ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40: Ο Ι. Μεταξάς νικητής, οι κριτές του ηττημένοι

Ο,τι κι αν πουν αυτοί που ηττώνται από χαρτογιακάδες, δεν  μπορούν να κλονίσουν το ιστορικό αποτέλεσμα

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Η 28η Οκτωβρίου, η μέρα του «Οχι» που είπε για λογαριασμό όλων μας ο Ιωάννης Μεταξάς, είναι μια ευκαιρία για διαπιστώσεις.  

Οι προπαγανδιστές της Αριστεράς επιδίδονται εθιμικά πλέον στην μπουρδολογία. Σε λίγα χρόνια, αν εξακολουθήσει η εξαρχειώτικη παρακμιακή εξουσία τους, θα μας λένε πως το «Οχι» το είπε ο... Ζαχαριάδης, που τότε τον έπαιζε στα γόνατά του ο Μανιαδάκης. Η ιστορία της περίφημης επιστολής για αγώνα ενάντια στους Ιταλούς εισβολείς και η ακολουθήσασα που την έπαιρνε πίσω είναι κλασικό δείγμα της κωμικοτραγικής ασημαντότητας της ηγεσίας της Αριστεράς.

Περιφραστικά, στα γαλλικά («Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»), με βουρκωμένα από την ευθύνη μάτια και κυρίως με πράξεις, το «Οχι» το είπε ο τότε ηγέτης της χώρας. 

Αυτός που έφτιαξε τα Οχυρά, έκανε πλήρη επιστράτευση, οργάνωσε όσο καλύτερα μπορούσε αμυντικά τη χώρα, εκπαίδευσε τον Στρατό και το Ναυτικό, πήρε λίγα αεροπλάνα και ό,τι άλλο μπορούσε.

Οσες παρλαπίπες και να πουν οι παραφυάδες της Αριστεράς, ο Ιωάννης Μεταξάς στο ταμπλό της Ιστορίας, στο ματς με τον Μουσολίνι και τους κοκορόφτερους φασίστες του έγραψε 1-0. Νίκησε. 

Τα χλομά φρικιά που τώρα γλείφουν τους Γερμανούς και κάνουν τους καμπόσους σε νοικοκυραίους στο...Ωραιόκαστρο είναι στο λερό κατάστιχο των ηττημένων ο εθνικός κυβερνήτης στη μαρμάρινη πλάκα των νικητών.

Οσοι αρέσκονται να κρίνουν τα πρόσωπα με βάση τα σημερινά δεδομένα είναι αγράμματοι και αρκούντως φαιδροί.

Ο Μεταξάς υιοθέτησε το εξωτερικό τυπικό του φασισμού, με στολές και χαιρετισμό, για να δώσει μια ραχοκοκαλιά νομιμοφροσύνης στο καθεστώς του, όμως δεν ήταν φασίστας:

Ηταν...

 ένας αστός εθνικιστής, βασιλικός ανήρ, πιστός στον Γεώργιο. Η Ασφάλεια του Μανιαδάκη, εκτός των κομμουνιστών που είχε διαλύσει με το σοφό για την εποχή ιδιώνυμο του Βενιζέλου, με τον φοβερό αστυνόμο Παξινό μπαγλάρωνε και τους ιταλόφιλους φασίστες και τους γερμανόφιλους επίδοξους εθνικοσοσιαλιστές. Ο Μεταξάς ήταν ακλόνητος στη θέση του για αντίσταση στον Αξονα και αγώνα μέχρις εσχάτων. Ουδέποτε πείραξε τις εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδας, απ' όσα τουλάχιστον γνωρίζω από την εντρύφησή μου στην Ιστορία. Αντιθέτως, και προπολεμικά πολιτικοί του Κέντρου ήταν που ερωτοτρόπησαν με τον φασισμό, τον ναζισμό και το κοινωνικό μοντέλο τους.

Γνωστές οι σχέσεις του σπουδαίου Αλεξάνδρου Παπαναστασίου με την οργάνωση ΕΕΕ, η οποία στην κατοχική αναβίωσή της εξελίχθηκε σε προδοτικό δωσιλογικό όργανο, το ενδιαφέρον ακόμη και του Πλαστήρα για τον φασισμό και την παροδική πεσιμιστική θέση του για τελική νίκη του Αξονα. Εάν επίσης δεν υπήρχαν οι βενιζελικοί απότακτοι του Κινήματος του '35, θα ήταν σχεδόν αδύνατη η συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας, αφού αυτοί κυρίως τα στελέχωσαν. Κι αυτά όμως πρέπει να ειδωθούν στο κλίμα της εποχής. Τους μεγαλύτερους διθυράμβους προπολεμικά για τον Μουσολίνι τούς είχε πει και γράψει ο... Τσόρτσιλ. Ο δε Λένιν μεμφόταν τους Ιταλούς συντρόφους του που έχασαν το ηγετικό τεφαρίκι, τον... Μουσολίνι.

Ο Μεταξάς τον οποίο μέμφομαι για τη στάση του το 1915, με τη στρατιωτική οργάνωση της πατρίδας και την αλύγιστη θέση του απέναντι στον Αξονα, επανόρθωσε και το 1940 κέρδισε τη θέση του στην Ιστορία. Ο,τι κι αν πουν αυτοί που ηττώνται από χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και των ΗΠΑ, δεν μπορούν να κλονίσουν το ιστορικό αποτέλεσμα: Ο Μεταξάς νίκησε, αυτοί ηττώνται.

Στο κλίμα της εποχής, όπου οι αξιωματικοί του Κέντρου έκαναν διαγωνισμό πραξικοπημάτων και έβλεπαν με ενδιαφέρον το αντίπαλο μοντέρνο δέος του μπολσεβικισμού, τον φασισμό, είναι αστείο να κρίνεται επιπόλαια ο νικητής του Μουσολίνι και διώκτης των φιλοναζί μετέπειτα δωσιλόγων.

Οταν σοβαρευτούμε ως λαός και οι ανθέλληνες μηδενιστές δεν θα λυμαίνονται τις έδρες Ιστορίας και τον δημόσιο λόγο, θα του απονείμουμε διακομματικά τις νενομισμένες τιμές χωρίς συμπλέγματα. Αλλωστε ακόμη και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στο πνεύμα της ΕΟΝ χρωστά τον ενθουσιασμό στρατολόγησης αυτών που παγίδεψε. Ας ρωτήσουν τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο...