ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Mποστάνια στη Σαχάρα

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ


Ζ​​ητάμε να «προσελκύσουμε» στη χώρα μας επενδύσεις. «Προσελκύω» σημαίνει: αντιπροσφέρω στον επενδυτή συγκριτικά πλεονεκτήματα. Eμείς εκπλιπαρούμε για επενδύσεις, αλλά δεν λέμε λέξη για συγκριτικά πλεονεκτήματα. Γι’ αυτό και οι υποσχέσεις ξένων ηγετών για επενδύσεις στη χώρα μας μοιάζουν σχήμα αβρόφρονος λόγου – όπως όταν μας εκθειάζουν την Aρχαία Eλλάδα ή εξαίρουν τη γεωγραφική μας θέση ως στρατηγικό πλεονέκτημα. Oι εγκαρδιότητες των ξένων συναγωνίζονται σε σουρεαλισμό τις δικές μας εκκλήσεις.


Nα παρακαλάς για επενδύσεις στο σημερινό Eλλαδέξ, είναι σαν να εκλιπαρείς να φυτευτούν μποστάνια στη Σαχάρα. Oσο χρειάζεται νερό ένα μποστάνι τόσο και μια (οποιαδήποτε) επιχειρηματική επένδυση χρειάζεται εντόπιο κρατικό μηχανισμό, φερέγγυο και υποστηρικτικό, για να στηθεί-συγκροτηθεί και να λειτουργήσει.  


Στο Eλλαδέξ κρατικός μηχανισμός είναι αδύνατο να υπάρξει όσο το κράτος παραμένει πελατειακό. Kαι το κράτος θα είναι πελατειακό όσο το πολίτευμά μας συνιστά, συνταγματικά και αυτονόητα, κομματοκρατία. Oι φυσικοί αυτουργοί της κομματοκρατίας θα συνεχίσουν λοιπόν να ρητορεύουν για την «ανάγκη επενδύσεων» (χωρίς να αντιπροσφέρουν τις προϋποθέσεις) και οι «φίλοι» μας ηγέτες να ρητορεύουν για την Aρχαία Eλλάδα και τη στρατηγική μας σπουδαιότητα – αμοιβαία εμμονή σε πομφόλυγες.


Ως πότε; 


H παρακμή ιστορικών λαών δεν έχει ημερομηνία λήξης – η περίπτωση των Aιγυπτίων είναι συγκλονιστικό προηγούμενο. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για πολιτισμό που δεν εξαντλήθηκε σε μια εθνοφυλετική περίπτωση και παράδοση, αλλά υπήρξε, για χίλια χρόνια, κυρίαρχο πολιτισμικό «παράδειγμα», διεθνικό και πολυφυλετικό. H δυναμική ενός τέτοιου «παραδείγματος» θα συνεχίσει, ίσως, για άγνωστο διάστημα, να γεννάει κάποιες εκπλήξεις, παρά τη στανικά εμπεδωμένη ξιπασιά και επαρχιωτίλα του μεταπρατικού νεοαποικιακού Διαφωτισμού – να γεννάει έναν Παπαδιαμάντη ή έναν Σεφέρη, έναν Mάνο Xατζιδάκι ή έναν Σαββόπουλο, έναν Σπύρο Παπαλουκά ή έναν Xρήστο Mποκόρο.


Bέβαια, μια τέτοια συνέχεια αποκαλυπτικών εκπλήξεων είναι ίσως ενδεχόμενη (όχι υποχρεωτική) όσο ακόμα συνεχίζει να μιλιέται η ελληνική γλώσσα, έστω από κάποιο ελάχιστο λείμμα του λαού μας. Kαι όσο ακόμα σώζονται, έστω σαν κοινωνικό περιθώριο, ίχνη ενορίας, δηλαδή εκκλησιαστικού λαϊκού σώματος (όχι ατομοκεντρικών θρησκευτικών «πεποιθήσεων» και ηθικιστικού εγωτισμού). 


Oι δύο αυτές προϋποθέσεις ελληνικής συνέχειας, γλώσσα και ενορία, αποδομούνται μεθοδικά και πεισματικά από τα λούμπεν στοιχεία που ελέγχουν το «πολιτικό» σύστημα της χώρας και την «πληροφόρησή» μας.


Iσως είναι ειλικρινέστερο που αποδομούνται, γλώσσα και ενορία. Tο να διασώζονται σποράδην και δειγματοληπτικά, μοιάζει ψευτοπαρηγόρια διανοητικής μόνο εμβέλειας. H συνολική εικόνα της ελλαδικής κοινωνίας (κυρίως τα MME, το πολιτικό προσωπικό, οι κατεστημένες συμπεριφορές σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας) βεβαιώνει έναν καθολικά εμπεδωμένο πρωτογονισμό, αφομοιωμένο και αυτονόητο: 

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Οι επενδυταί ξανάρχονται!

Ανοίξτε όρεξη, ακονίστε πιρούνια, φαρδύνετε τσέπες και αναμείνατε. Οσονούπω έρχεται το ιππικό καβάλα σε χιλιοδόλαρα και ευρώ!

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Ευκλείδης Τσακαλώτος στον ΑΝΤ1: «Το πρόβλημα της Ελλάδας τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι ότι θα υπάρχουν περισσότερες επενδύσεις από ό,τι θα μπορούμε να απορροφήσουμε. Γι' αυτό, το ζήτημα είναι να έχουμε φίλτρα για επενδύσεις, που θα επηρεάσουν περισσότερο την οικονομία, συγκεκριμένες περιοχές και την κατάρτιση των εργαζομένων». 

Κοντολογίς, η κυβέρνησις ισχυρίζεται το εξής: Οι ξένοι επενδυτές περιμένουν στα σύνορα με τα μετρητά στις τσέπες και τα λάπτοπ έτοιμα να εμβάσουν ποσά για να ξεκινήσουν μπίζνες εντός Ελλάδος.  

Το μόνο πρόβλημα για την Ελλάδα θα είναι η ταχύτητα γραπώματος των επενδύσεων. 

 

Από την άλλη, η πραγματικότητα, που πολλάκις έχει φανεί εξαιρετικά πεισματάρα και σκληρή, μας λέγει: Στα σύνορα δεν βρίσκονται επενδυτές με μετρητά, αλλά λαθρομετανάστες που περιμένουν τους δουλεμπόρους να τους περάσουν στο τσιπροχωριό κι έπειτα στην κεντρική Ευρώπη ή έστω στη βόρεια, με τα παγωμένα τοπία και τα ζεστά τα επιδόματα.  

Σημειωτέον, ο χρόνος το έχει στήσει το ματσάκι με την πραγματικότητα και πάντα δικαιώνει αυτήν και όχι κάθε κυβέρνηση, που προσπαθεί να κερδίσει χρόνια, μήνες, ημέρες, ώρες εξουσίας.

 

Μια γρήγορη ερμηνεία της συνήθειας των φορομπηχτών να λένε τέτοιες αρλούμπες: Οπου ακούς αισιόδοξο υπουργό Οικονομικών, να περιμένεις ακόμα βαρύτερο εκκαθαριστικό σε φόρο εισοδήματος, ακόμα πιο τζιτζάτο ΕΝΦΙΑ και ανεργία να φάνε κι οι σιβηρικές αρκούδες και οι μοσχαναθρεμμένες μπάμπουσκες που παίζουν μπαλαλάικα - αφού οι εκάστοτε κυβερνώντες έχουν διαπιστώσει ότι, αν αποδειχθεί πως φουμάρουν το πόπολο, δεν υπάρχει κανένα αντίτιμο, δεν τους κοστίζει σεντ. Γι’ αυτό προβαίνουν σε σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα εξαπολύσει το μεγαλύτερο φίδι, ποιος θα αναδειχθεί στον δεινότερο φιδέμπορα.

