ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Είστε διεφθαρμένοι, οπότε κι εγώ παίζω στο καζίνο για να μάθετε!»

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Είναι το γνωστό τρικ πίσω από κάθε ταχυδακτυλουργικό κόλπο: ο «μάγος» προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή με κάτι άσχετο ενώ βγάζει από το μανίκι το περιστέρι. 

Ε, η κυρία Καμμένου όχι μόνο έβγαλε από το μανίκι το περιστέρι –για την ακρίβεια την αθώα περιστερά– αλλά αφού άρχισε να δείχνει γύρω τις ό,τι κινείται για να μας πει «κοιτάξτε έναν γαϊδαρο που πετάει», προσπάθησε να την παραστήσει κιόλας.

Δεν είναι βέβαια ότι δεν τα έχουμε ξανακούσει. Για την ακρίβεια, παρόμοιες δηλώσεις γίνονται κατά κανόνα όταν κάποιος προσάγεται στον ανακριτή. «Με πολεμάνε, είμαι πολιτικός κρατούμενος» λέει ο ένας που τον έπιασαν να στήνει αγώνες. «Αντί να πάτε να πιάσετε τους μεγαλοαπατεώνες, πιάνετε εμένα» λέει ο άλλος που τον έπιασαν για τοκογλυφία. Ακόμα και ο παράνομα παρκαρισμένος θα επικαλεστεί κάποιον άλλον που δεν τον γράφουν στον παρακάτω δρόμο. Η άδικη δίωξη πάντα συγκινεί τον λαό.

Βέβαια η συγκεκριμένη persona με το φονικό τακούνι που όπως και να το κάνουμε δικαιούται μια θέση στο πάνθεον των αρχετυπικών χαρακτήρων της σύγχρονης Ελλάδας (σ.σ.: «πω-πω, αυτή έπαθε Τζούλη-Καμμένου» θα λέμε σε λίγο και όλοι θα συνεννοούμεστε), ξέρει πού απευθύνεται.

Η απάντησή της (εδώ) δεν έχει καμία πρόθεση να αποτελέσει μνημείο λογικής. Στους εναπομείναντες ψηφοφόρους του συζύγου της (ή και στους μελλοντικούς δικούς της;) απευθύνεται. Που τους αρκεί η αναφορά των λέξεων «Siemens, ΚΕΛΠΝΟ και Noor1» για να ανέβουν στα κάγκελα. Και όταν ο άλλος ανεβαίνει στα κάγκελα, είναι εύκολο θύμα. Έτοιμος να μασήσει με όποια ατάκα του σερβίρεις. Ιδιαίτερα αν περιέχει σκουλήκια και λιώσιμο με τακούνι.  

Με άλλα λόγια η Μπουμπουλίνα συναντά τον Αστυνόμο Θεοχάρη. Τον οποίο μπορεί να τον παρώδησε με επιτυχία ο Μάρκος Σεφερλής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έκλεισε σαν χαρακτήρας. Και ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να δοκιμάσει την τύχη του με τις ατάκες του. Για όλους έχει ψωμί η «Θεοχαρολογία».

Έτσι, μπορεί το σκουληκο-φονικό τακούνι της κυρίας Καμμένου να δίνει τον τόνο της απάντησής της, παραπέμποντας στο αρχετυπικό γυναικείο όπλο (αυτό ας πούμε που χρησιμοποίησε και η Εύη Βατίδου για να τιμωρήσει τον Αλέξη Κούγια σε μια άλλη, παλιότερη, νεοελληνική σαπουνόπερα), αλλά στο βάθος η επιστολή διέπεται από τον τόνο ενός καυγά της γειτονίτσας. Όπου η μία γειτόνισα φωνάζει στην άλλη «μωρήηηηη, τον άντρα μου μην τον πιάνεις στο στόμα σου...». Αν μάλιστα διαβάσει κανείς την επιστολή / απάντηση φωναχτά, σχεδόν ακούει τις υψηλές συχνότητες της τσιρίδας. Και σχεδόν τη βλέπει με τα χέρια στη μέση.

Βέβαια, στο σύγχρονο πολιτικό πάρε – δώσε της «γειτονίτσας», όπου οι ανακοινώσεις των κομμάτων μοιάζουν με συναγωνισμό ατάκας για το ποιός είναι ο πιο έξυπνος της συνοικιακής καφετέριας, η απάντηση της κυρίας Καμμένου δικαιούται μια εξέχουσα θέση. Γιατί είναι η επιτομή του...

 «κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους». Η αποθέωση της σωστής επικοινωνιακής στόχευσης. Που δεν είναι άλλη από την αλληλεγγύη των τζογαδόρων. Οι οποίοι πιστεύουν πάντα σε επίπεδο αυτοπαραμυθιάσματος ότι εκείνοι προσπαθούν να κερδίσουν τίμια τη ρουλέτα. Ενώ τα πραγματικά στημένα παιχνίδια είναι αλλού.  

Και –το κυριότερο– η κυρία Τζούλη πετυχαίνει τον σκοπό της. Διότι με το εξωφρενικό «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» που απευθύνει σαν διάγγελμα στην κοινωνία, βάζει τους άλλους σε πειρασμό να της απαντήσουν σοβαρά. Με αποτέλεσμα να την καταστήσουν ισότιμο συνομιλητή τους. Και αυτό από μόνο του είναι μια νίκη. Πολύ πιο σημαντική από το νούμερο που πιθανώς να πέτυχε στη ρουλέτα.

Υ.Γ. Πάντως τα σκουλήκια δεν τα πατάς με το τακούνι, γιατί δεν μπορείς να υπολογίσεις που θα πέσει η τακουνιά. Συνήθως τα πατάς με το μπροστά μέρος του παπουτσιού για μεγαλύτερη ακρίβεια.