναι στα δικαιώματα, όχι στις διακρίσεις κάθε είδους από όπου και αν προέρχονται» αναρωτιέμαι τι θέση θα είχε άραγε στον δικό της ιδανικό κόσμο, τον κόσμο που παρουσίασε και πρόσφατα κατά την ομιλία της στην συνάντηση των κινημάτων της «ανυπακοής», ένας όχι απαραιτήτως gay, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που στο δημοψήφισμα θα είχε ψηφίσει υπέρ του «Ναι», που δεν θα συμφωνούσε μαζί της. 

Υποπτεύομαι πως δεν θα ήταν ευτυχισμένος.

Τα δεδηλωμένα όνειρα της κυρίας Κωνσταντοπούλου για τη δική της Ελλάδα (όπως ακούστηκαν και στην εναρκτήρια ομιλία της στη «Συνάντηση Εργασίας “Πλεύσης Ελευθερίας” και Κινημάτων») όπως και οι συμπεριφορές της (το σόου στα διόδια κ.ά), έρχονται για να επιβεβαιώσουν κάτι που γνωρίζαμε: πώς κάνει ανταρτοπόλεμο έχοντας εκδώσει ετυμηγορία κατά του συστήματος (όπως το αντιλαμβάνεται) χωρίς να ακούει τον αντίλογο, αρνούμενη να αποδεχτεί κανόνες και πλαίσια – εκτός από αυτά που θέτει η ίδια.  

Προσκαλώντας στην Αθήνα τον πρόεδρο της «Ανυπότακτης Γαλλίας» Ζαν-Λυκ Μελανσόν (είχε πάει και εκείνη στο Παρίσι για να τον στηρίξει στις εκλογές) επιχειρεί να εξάγει αυτόν τον ανταρτοπόλεμο στη Γηραιά Ηπειρο.

Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ευρωπαία πολιτικός που εκφράζει ακραίες απόψεις και που επιμένει σε διχαστικές κορώνες.

Στην περίπτωσή της όμως ο αγώνας κατά του συστήματος (και εναντίον όσων δεν συμφωνούν με το ύφος και το ήθος της) άρχισε αφού προηγουμένως το σύστημα, το οποίο υπηρέτησε και ως βουλευτίνα και ως Πρόεδρος της Βουλής, την απομόνωσε.

Τώρα η θεαματική ανυπακοή της μοιάζει με την αντίδραση ενός κακομαθημένου και πεισμωμένου παιδιού που του πήραν το παιχνίδι του. Οι αναρτημένες και στη σελίδα της στο Facebook προτροπές «αν δεν πιστεύεις στα κόμματα, πάρε την ευθύνη να χτίσεις μαζί μας ένα πολιτικό κίνημα που δεν θέλει να είναι κόμμα» και «αν πιστεύεις στην πολιτική ανυπακοή, αλλά δεν τολμάς να την αρχίσεις μόνος σου, πάρε την ευθύνη να είσαι μέρος του κινήματος που θα την προετοιμάσει» ακούγονται σαν ανέκδοτα όταν προέρχονται από έναν άνθρωπο που πίστεψε και επένδυσε σε ένα συγκεκριμένο κόμμα. 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διαψεύστηκε. Ομως...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Λαϊκά δικαστήρια, πολιτοφυλακές και συμμορίες στους δρόμους

Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Όταν οι συναινετικοί έσπευδαν να ψηφίσουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου για πρόεδρο της Βουλής, δεν μπορούσαν να φανταστούν τι θα έβρισκαν μπροστά τους. Η κυρία πρόεδρος μάς λέει σήμερα ότι αν εκλεγεί θα κλείσουν οι εφημερίδες και η χώρα θα γεμίσει με λαϊκά δικαστήρια και λαϊκές πολιτοφυλακές. Φαντάζομαι ότι ο Άρειος Πάγος θα της επιτρέψει να κατέβει στις εκλογές.
 

Είδαμε τα τάγματα της Χρυσής Αυγής να εφορμούν σε λαϊκές αγορές και να κυνηγούν μετανάστες. Χρειάστηκε ένα θύμα, ο Παύλος Φύσσας, για να κινητοποιηθεί το κράτος και να θέσει ένα όριο στις νύχτες των Κρυστάλλων που ζούσε η Αθήνα. Κι όμως! Εκείνο το κόμμα δεν θεωρήθηκε νωρίτερα απειλή για την Δημοκρατία μας.

 

Σε αυτό το θέμα υπάρχει βέβαια μία ανοικτή συζήτηση – σύγκρουση των συνταγματολόγων από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης. Το άρθρο 29 του Συντάγματος δεν θέτει ρητά περιορισμούς, όπως συμβαίνει με το αντίστοιχο άρθρο του γερμανικού Συντάγματος. Από την άλλη πλευρά, όμως, πως είναι δυνατόν να επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές σε κάποιον που απειλεί να ανατρέψει την Αστική Δημοκρατία;  

Ορισμένοι νομικοί υποστηρίζουν ότι αρκεί μία δήλωση νομιμοφροσύνης στον Άρειο Πάγο και ότι ο Νόμος θα πρέπει να λάβει τα μέτρα του αφού τελεστεί κάποιο αδίκημα!  

 

Άλλοι νομικοί υποστηρίζουν ότι είναι αδιανόητο να επιτρέπεται να λάβει κάποιος μέρος σε εκλογές, όταν νωρίτερα έχει ισχυριστεί δημόσια ότι θα περιορίσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις ελευθερίες πολιτών. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

 

Τα όσα ευαγγελίζεται η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος; 

Μπορεί, δηλαδή, ένα κόμμα που θα κερδίσει την εξουσία να φιμώσει τον Τύπο, να καθυποτάξει την Δικαιοσύνη και να επιβάλλει τον νόμο του όχλου στους δρόμους;  

Αν είναι έτσι, να μην ξαναμιλήσουμε για Σύνταγμα και Νόμους. 

Η κυρία Κωνσταντοπούλου από την πλευρά της θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτό είναι το πρόγραμμά της και ότι απλά ζητάει την έγκριση του ελληνικού λαού για να το εφαρμόσει. Μόνο που τα όσα λέει στο πρόγραμμά της έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οποιαδήποτε χώρα δοκιμάσει αυτού του τύπου την «Δημοκρατία» θα απομονωθεί σε όλα τα επίπεδα.

 

Θα θυμάστε την ιστορία του Νομισματοκοπείου. Τις καταγγελίες για τις ομάδες που σχεδίαζαν συνωμοτικά την μετάβασή μας από το ευρώ στην δραχμή. Ακούγοντας κανείς τις νέες ακρότητες της κυρίας Κωνσταντοπούλου, δεν πρέπει να έχει αμφιβολία για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη την περίοδο. Για το πόσο κοντά πέρασε ο κομήτης «χούντα» από τον πλανήτη «Ελλάδα». 