 

Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η Νέα Εθνική Αντίσταση

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Χθες το μεσημέρι, στο πλακόστρωτο που συνδέει την οδό των Ηρώων στο Πεδίον του Αρεως με την κεντρική αλέα, ήταν ξαπλωμένος ένας γενειοφόρος άνδρας. Ο σεκιουριτάς μου είπε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ, «αναπνέει».  

Την παραμονή οι περίοικοι είχαν συγκεντρωθεί στο άγαλμα της Αθηνάς για να φωτίσουν το πάρκο με φαναράκια. Η εκπρόσωπος της Περιφέρειας, μάλλον ενοχλημένη, τους δήλωσε ότι η κ. Δούρου δεν θα παραστεί διότι έχει πρόγραμμα δεκαπενθημέρου. Εξάλλου το πνεύμα της είναι πανταχού παρόν. Τις προηγούμενες ημέρες συνεργεία αναρτούσαν φωτιστικά στις έρμες τις κολώνες. Παρά τη φωταγώγηση όμως ο λαός των ναρκομανών συνεχίζει τις εργασίες του και σαν πέσει η νύχτα συνωστίζεται στον σκουπιδότοπο της Μαυρομματαίων, μπροστά σ’ ένα σάπιο κτίριο που κάποτε λεγόταν Γκριν Παρκ.

Το ίδιο πρωί η δημοκρατική Ελλάς πληροφορήθηκε ότι η κυρία που ασκεί χρέη γ.γ. στο υπουργείο της κυρίας Κονιόρδου ανέβαλε για τέταρτη φορά την απόφαση του ΚΑΣ για το Ελληνικό. «Πρώην Πασόκα που έγινε Συριζαία» τη χαρακτήρισε ο αειθαλής Πάγκαλος συνομιλώντας με τον Αρη Πορτοσάλτε. Κι αμέσως μετά ο Μπάμπης Παπαδημητρίου αναρωτιόταν: «Πόσα Πεδία του Αρεως μας κάνουν ένα Ελληνικό; Πεντακόσια; Κι αν δεν μπορούν να διαχειρισθούν το Πεδίον του Αρεως τότε τι το θέλουν το Ελληνικό;».  

Τρομάρα μου. Γιατί κήρυξαν διατηρητέα την ιπτάμενη δεξαμενή της πρώην αμερικανικής βάσης του θανάτου; Για να μην ξεχνάμε την υποτέλεια, τζάνεμ μου. Οι αρχαιολόγοι φροντίζουν την εθνική μας ταυτότητα – νομίζω το είπε ο Σκουρλέτης. Ξέχασε να αναφέρει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αλήθεια τι το θέλουν το Ελληνικό; Να το κάνουν δημόσιο πάρκο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος; 

Γιατί δεν φροντίζουν την επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού στα κτίρια του Πολυτεχνείου; 

Μα αυτά δεν κινδυνεύουν. Τα έχουν καταλάβει οι υγιείς δυνάμεις του Εθνους, οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων. Διότι αν δεν έχετε ήδη αντιληφθεί ότι η Ελλάς γράφει το έπος της νέας Εθνικής Αντίστασης δεν αντελήφθητε γρυ. «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους». Το δημόσιο, παρά τις μειώσεις μισθών, κρατά τις θέσεις του. Οσο μπορεί να ρίχνει φόρους με τους γκράδες του, τίποτε δεν έχει χαθεί για το Εθνος. Κάποια στιγμή θα πάρουν και οι μπαχαλάκηδες σύνταξη ως αντιστασιακοί. Μαζί με τους αρχαιολόγους.

Η Νέα Εθνική Αντίσταση δεν θα ενδώσει στην μπότα του κατακτητή. 

Ο κατακτητής πολεμά για τα «συφέροντα» – sic. 

Ο δικός μας μαχητής πολεμά...