Κι επειδή ήμουν από εκείνους που είχα αντιδράσει έντονα στην λογική των «δύο άκρων», οφείλω να αναθεωρήσω. Προφανώς και υπάρχουν δύο άκρα. Όταν μιλάμε για τάγματα εφόδου και πολιτοφυλακές…

 

Για τα γεγονότα του 2015 θα μάθουμε αργά ή γρήγορα όλη την αλήθεια. Κι όχι μόνο εκείνη που θέλει να μας δείξει ο κ. Βαρουφάκης. Είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί μας έχουν εξασφαλίσει την παραγραφή για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Οι πολίτες που συμμετείχαν όμως στα παράνομα σχέδια θα έχουν πολλά να μαρτυρήσουν στο μέλλον.

 

Τα πράγματα, πάντως, έχουν φτάσει σε ένα σημείο που πρέπει ο πολιτικός κόσμος και η Δικαιοσύνη να πάρουν ορισμένες αποφάσεις. 

Θα είμαστε μία χώρα που θα φοβόμαστε να μιλάμε, μην τυχόν και εισβάλλουν στα σπίτια μας και στα γραφεία μας οι Ρουβίκωνες ή οι φαλαγγίτες; 

Αυτό θα μας οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε έναν πόλεμο συμμοριών. Όποιος μπορεί, όποιος έχει την δυνατότητα, θα δημιουργεί και μία παρακρατική – παραστρατιωτική οργάνωση. Στην αρχή για να προστατευτεί από τους άλλους. Στην συνέχεια κι όταν η ανομία θα τον ωθήσει να γίνει πιο τολμηρός, θα επιχειρήσει να επιβάλλει την κυριαρχία του στην γειτονιά. 

Αυτή είναι η Ελλάδα που μας επιφυλάσσει το μέλλον. Την θέλουμε αυτή την Ελλάδα;


Τι σχέση αλήθεια έχει η ελεύθερη έκφραση με τα φαινόμενα βίας τύπου Ρουβίκωνα; 

Μέχρι χτες πέταγαν μόνο προκηρύξεις. Μέχρι χτες, διότι τώρα έχουν αναβαθμίσει την δράση τους. Απείλησαν γιατρό μέσα στο νοσοκομείο για φακελάκι. ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διέταξε έρευνα για το αν ο γιατρός… έπαιρνε φακελάκια. Σαν να λέμε ότι μία «συλλογικότητα» αποφασίζει να διαμαρτυρηθεί σκαμπιλίζοντας έναν δικαστή, επειδή τον θεωρεί εχθρικό ως προς τις αντιλήψεις της. Ή γιατί δεν είχε τι άλλο καλύτερο να κάνει. Θα θέλαμε μα ξέρουμε αν την επόμενη ημέρα η κυρία εισαγγελέας θα διέταζε έρευνα σε βάρος του δικαστή. Κάτι τέτοιο μας φαίνεται αδιανόητο. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. 

Χτες συνέβησαν αυτά. Αύριο; Όταν οι «συλλογικότητες» θα νιώσουν πιο ισχυρές;  

Μόνο όταν η Ισπανία έτριξε τα δόντια για την εισβολή στο έδαφός της, στην πρεσβεία της, η κυβέρνηση Τσίπρα ίσως κατάλαβε ότι η ανοχή γεννάει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Οι οποίες εκτός από οικονομικές μπορούν να λάβουν διεθνείς διαστάσεις που ακυρώνουν την προσπάθεια του για ευρωπαϊκή κανονικότητα.

 

Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα από εκείνο που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα! Αυτά που είπε μπορούν να ερμηνευτούν ως απειλή για την αστική δημοκρατία. Η Ελλάδα των λαϊκών δικαστηρίων δεν θα είναι μία δημοκρατική χώρα. Θα είναι μία αριστερή χούντα.  

Μεταξύ μιας δεξιάς και μιας αριστερής χούντας δεν προτιμώ ούτε την μία ούτε την άλλη. Κι όταν θα μας έχουν επιβάλλει κάποια από τις δύο αυτές χούντες θα είναι αργά. Δε θα μπορούμε να αντιδράσουμε.

 

Από τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΝΕΟΤΑΞΙΚΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δικαιωματισμός, το νεότερο προσωπείο του κρατισμού

Γράφει ο Nαπολέων Λιναρδάτος

Κάτι τρέχει όταν κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί με το οφθαλμοφανές. Για παράδειγμα, τι είναι αυτό που κάνει τα κόμματα, τα οποία κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να περιορίσουν τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, να είναι τα ίδια οι πιο ένθερμοι οπαδοί και προωθητές του δικαιωματισμού;

Εκ πρώτης όψεως δημιουργείται η εντύπωση μιας αντίφασης. Γιατί, για παράδειγμα, τα κόμματα που θεσπίζουν νόμους λογοκρισίας, οι οποίοι κατάφωρα καταπατούν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, δείχνουν επίσης έναν τεράστιο ενθουσιασμό για τη δημιουργία εκατοντάδων νέων δικαιωμάτων;

Τα δικαιώματα στα οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη της σύγχρονης δυτικής αστικής δημοκρατίας ήταν ορισμένα και είχαν όλα ένα βασικό χαρακτηριστικό: Περιόριζαν τις εξουσίες του κράτους, έβαζαν φραγμούς σε αυτά που η πολιτική τάξη μπορούσε να κάνει.

Δημιούργησαν ένα ιστορικά μοναδικό φαινόμενο, όπου ο πολίτης αποκτούσε την ελευθερία να δράσει, να δημιουργήσει και να εκφραστεί χωρίς να χρειάζεται τη συγκατάθεση της κρατικής εξουσίας.  

Η καθιέρωση αυτών των δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία του λόγου και η ιδιοκτησία, υπονοούσε ότι το άτομο μπορεί να σκέφτεται και να δρα λογικά, να είναι ανεξάρτητο και να μπορεί να συνεργάζεται και να συνδιαλέγεται με άλλα άτομα του κοινωνικού συνόλου χωρίς τον φόβο ή την προτροπή της κρατικής εξουσίας.

Η ηθική και υλική αυτάρκεια του ατόμου μέσω της ελεύθερης συνεργασίας και της συναλλαγής με άλλα άτομα δεν ήταν απλώς επιτρεπτή αλλά ο σκοπός της κοινωνικής οργάνωσης, αφού ταυτόχρονα δημιουργούσε έναν μέγιστο δυνατό βαθμό ελευθερίας, ευημερίας και τάξης.  

Οι δικαιωματισμός αντιπροσωπεύει κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ουσιαστικά, τα «δικαιώματα» που δημιουργεί επιτρέπουν την εξάπλωση της κρατικής εξουσίας και δραστηριότητας σε όλους τους τομείς. Η ρητορική του δικαιωματισμού χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο των θεμελιωδών δικαιωμάτων, προκειμένου να τα υποσκάψει. Δεν αντιλαμβάνεται τον πολίτη ως ένα ον που έχει τη δυνατότητα να σκέπτεται και να δρα ελεύθερα και ανεξάρτητα, αλλά ως ένα ον σε κατάσταση ατέρμονης εφηβείας, που χρήζει της προστασίας, της καθοδήγησης και του ελέγχου του κράτους «πατερούλη».

Ο δικαιωματισμός είναι η επιστροφή σε μια πρότερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, όπου οι κρατούντες είχαν την εξουσία να ελέγχουν, να τιμωρούν ή να επιβραβεύουν κατά βούληση για τη διατήρηση και την επέκταση της δικής τους δύναμης.  

Διένειμαν «δικαιώματα», προκειμένου...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΝΑΡΧΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ετσι η Ιαπωνία νίκησε την εγκληματικότητα - Φαντάσου ιάπωνα μπάτσο με έλληνα μπαχαλάκη!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΗΣΤΕ

Toυ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Διάβασα ένα κομμάτι σε τεύχος Φεβρουαρίου του Economist, ότι στην Ιαπωνία είναι τόσο αποτελεσματική η αντιμετώπιση του εγκλήματος, της βίας και της παραβατικότητας, που η αστυνομία, για να μην μένει αδρανής, κυνηγά να πιάσει δράστες ακόμα και από ασήμαντα περιστατικά.

Για παράδειγμα: Στην πόλη της Καγκοσίμα, στα νότια της χώρας, η αστυνομία παρακολουθεί μέρα νύχτα ένα ξεκλείδωτο αυτοκίνητο, με ένα κασόνι από μπίρες στο πίσω κάθισμα, σταθμευμένο έξω από σουπερμάρκετ. Κάποια στιγμή, μιας μέρας ή νύχτας, ένας μεσήλικας άνδρας ανοίγει και παίρνει ένα μπουκάλι για τον εαυτό του. Πέντε αστυνομικοί, αμέσως, εμφανίζονται και συλλαμβάνουν έναν από τους ελάχιστους παραβάτες που έχουν απομείνει στη πόλη.

Ίδια είναι και η μεγαλύτερη εικόνα. Σύμφωνα με το περιοδικό, στην Ιαπωνία τα ποσοστά εγκληματικότητας πέφτουν σταθερά εδώ και 13 χρόνια. Το ποσοστό δολοφονιών είναι 0,3 ανά 100.000 κατοίκους Όλο το 2015 κατεγράφη μόνο 1 (μία) δολοφονία με χρήση όπλου.

Εδώ κάνω ένα fast forward και βρίσκομαι τώρα στην Ελλάδα των τελευταίων μηνών. Κι εντελώς από μνήμης, όπως γράφω αυτή τη στιγμή ετούτο το κείμενο, σημειώνω ανάκατα περιστατικά εγκληματικότητας και παραβατικότητας που θυμάμαι:

Δολοφονία του ποινικολόγου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου στο γραφείο του. Δολοφονική επίθεση εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Δολοφονία εφοριακού σε νεκροταφείο. Εισβολή του Ρουβίκωνα σε ξένη πρεσβεία και σε άλλους χώρους όπως Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών κ.λπ. Εβδομαδιαία γιουρούσια από τα Εξάρχεια, κάθε Παρασκευή, από αυτοαποκαλούμενους αντιεξουσιαστές. Επίθεση μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, και ξυλοδαρμός, φοιτητή ΑΜΕΑ. Σπασίματα λεωφορείων και μηχανημάτων ελέγχου εισιτηρίων στο μετρό. Ξυλοδαρμός καθηγητή Άγγελου Συρίγου στο Πάντειο. Κλοπές και απειλές σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Κλείσιμο δρόμων σχεδόν κάθε μέρα από μικρές ή μεγάλες ομάδες πολιτών που έχουν ή εφευρίσκουν κάποιο αίτημα.

Αυτά, στα πρόχειρα. Πολύ πιο σοβαρά, θα συμφωνείτε, από το να πάρεις μια μπίρα από το πίσω κάθισμα ανοικτού αυτοκινήτου.

Η πρώτη, αυτονόητη απορία, που άλλωστε έχει διατυπωθεί μυριάδες φορές, είναι «γιατί δεν μπορούμε να έχουμε αστυνομία σαν την ιαπωνική, ή σαν όλες τις άλλες των εταίρων μας στην ΕΕ που δεν θα ανέχονταν όσα εδώ συμβαίνουν;».

Η άμεση απάντηση είναι ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Η επίσημη Ευρώπη κατά του Χριστιανισμού και υπέρ του Ισλάμ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ

Tου Παντελή Σαββίδη

Πριν από λίγες εβδομάδες, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε μια έκθεση με τίτλο «Το Ισλάμ είναι και η ιστορία μας», η οποία φιλοξενήθηκε στις Βρυξέλλες. 


 Η Isabelle Benoit, ιστορικός που βοήθησε στο σχεδιασμό της έκθεσης, δήλωσε στο AP: «Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές στους Ευρωπαίους ότι το Ισλάμ είναι μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ότι δεν εμφανίστηκε πρόσφατα, αλλά έχει ρίζες που ξεκινούν 13 αιώνες πριν».

«Το επίσημο ευρωπαϊκό κατεστημένο έχει στρέψει την πλάτη του στον Χριστιανισμό», έγραψε η ιστοσελίδα gatestoneinstitute.

Υπάρχει μια σειρά κινήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που δεν μπορούν να εξηγηθούν. Θα μπορούσε να καταλάβει κανείς την επίδειξη ενός κοσμικού πνεύματος σε μια εποχή που οι θρησκείες υποχωρούν αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν υπάρχει, δηλαδή, μια αντιπαράθεση με το θρησκευτικό φαινόμενο αλλά μια επίθεση στον Χριστιανισμό και μια θετική στάση υπέρ του Ισλάμ. Και το ερώτημα είναι γιατί;


«Το κατεστημένο δεν γνωρίζει το βαθμό στον οποίο η ήπειρος και οι λαοί της εξακολουθούν να εξαρτώνται από την ηθική καθοδήγηση των ανθρωπιστικών αξιών του Χριστιανισμού, ειδικά σε μια εποχή που το ριζοσπαστικό Ισλάμ έχει ξεκινήσει μια πολιτισμική πρόκληση προς τη Δύση», σχολίασε το ιστολόγιο που προαναφέραμε.