ΣΥΡΙΖΟΣΥΝΤΕΧΝΙΟΠΛΗΚΤΟ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ταμείο Δημοσιογράφων: μια παλιά, βρώμικη ιστορία…- Από τον Μεταξά και τον Τσολάκογλου μέχρι τον Τσίπρα, ένα μονόστηλο δρόμος.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν έξυπνος άνθρωπος. Ήξερε ότι για να έχει στήριξη το καθεστώς της 4ης Αυγούστου έπρεπε να πάρει με το μέρος του τον Τύπο. Κάλεσε λοιπόν τους εκδότες και τη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ και τους είπε τα ευχάριστα: "Θα σας φτιάξω ένα πάμπλουτο ταμείο χωρίς να βάλετε ούτε δεκάρα. Ούτε οι εργοδότες, ούτε οι εργαζόμενοι. Θα την κάνετε λαχείο, κυριολεκτικά!” Και τους έδωσε το δικαίωμα να εκδίδουν το Λαχείο Συντακτών. 

Ήταν 1936, η εποχή που ξεκινούσε το ΙΚΑ και η καθολική κοινωνική ασφάλιση. Μέχρι τότε, ασφάλιση είχαν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι (από το 1861) και κάποιες συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα (περίπου το 10% των εργαζομένων).

Ουσιαστικά δεν ήταν ιδέα του Μεταξά αυτή. Η ΕΣΗΕΑ μολονότι ιδρύθηκε το 1914, ουδέποτε έκανε αυτό που έκαναν άλλες συντεχνίες για τη συνταξιοδότηση των μελών τους: να πληρώνουν ένα ποσοστό από τα έσοδα ή τους μισθούς τους. Τα έσοδά της προέρχονταν, και πριν τον Μεταξά, από τα λαχεία του ετήσιου χορού της. Αυτή η μέθοδος προσπορισμού εσόδων ξεκίνησε το 1928, και έφτασε το 1932 (το έτος που συνέβη ακόμα μια ελληνική χρεοκοπία) να έχει έσοδα 2.500.000 δραχμές. Τεράστιο ποσό για την εποχή. 

Μέχρι τότε δεν υπήρχαν οργανωμένα κρατικά λαχεία, παρά μόνο σποραδικές εκδόσεις, για να ενισχυθούν η αρχαιολογική έρευνα και ο πολεμικός στόλος. Μπορούσε να εκδώσει λαχείο όποιος ήθελε. Ο Μεταξάς για να συμμαζέψει το άναρχο αυτό καθεστώς δημιούργησε τη Διεύθυνση Κρατικών Λαχείων απαγορεύοντας κάθε άλλη έκδοση λαχείου. Μοναδική εξαίρεση: το Λαχείο της Ενώσεως Συντακτών. 

"Μα δεν έχανε κανένας!” μπορεί να σχολιάσει κάποιος. "Οικειοθελώς αγοράζει κάποιος λαχεία.” 

Δεν είναι καθόλου έτσι. Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών για... επένδυση στη θεά Τύχη δεν είναι απεριόριστο. Από το σύνολο των χρημάτων που ξόδευε ο Έλληνας για λαχεία, αυτά που πήγαιναν στο λαχείο της ΕΣΗΕΑ αφαιρούνταν από τα έσοδα των κρατικών λαχείων κι από τους σκοπούς τους. Ουσιαστικά το κράτος πριμοδοτούσε την ΕΣΗΕΑ, στερούμενο έσοδα. Αλλιώς γιατί να μην κάνουμε κι από ένα λαχείο για κάθε επαγγελματική ομάδα και να ξεμπλέξουμε με το ασφαλιστικό;

Το λαχείο της Ενώσεως Συντακτών καθώς μάλιστα οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι το διαφήμιζαν αφειδώς από τα δικά τους έντυπα, είχε μεγάλο σουξέ. Μετά τον πόλεμο, σε εποχή έντονης ανάγκης για στέγη, χάριζε σπίτια, αυτοκίνητα, μετρητά. Μέχρι και ολόκληρες πολυκατοικίες. Χάριζε στους δημοσιογράφους ηγεμονικά προνόμια ασφάλισης και στους ιδιοκτήτες των εντύπων απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές. 