Η Isabelle Benoit, όταν αναφέρεται στις ισλαμικές ρίζες της Ευρώπης, πριν από 13 αιώνες, εννοεί, προφανώς, την ισλαμική προέλαση των Αράβων από την Ισπανία στην λοιπή Ευρώπη η οποία αναχαιτίστηκε με μεγάλη προσπάθεια και τεράστια αγωνία το 732 στο Πουατιέ από τον Κάρολο Μαρτέλο. Η Μάχη του Πουατιέ θεωρείται πολύ σημαντική  για την ευρωπαϊκή ιστορία και το χαρακτήρα που προσέλαβε η Ευρώπη.

Αν τη μάχη κέρδιζαν οι Άραβες, η Ευρώπη σήμερα θα ήταν μουσουλμανική.

Να τι λέει σχετικά ένας από τους μεγάλους μεσαιωνολόγους της εποχής μας, ο Jacques Le Goff, σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Liberation: «Θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της Ευρώπης και των Ευρωπαίων. Το πιο σημαντικό, υπό την προοπτική της κοινοτικής συγκροτήσεως, είναι η ανάδυση και η χρήση του όρου “Ευρωπαίος”, όρος προσδιοριστικός της ταυτότητας μίας ομάδας γυναικών και ανδρών, και όχι απλά ενός χώρου.
»Ο όρος εμφανίστηκε σε ένα χριστιανικό δυτικό χρονικό, εξαιτίας των συγκρούσεων, που έλαβαν χώρα, κοντά στο Πουατιέ, τον 8ο αιώνα, ανάμεσα στον ηγέτη των Φράγκων Κάρολο Μαρτέλο και τους μουσουλμάνους. Αφορμή υπήρξε μία μουσουλμανική επιδρομή, προερχόμενη από την Ισπανία, που είχε μόλις κατακτηθεί. Ο όρος λοιπόν χρησιμοποιήθηκε στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους μουσουλμάνους, κάτι που δεν ήταν και η πιο βαθιά πραγματικότητα της μεσαιωνικής Ευρώπης».

Τι, ακριβώς, λοιπόν, θέλει να πει η ιστορικός που βοήθησε στην έκθεση, που χρηματοδότησε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποια είναι η ιστορική βάση του ισχυρισμού της; 


Αξίζει να σημειωθεί πως το θέμα της ευρωπαϊκής ταυτότητας είναι μείζον στην γηραιά ήπειρο και υπάρχει έντονη διαφωνία μεταξύ των ιστορικών. Μερικοί, μάλιστα, από αυτούς επιχειρούν να προσδιορίσουν την ευρωπαϊκή ταυτότητα σε αντίθεση, ακόμη, και με το Βυζάντιο!

Οπότε, τα ερωτηματικά για το πού το πάνε ορισμένοι ηγετικοί ευρωπαϊκοί κύκλοι πληθαίνουν.

Πριν από λίγες μέρες, μερικοί από τους σημαντικότερους διανοούμενους της Ευρώπης, όπως ο Βρετανός φιλόσοφος Roger Scruton, ο πρώην Πολωνός υπουργός Παιδείας Ryszard Legutko, ο Γερμανός επιστήμονας Robert Spaemann και ο καθηγητής Rémi Brague από τη Σορβόννη της Γαλλίας, υπέγραψαν την καλούμενη Δήλωση των Παρισίων.  


Στη δήλωσή τους αυτή, απορρίπτουν την «ψευδο-χριστιανοσύνη των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και την «ουτοπική, ψευδοθρησκευτική σταυροφορία για έναν κόσμο χωρίς σύνορα».


Αντ’ αυτού, ζήτησαν μια Ευρώπη βασισμένη στις «χριστιανικές ρίζες», αντλώντας έμπνευση από την «κλασσική παράδοση» και απόρριψη της πολυπολιτισμικότητας: «Οι προστάτες της ψευδούς Ευρώπης –γράφουν στη δήλωσή τους– είναι μαγεμένοι από τις δεισιδαιμονίες της αναπόφευκτης προόδου. Πιστεύουν ότι η Ιστορία είναι στο πλευρό τους και αυτή η πίστη τους καθιστά αλαζόνες και ανίκανους να αναγνωρίσουν τα ελαττώματα του μετα-εθνικού, μεταπολιτιστικού κόσμου που κατασκευάζουν. Αγνοούν, ακόμη και αρνούνται τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, φροντίζουν να μην προσβάλλουν μουσουλμάνους, τους οποίους φαντάζονται ότι θα υιοθετήσουν χαρούμενα τη κοσμική και πολυπολιτισμική τους προοπτική».


Το 2007, αναφερόμενος στην πολιτιστική κρίση της ηπείρου, ο Πάπας Βενέδικτος είπε ότι η Ευρώπη «αμφισβητεί τώρα την ίδια την ταυτότητά της». 


Το 2017, η Ευρώπη έκανε ένα ακόμη βήμα, δημιουργώντας μια μεταχριστιανική φιλοισλαμική ταυτότητα. Δημοσιεύματα σε σημαντικά μέσα ενημέρωσης επισημαίνουν πως τα επίσημα κτήρια και εκθέσεις της Ευρώπης έχουν σβήσει τον Χριστιανισμό και, αντιθέτως, προβάλλουν το Ισλάμ.


Ένα επίσημο μουσείο που κόστισε 56 εκατ. ευρώ, άνοιξε πρόσφατα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ονομάστηκε το «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας». Η ιδέα της δημιουργίας του ήταν να υπάρξει μια ιστορική αφήγηση της μεταπολεμικής περιόδου γύρω από το φιλοευρωπαϊκό μήνυμα ενοποίησης. Το κτήριο είναι ένα όμορφο παράδειγμα Art Deco στις Βρυξέλλες.


Ωστόσο, όπως έγραψε ο Ολλανδός μελετητής Arnold Huijgen, το σπίτι είναι πολιτισμικά «άδειο»: «Η γαλλική επανάσταση φαίνεται να είναι η γενέτειρα της Ευρώπης. Υπάρχει ελάχιστο περιθώριο για οτιδήποτε προηγήθηκε. Ο Ναπολεόντειος Κώδικας και η φιλοσοφία του Καρλ Μαρξ αποκτούν εξέχουσα θέση, ενώ η δουλεία και η αποικιοκρατία τονίζονται ως οι πιο σκοτεινές πλευρές του ευρωπαϊκού πολιτισμού (…) Αλλά το πιο αξιοσημείωτο για το Σπίτι είναι αυτό: σαν να μην υπάρχει θρησκεία».


Το Ευρωπαϊκό Νομισματικό και Οικονομικό Τμήμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ζήτησε από τη Σλοβακία να επανασχεδιάσει τα αναμνηστικά κέρματά της αφαιρώντας τους χριστιανούς Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο. 


Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Thomas de Maizière, του κυβερνώντος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Μέρκελ, πρότεινε πρόσφατα να καθιερωθούν  μουσουλμανικές αργίες. «Σε μέρη όπου υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι, γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε την εισαγωγή μίας μουσουλμανικής αργίας;», είπε.

Η πρόταση του De Maizière δείχνει ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Οπενχάιμερ, Ράσελ, Κορέα

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Η διελκυστίνδα Βόρειας Κορέας - ΗΠΑ και οι απειλές των δύο ηγετών, ενός απρόβλεπτου δικτάτορα και ενός δημοκρατικά εκλεγμένου, με εκφράσεις που παραπέμπουν σε θερμόαιμους εφήβους, έχουν μοιραία παγκόσμιο ακροατήριο. 


Η πλατιά μάζα ημών των αδαών διαβάζει τα σενάρια περί πυρηνικού ολέθρου, για το ενδεχόμενο η ανθρωπότητα να γυρίσει την πιο δραματική κοινή σελίδα της ιστορίας της· από ένα «τσακ».  


Η απλοϊκή εισαγωγή δεν εμποδίζει την αναφορά σε δύο κορυφαίες, πολυσχιδείς προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και τον Μπέρτραντ Ράσελ.


Ο πρώτος, γερμανικής καταγωγής, κορυφαίος φυσικός, λάτρης της φιλοσοφίας, αρχαιοελληνομαθής, είχε ξεψαχνίσει τη ρωσική και γαλλική λογοτεχνία, ιδιοφυής αλλά και με παιδικότητα, μανιώδης καπνιστής και γυναικάς (όχι όμως πότης). Φυσιογνωμικά, ο «Οπι» έμοιαζε σαν αδελφός του Αλμπέρ Καμί. Ηταν ο πατέρας της ατομικής βόμβας, αποκληθείς Προμηθέας των ΗΠΑ. 


Εθνικός ήρωας. Αμέσως μετά βγήκε μπροστάρης για να μάθει στον κόσμο τους τρομερούς κινδύνους από το υπερόπλο. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική εις βάρος του. Εξεταστικές επιτροπές του Κογκρέσου που κυνηγούσαν «ερυθρούς», κοριοί FBI στο σπίτι και στο γραφείο του, κρουνοί λάσπης.  


Ο μακαρθισμός άλεσε και τον Οπενχάιμερ, κατέστη εχθρός· «να πάρει η οργή, τυχαίνει να την αγαπώ αυτή τη χώρα» είχε πει.  


Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε ποίημα γι’ αυτόν: «...Τ’ ανάλαφρο σαν αστέρι όνομά σας/έγινε στάχτη στη Χιροσίμα». 


Μέγα κεφάλαιο και ο Βρετανός Ράσελ, ενσάρκωση του αδογμάτιστου ουμανιστή. Φιλόσοφος, μαθηματικός, αριστοκράτης, ανυποχώρητος ειρηνιστής. Βαπτίστηκε στον διαλεκτικό σαρκασμό: «Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου γιατί μπορεί να έκανα λάθος».


Το μανιφέστο που έγινε γνωστό ως Ράσελ-Αϊνστάιν (ο πατέρας της Θεωρίας της Σχετικότητας το συνυπέγραψε λίγο πριν πεθάνει) διακηρύχθηκε μέσα δεκαετίας του ’50, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν. Ο πυρήνας του ενώπιον του δυνάμει αφανισμού: «Ξεκάθαρο το μήνυμα, είτε θα χαθούμε όλοι ή οι ηγέτες θα πρέπει να αποκτήσουν κάποιο μικρό βαθμό κοινής λογικής, πρέπει να αποτραπεί μέρος της νέας πολιτικής σκέψης που στρέφεται προς την απόλυτη καταστροφή». 


Σήμερα και εν προκειμένω...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Ευρώπη θα δει περισσότερες Καταλονίες?

Tου Janan Ganesh / Financial Times

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να εμποδίσει τις οικονομίες της από το να ανοιχτούν στην παγκόσμια οικονομία, μπορώ να συμπεράνω από επαγγελματικά ταξίδια στο Άμστερνταμ και στο Μιλάνο ότι δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά.

Οι πόλεις αυτές αποτελούν τρανό παράδειγμα ότι οι Βρυξέλλες δεν είναι η δύναμη επιβολής ρυθμιστικών περιορισμών που κατηγορούν οι ευρωσκεπτικιστές. Είτε είναι ένας μοχλός προς το εμπορικό άνοιγμα ή στη χειρότερη περίπτωση μια παρένθεση.

Με όλες τις πλούσιες περιοχές, οι σχέσεις είναι περίπλοκες (ή θα έπρεπε να είναι) με τις χώρες τους. 

Είναι το έθνος κράτος που φορολογεί την παραγωγή και στέλνει τα έσοδα σε άλλες περιοχές. Είναι το έθνος κράτος που μπορεί να ενεργήσει ενάντια στα συμφέροντα τους εκμεταλλευόμενο τις εκλογικές ισορροπίες. Ρωτήστε τους Λονδρέζους.

Σε σύγκριση με τα παραπάνω, η Ε.Ε., παρά τις υπερεθνικές της αξιώσεις, δεν ζητάει τίποτα από αυτούς.

Οπότε γιατί δεν έχουμε περισσότερες Καταλονίες; Γιατί δεν έχουμε περισσότερες Λομβαρδίες και Βενέτο, τις δύο ιταλικές περιοχές που ψήφισαν για περισσότερη αυτονομία την Κυριακή; Και μπορεί να έχουμε στο μέλλον;

Οι Καταλανοί έχουν μια πιο ισχυρή εθνική ταυτότητα από τους περισσότερους τοπικούς πληθυσμούς, αλλά οι υπόλοιπες πρώτες ύλες του αυτονομιστικού αισθήματος, που περιλαμβάνουν την οικονομική αυτάρκεια και την ιστορική εμπειρία της αυτοδιοίκησης, υπάρχουν σε πολλές πόλεις και περιοχές στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν.

Η διεύρυνση των ανισοτήτων ανάμεσα στις πόλεις και στις αποβιομηχανοποιημένες ενδοχώρες έχει γίνει με την πάροδο των χρόνων το πιο διχαστικό ζήτημα στις δυτικές δημοκρατίες. Αρκεί να δείτε τον εκλογικό χάρτη των ψήφων υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική, της Μερίν Λεπέν στη Γαλλία ή της εξόδου της Ε.Ε. στη Βρετανία.

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα ξεκινάει όταν βλέπουμε αυτήν την ανισορροπία μόνο μέσα από την οπτική των τόπων που είναι εγκατελημμένοι, σαν κάτι που μπορεί να διορθωθεί μέσω επενδύσεων σε υποδομές και την προστασία βιομηχανιών, καθώς και μέσω μιας ανοχής των πιο συντηρητικά σκεπτόμενων περιοχών.

Σαν ηθική πρόταση είναι σωστή: προτεραιότητα έχουν οι αδύναμοι.  