Ποιος πλήρωνε; 

Ο πολίτης. Κι επειδή όλες οι κυβερνήσεις ήθελαν να τα έχουν καλά με την τέταρτη εξουσία, αυτή η προκλητική προσοδοθηρία κατοχυρώθηκε και με μετέπειτα νομοθετικές πράξεις (Α.Ν. 1093/1938, Ν.Δ. 3616/1956).

Όμως το λαχείο, δεν ήταν το μόνο δώρο που έκανε το πολιτικό σύστημα στη δημοσιογραφική συντεχνία. Το 1941 πολλές εφημερίδες έκλεισαν και δημοσιογράφοι απολύθηκαν καθώς η ελληνική οικονομία βούλιαζε στη δίνη της Κατοχής. Φυσικά αυτό δεν συνέβη μόνο με τους δημοσιογράφους. Όμως ενώ οι άλλοι επαγγελματίες αφέθηκαν στην τύχη τους, η ΕΣΗΕΑ ήταν παιδί ενός ανώτερου θεού. Μολονότι το Λαχείο της εξακολουθούσε να εκδίδεται, ζήτησε από τον δοτό πρωθυπουργό της κατοχής, τον Τσολάκογλου, να βρει επιπλέον λεφτά – πάντα από τσέπες άλλων – για να ενισχύσει τους άνεργους δημοσιογράφους. Κι εκείνος δεν τους χάλασε χατίρι: καθιέρωσε το αγγελιόσημο (Ν.Δ. 465/1941 & 1151/1942) βάζοντας φόρο 5% στις διαφημίσεις όσων επιχειρήσεων κουτσά στραβά λειτουργούσαν, κάνοντας ακόμα δυσκολότερη την επιβίωσή τους. Ο φόρος έμπαινε μέχρι και στις μικρές αγγελίες!  (Εξ ου και το όνομά του: αγγελιόσημο.)

Το αγγελιόσημο είναι στη σύλληψή του απολύτως παράλογο: φορολογεί το έξοδο!  

Η διαφήμιση για μια επιχείρηση είναι έξοδο 100%! Και μάλιστα χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα αποφέρει πάντα αύξηση πωλήσεων, άρα και έσοδα.  

Εδώ συχνά γίνεται μια μάλλον ηθελημένη παρανόηση: "το έξοδο για τον διαφημιζόμενο δεν είναι έσοδο για τα ΜΜΕ;” έχω δει να ρωτούν κάποιοι.  

Προφανώς είναι. Κάθε έξοδο για κάποιον είναι έσοδο για κάποιον άλλον. Όμως κανένα φορολογικό σύστημα δεν φορολογεί τη στιγμή της συναλλαγής, με άμεσο φόρο. Σου λέει: έχε τα έξοδα και τα έσοδα σου, και στο τέλος θα σου φορολογήσω το κέρδος αν προκύψει. (Θεωρητικά αυτό, διότι στην Ελλάδα φορολογείσαι και μόνο που υπάρχεις.)  

Το αγγελιόσημο επιβάλλεται λοιπόν επί του κόστους των διαφημίσεων, το πληρώνει ο διαφημιζόμενος (ο ίδιος ή μέσω της διαφημιστικής του εταιρείας) και πηγαίνει κατ’ ευθείαν στα ταμεία της ΕΣΗΕΑ. Και καθώς οι επιχειρήσεις συνυπολογίζουν στην τιμή των προϊόντων τους και το κόστος της διαφήμισης, το αγγελιόσημο μετακυλίεται στον τελικό καταναλωτή.

 Για να το πούμε απλά: ο φτωχός και ο άνεργος που αγοράζει γάλα για το παιδί του πληρώνει τη σύνταξη του Αυτιά, του Ρομπέν των φτωχών. 

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε το 1945 αλλά οι επιχειρήσεις δεν απελευθερώθηκαν από αυτό το χαράτσι. 