Σαν μια ερμηνεία των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων, μπορεί να είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο θυμός που νιώθουν οι φτωχές περιοχές για τις εύπορες μητροπόλεις – που νιώθει το Καλέ για το Παρίσι, η Ιντιάνα για τη Νέα Υόρκη – μπορεί να έχει τελικά μικρότερη βαρύτητα από τα παράπονα που εκφράζονται από την άλλη πλευρά.

Σε αυτό το σενάριο, θα είναι οι κάτοικοι των πόλεων που θα νιώσουν ότι αδικούνται από περιοχές που εκμεταλλεύονται το παραγωγικό τους πλεόνασμα και ψηφίζουν κατά του τρόπου ζωής τους από απόσταση (μπορούμε να το πούμε εκπροσώπηση χωρίς φορολόγηση). Οι εθνικές κυβερνήσεις θα δυσκολευτούν να αντλήσουν έσοδα από τους πρώτους για να επιδοτήσουν τους δεύτερους. Θα αναδυθούν τοπικιστικά κινήματα, ασκώντας πιέσεις για όλο και περισσότερη αυτονομία, αν όχι για επίσημη απόσχιση.

Όταν δεν υπάρχει εθνική ομοιογένεια, είναι οι αυτόματοι δημοσιονομικοί σταθεροποιητές που κάνουν ένα έθνος. Στην πραγματικότητα, η εθνική υπόσταση διασφαλίζεται από την προθυμία των πλούσιων περιοχών να πληρώσουν για τις υπόλοιπες. Αν η προθυμία αυτή χαθεί, το έθνος μετατρέπεται σε μορφή χωρίς ουσία.

Θα μπορούσε; 

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τους σημερινούς συντηρητικούς, όπως τον Στιβ Μπάνον, τον πρώην σύμβουλο του πρόεδρου Τραμπ ή τους ανθρώπους που μας έφεραν το Brexit, είναι ότι μιλούν για το έθνος κράτος σαν να ήταν μια αδιαμφισβήτητη σταθερά της ιστορίας και όχι ένας αυτοσχεδιασμός των τελευταίων αιώνων.

Έχουν κάτι το αριβίστικο όλοι αυτοί, σαν να βλέπουν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς σε ρουστίκ αναβιώσεις της γοτθικής αρχιτεκτονικής. Το έθνος είναι πολύ νέο για να το θεωρούμε κάτι μόνιμο. Αναδύθηκε πριν από το κράτος πρόνοιας, όταν οι δημοσιονομικές μεταφορές μεταξύ των περιοχών ήταν πολύ μικρές για να αποτελούν βάρος για τον οποιονδήποτε. Είναι επίσης προγενέστερο της παγκόσμιας οικονομίας όπου τα κέρδη βγαίνουν από την γνώση και το κεφάλαιο, τα οποία συγκεντρώνονται στις πόλεις και όχι στις γεωργικές περιοχές και στη βιομηχανία. Περιέργως δεν έχει δοκιμαστεί από τον σύγχρονο κόσμο.

Ορισμένοι Λονδρέζοι ονειρεύονται μια κυρίαρχη δημοκρατία, με μια τάφρο χτισμένη γύρω από τον αυτοκινητόδρομο M25 και ελέγχους διαβατηρίων στο Γουότφουορντ, αλλά είναι μάλλον αδύνατο να αναγνωριστεί με βάση τα ευρωπαϊκά κριτήρια.

Η Αγγλία έγινε μια πολιτική μονάδα πριν από μια χιλιετία. Ακόμα και αν το Ηνωμένο Βασίλειο διαλυόταν, υπάρχει ακόμα ένα έθνος στο οποίο το Λονδίνο είναι ενσωματωμένο από αμνημονεύτων χρόνων. Το ότι είναι η πρωτεύουσα αποτελεί και μια αποζημίωση για όλο τον πλούτο που πηγαίνει αλλού.

Η ηπειρωτική Ευρώπη είναι αυτή που αξίζει να προσέξει κανείς. Ορισμένες από τις πιο πλούσιες ευρωπαϊκές πόλεις αυτοδιοικούνταν για μεγαλύτερο διάστημα από ότι τις κυβερνούν οι χώρες στις οποίες βρίσκονται. Οι περισσότερες δεν έχουν σαν παρηγοριά το κύρος μιας πρωτεύουσας.

Δεν θα υπάρξει μια αναβίωση της πόλης κράτους, ούτε μια αναίρεση του κινήματος για την ενοποίηση της Ιταλίας, ούτε μια απόσχιση του Αμβούργου ή του Μπορντό. Αλλά υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Μαθήματα υψηλής πολιτικής από Μόσχα (Μέρος Β')

Του ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ

Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στον διαχρονικό στρατηγικό στόχο της Ρωσίας, που κληρονόμησε από τη Σοβιετική Ενωση και είναι η αποδυνάμωση της ΝΑ Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, κάτι που θα της επιτρέψει να «αναπνεύσει» από τον βραχνά που στήνει στον ευρωπαϊκό περίγυρό της το ΝΑΤΟ, ο οποίος, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, σταδιακά μέσω της επέκτασης της Ατλαντικής Συμμαχίας την περισφίγγει, με στόχο τον πλήρη αποκλεισμό της, κυρίως από τις θάλασσες.

Επίσης, το προηγούμενο άρθρο μας είχε σταματήσει στην περίτεχνη παγίδα που έστησε η Ρωσία στην Τουρκία με ένα πλέγμα οικονομικών και εμπορικών κυρώσεων και απαγορεύσεων, που προκάλεσε πλήγμα στην τουρκική οικονομία.

 
Μπορεί να τονίζαμε δε ότι το κερασάκι σε όλα αυτά, αν τα θεωρήσουμε ως... τούρτα, ήταν η παραχώρηση άδειας λειτουργίας στη Μόσχα Γραφείου Αντιπροσώπευσης στο Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (YPG) των Κούρδων της Συρίας, όμως αυτό που σήμανε συναγερμό και οδήγησε τον Ερντογάν γονυπετή, στην κυριολεξία, στον Πούτιν, μόλις λίγους μήνες μετά την κατάρριψη, ήταν η δήλωση του Ρώσου ηγέτη ότι ήλθε η ώρα των Κούρδων.

 
Βλέποντας ο Ερντογάν ότι μετά τις ΗΠΑ, που έχουν στην ουσία υιοθετήσει το αυτόνομο Κουρδιστάν στο Β. Ιράκ και τα δυο κουρδικά καντόνια στη Συρία, του Κομπάνι και του Τζεζίρε, έρχεται και η Ρωσία να υιοθετήσει το καντόνι του Αφρίν, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από τις ακτές της Μεσογείου, έκανε το μεγάλο βήμα. Εγκατέλειψε τις ΗΠΑ και στα μέσα Ιουνίου 2016 έστειλε μια ταπεινωτική επιστολή στον Πούτιν, με την οποία στην ουσία έδινε το δικαίωμα στον Ρώσο ηγέτη να καθορίσει εκείνος τους κανόνες του παιχνιδιού και το πλαίσιο των σχέσεων των δύο χωρών. Ακολούθησε η επίσκεψη Ερντογάν στην Αγία Πετρούπολη στις 9 Αυγούστου 2016, όπου θα λέγαμε ότι έσπασε ο πάγος μεταξύ των δύο ηγετών και των χωρών τους.

 
Τις ημέρες εκείνες οι Κούρδοι, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, καταλάμβαναν την Ιεράπολη (Μένπετζ), κωμόπολη στρατηγικής σημασίας, και απέμεναν μόνο 15-20 χλμ. για να ενώσουν οι Κούρδοι τα καντόνια του Κομπάνι και του Αφρίν, ολοκληρώνοντας έτσι τον περίφημο Κουρδικό Διάδρομο. Μετά έμεναν περί τα 20-30 χλμ. για να βγουν στη θάλασσα.

 
Εκεί, η ρωσική υψηλή πολιτική έφτασε στην κορύφωσή της. Η Ρωσία έδωσε την άδεια στην Τουρκία να εισβάλει στη Συρία και να καταλάβει την Αλ Μπαμπ, παίρνοντας την μπουκιά απ’ το στόμα των Κούρδων και των συμμάχων τους Αμερικανών. Ομως η άδεια είχε... συντεταγμένες! Οταν η Τουρκία στις 9 Φεβρουαρίου του 2017 τις παραβίασε και επιχείρησε να προχωρήσει πέραν των συμφωνηθέντων, όπως συνήθως πράττει, ένα αεροσκάφος «άγνωστης» ταυτότητας βομβάρδισε κτίριο που χρησιμοποιούσε ο τουρκικός στρατός ως τοπικό επιτελείο. Αποτέλεσμα, τρεις αξιωματικοί νεκροί και εννιά τραυματίες!

 
Οταν η Τουρκία σταθεροποιήθηκε στην Αλ Μπαμπ, άρχισε να κάνει επιχειρησιακά σχέδια εναντίον του καντονιού του Αφρίν. Τότε η Ρωσία έστειλε στρατεύματα στο Αφρίν, τα οποία σήκωσαν ρωσικές σημαίες. Ετσι, η Τουρκία ήταν αδύνατον να επιχειρήσει εναντίον του Αφρίν, γιατί στην ουσία θα ήταν σαν να επιχειρεί εναντίον των Ρώσων, οι οποίοι έπαιζαν τη γάτα με το ποντίκι και με τους Κούρδους, από τους οποίους απαιτούσαν την άδεια να εγκατασταθούν στρατεύματα της Συρίας στο Αφρίν, για να αποκλειστεί μια τουρκική επίθεση!

 
Παρέλειψα να αναφέρω ότι όλο αυτό το διάστημα η Τουρκία ήταν αρωγός στις προσπάθειες της Συρίας και της Ρωσίας για την απελευθέρωση του Χαλεπίου, που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2017, μια στρατηγικής σημασίας νίκη για τον Ασαντ.
 

Αφήσαμε για το τέλος ότι οι Κούρδοι οσονούπω ολοκληρώνουν την επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκα, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, και παράλληλα την εκδίωξη του Ι.Κ. από την περιοχή που βρίσκεται ανατολικά του ρου του Ευφράτη, στην περιφέρεια Ντερ εζ Ζορ.
 
Ηταν γνωστό ότι τις επόμενες εβδομάδες θα ακολουθούσε επιχείρηση εκδίωξης των παρακλαδιών της Αλ Κάιντα από την περιφέρεια Ιντλίμπ. Την επιχείρηση θα έκαναν οι Κούρδοι του Αφρίν, με τη βοήθεια των ΗΠΑ.
 

Ομως, όταν ολοκλήρωναν αυτήν την επιχείρηση, οι Κούρδοι θα έβγαιναν στη θάλασσα. Την αδημονία της Τουρκίας να αποτραπεί αυτή η επιχείρηση εκμεταλλεύτηκε και πάλι η Μόσχα και έδωσε άδεια στην Τουρκία να εισβάλει στη Συρία και να εγκαταστήσει στρατεύματα στη μεθόριο του Αφρίν, κλείνοντας τον δρόμο στους Κούρδους.

 
Αν οι Κούρδοι θελήσουν να βγουν στη θάλασσα, πρέπει να πολεμήσουν με τον τουρκικό στρατό. 


Ομως τότε θα πρόκειται για...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Μαθήματα υψηλής πολιτικής από Μόσχα (Μέρος Α')

Πώς η Ρωσία έστησε τη δική της παγίδα στην Τουρκία, στην κατάρριψη του SU24 στη Λατάκεια

Του ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ

Τη δεκαετία του 1990, σε «φιλική» συζήτηση που είχα με παράγοντα του τουρκικού κράτους, ο οποίος το 1974 υπηρετούσε σε νευραλγική θέση στο τουρκικό ΓΕΕΘΑ ως αξιωματικός, αναφερόμενος στην εισβολή στην Κύπρο, εκτός των άλλων, μου είπε τα εξής: Τότε, λίγο μετά την εισβολή και τον «Αττίλα 2», όσο το αίμα των Ελλήνων ήταν ακόμα ζεστό στην ιερή γη της Κύπρου, επισκέφθηκε το τουρκικό ΓΕΕΘΑ ο ακόλουθος Αμυνας της Σοβιετικής Ενωσης, που υπηρετούσε στη σοβιετική πρεσβεία στην Αγκυρα, και του εξέφρασε την απογοήτευσή του για την πορεία των εξελίξεων. 

 
Συγκεκριμένα, του είπε ότι ήταν απογοητευμένος που δεν είχε ξεσπάσει ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος εξαιτίας της εισβολής.  


Η Σοβιετική Ενωση γνώριζε τα πάντα για την εισβολή και για τον ρόλο των ΗΠΑ, και μπορούσε να την αποτρέψει. Δεν το έπραξε, όμως, γιατί περίμενε ότι η εισβολή θα προκαλέσει έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, εξαιτίας του οποίου θα κατέρρεε η ΝΑ Πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

 
Σε κάθε περίπτωση, η πληροφορία αυτή ήταν σοβαρή και λογικοφανής. Η Σοβιετική Ενωση είχε ως στρατηγικό στόχο την αποδυνάμωση -ακόμα και την κατάρρευση- της ΝΑ Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, κεντρικοί πυλώνες της οποίας ήταν τότε Ελλάδα και Τουρκία.

Τα χρόνια πέρασαν και τελικά αυτό που κατέρρευσε δεν ήταν η ΝΑ Πτέρυγα του ΝΑΤΟ, αλλά η Σοβιετική Ενωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μετά τη διάλυση του οποίου δύο χώρες του ανατολικού συνασπισμού έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ και έκαναν πιο σταθερή τη ΝΑ Πτέρυγα της Ατλαντικής Συμμαχίας.

Βρισκόμαστε στο φθινόπωρο του 2015 και στη Συρία διεξάγεται ένας θερμός πόλεμος, στον οποίο από τις 30 Σεπτεμβρίου συμμετέχει η Ρωσία με μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία βομβαρδίζουν στόχους Τουρκομάνων, οι οποίοι υποστηρίζονται ανοικτά από την Τουρκία, που τότε, παρά τα προβλήματα που εμφανίστηκαν με την υποστήριξη που παρείχαν οι ΗΠΑ στους Κούρδους, ανήκε στο ίδιο στρατόπεδο με ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ισραήλ κ.ά.

 
Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Ρώσων ανατρέπουν τα επιχειρησιακά δεδομένα στα μέτωπα της περιοχής Ιντλίμπ, που εποφθαλμιά ο Ερντογάν, επειδή ανήκει στα «ιερά εδάφη του Εθνικού Ορκου», και αυτό προκαλεί μεγάλο πονοκέφαλο, μέχρι πανικό, στην Αγκυρα. Μετά το πλήγμα στα νότια σύνορά της, όπου οι Κούρδοι, μετά την απελευθέρωση του Κομπάνι, έχουν καταλάβει τεράστιες εκτάσεις και έχουν δημιουργήσει τρία κρατίδια-καντόνια, τώρα ήλθε και η ανατροπή στο Ιντλίμπ.

 
Για να σταματήσει ο κατήφορος και να «παγώσει» η αεροπορική εμπλοκή της Ρωσίας στα μέτωπα της Συρίας, ο ίδιος ο Ερντογάν ζήτησε την κατάρριψη ενός ρωσικού αεροσκάφους, υπολογίζοντας ότι η Ρωσία θα ανταποδώσει με την κατάρριψη ενός τουρκικού, γεγονός που θα αναγκάσει το ΝΑΤΟ να επέμβει, με βάση το άρθρο 5.  


Εχουν πει πολλά για τη Σοβιετική Ενωση και τη Ρωσία - τα περισσότερα κακά. Αρκετά από αυτά ήταν μέρος της προπαγάνδας του Ψυχρού Πολέμου. Ομως, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η Σοβιετική Ενωση είχε αναπτύξει σχολή υψηλής πολιτικής και ανεπτυγμένης γεωπολιτικής σκέψης.

 
Επίσης, είχε αναπτύξει δυνατή διπλωματία, με κύριο χαρακτηριστικό την ψυχραιμία και τη μεθοδικότητα στη διαχείριση κρίσεων. 


Κληρονόμοι αυτής της σχολής οι Ρώσοι, δεν έπεσαν στην παγίδα, όταν τους ενημέρωσε το αεροπορικό στρατηγείο που είχαν εγκαταστήσει στη Λατάκεια ότι ένα τουρκικό F-16 είχε καταρρίψει ρωσικό SU24 στον συριακό εναέριο χώρο, το πρωί της 24ης Νοεμβρίου 2015 και ώρα 09.24!  


Αντί να αντιδράσουν όπως περίμενε ο Ερντογάν -και ίσως κάποιοι άλλοι, που του «σφύριξαν» το σχέδιο-, έδειξαν...

Υπαρκτού ΣυριζοΣουργελοΛαθρομαχμουτόπληκτου ελληνισμού κωμωδία"

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.

2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ:Οι Καμμένοι ως… εξέχουσες προσωπικότητες!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Στην Ελλάδα από απονομές μεταλλίων και τιμητικών τίτλων άλλο τίποτα. Να φάνε κι οι κότες. Εχει τιμηθεί και η (μετά συγχωρήσεως) κουτσή Μαρία. Ετσι, όταν πριν από μέρες διάβασα αυτό εδώ, σκέφθηκα «δεν χάλασε ο κόσμος να πάρει κάτι κι ο Καμμένος».

Και περίμενα με περιέργεια την τελετή της βράβευσης. Οσοι δεν βαριέστε δείτε την εδώ και… απολαύστε (ή φρικάρετε) υπεύθυνα, που λέει και το διαφημιστικό σποτ.

Κοτζάμ ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα (ΤΕΙ Θεσσαλονίκης), κοτζάμ πρύτανης (και το όνομα αυτού Κωνσταντίνος Βαρσαμίδης), κοτζάμ αντιπρυτάνεις, καθηγητές, πνευματικοί άνθρωποι δηλαδή, επέλεξαν να βραβεύσουν τον Πάνο Καμμένο ως «μια από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας»! Η οποία προσωπικότητα, όπως μας λένε όλοι αυτοί:

-Εχει διακριθεί για «σεβασμό στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα».

– «Εχει αναγνωριστεί διεθνώς για τους αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά της διεθνούς τρομοκρατίας».

– Κατατάσσεται μεταξύ εκείνων που «μπορούν να γίνουν ηγέτες και να δώσουν προοπτική στη χώρα»!

Επειδή όλοι αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι, που αποφάσισαν να τιμήσουν μια τόσο «εξέχουσα προσωπικότητα»,(παριστάνουν ότι) δεν γνωρίζουν με ποιον έχουν να κάνουν, ας τους θυμίσουμε ορισμένες πτυχές του «πολυσχιδούς έργου» του Πάνου Καμμένου:

– Είναι τέτοιος ο σεβασμός του στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα που δεν έχει απευθυνθεί ποτέ, μέσα στη Βουλή, στους αντιπάλους με την… εξέχουσα φράση «στα τέσσερα εσείς». Δείτε τον και ακούστε τον εδώ.

– Επίσης, ο εξέχων αυτός κοινοβουλευτικός ανήρ ουδέποτε έχει κραυγάσει, απευθυνόμενος προς τους πολιτικούς αντιπάλους του, «είναι προδότες».

– Ουδέποτε ο βραβευθείς έχει παρακινήσει το πλήθος να λιντσάρει δήμαρχο-πολιτικό του αντίπαλο.

– Εκτός από τη διεθνή τρομοκρατία, ο εξοχότατος Πάνος Καμμένος έχει κατατροπώσει και την εγχώρια. Όπως τότε που εμφάνιζε κοινοβουλευτικά κόμματα και στελέχη τους ως συνεργάτες και συνοδοιπόρους τρομοκρατών (εδώ). Και μετά τσακωνόταν με τον αρχιπροπαγανδιστή της χούντας Γεωργαλά για τον αν του έγραψε ή όχι το σχετικό πόνημα, αν (δεν) τον πλήρωσε κτλ (εδώ).

– Αυτός ο βράχος της αξιοπιστίας και της πολιτικής συνέπειας...