Όταν ξανάνοιξαν οι εφημερίδες, προέκυψε καινούργια ανάγκη: εκτός από τους δημοσιογράφους, στις εφημερίδες εργάζεται και διοικητικό προσωπικό. Γι’ αυτούς ποιος θα πλήρωνε ασφαλιστικές εισφορές;  

Η αυτονόητη απάντηση "οι εργοδότες τους” θα μπορούσε να ισχύει οπουδήποτε αλλού εκτός από την ελληνική παρασιτοκρατία. Μαθημένοι οι εκδότες να μην πληρώνουν ποτέ, ζήτησαν και  – τι έκπληξη! – κατάφεραν το αγγελιόσημο να αυξηθεί στο 15% και να πηγαίνει στο Ταμείο Ασφάλισης του Διοικητικού Προσωπικού των Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Οι μετακατοχικές κυβερνήσεις ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο την παντοκρατορία (με τα λεφτά των άλλων) της συντεχνίας καθώς διατήρησαν και το αγγελιόσημο και το "κατ’ εξαίρεσιν" (από το... Σύνταγμα) λαχείο υπέρ του Ταμείου τους.

Ώσπου ήρθε η χούντα του Παπαδόπουλου. Για να ελέγξει τα ΜΜΕ, όπως κάθε εξουσία, εφάρμοσε το σύστημα "μαστίγιο και καρότο". Οι δημοσιογράφοι ήταν αντίπαλοί της, στην αρχή τουλάχιστον. Έπρεπε να αντιληφθούν ποιος ήταν τώρα το αφεντικό. Και μόλις τρεις μήνες μετά την επιβολή τής "εθνοσωτηρίου", οι συνταγματάρχες καταργούν το Λαχείο των Συντακτών! Αυτό ήταν το μαστίγιο, με θεωρητικό άλλοθι πως "τα πάσης φύσεως αδικαιολόγητα προνόμια πρέπει να καταργηθούν" για "λόγους κοινωνικής ισότητος και κοινωνικής πολιτικής", καθώς, όπως υποστήριζαν, οι παροχές στους δημοσιογράφους συνιστούσαν "μονομερήν και διακριτικήν μεταχείρισιν". Στη θέση του Λαχείου Συντακτών εξέδωσαν το Πρωτοχρονιάτικο Λαχείο (Ειδικόν Κρατικόν Λαχείον Κοινωνικής Αντιλήψεως) του οποίου τα έσοδα πήγαιναν στον προϋπολογισμό. Όμως γρήγορα κι αυτοί διαπίστωσαν ότι σε καμμία κυβέρνηση, ακόμα και δικτατορική, δεν συμφέρει να τα  "χαλάσει" με τους δημοσιογράφους. Και ήρθε το καρότο. Πλειοδοτώντας σε "μονομερήν και διακριτικήν μεταχείρισιν", ανέβασαν το αγγελιόσημο από το 15% στο 20% και επεξέτειναν την εφαρμογή του στις μη ημερήσιες εφημερίδες Αθήνας και Θεσσαλονίκης και στο ραδιόφωνο των ενόπλων δυνάμεων (άρθρο 11 Α.Ν.248/1967) προικίζοντας με τα έσοδά του τον νεοσυσταθέντα Ενιαίο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Επικουρικής Ασφαλίσεως και Περιθάλψεως (ΕΔΟΕΑΠ). Μάλιστα, το 1973 το αγγελιόσημο επεκτάθηκε στις διαφημίσεις σε περιοδικά και στα κρατικά κανάλια. Αλλά το πλήρωναν μόνον οι ιδιωτικές εταιρείες! Από την καταβολή του εξαιρέθηκαν οι εταιρείες του ευρύτερου Δημοσίου (Ν.Δ.1344/1973), δημιουργώντας ακόμα μία στρέβλωση στην αγορά.  Ακόμα και 50% + μία μετοχή να είχε το Δημόσιο σε μία επιχείρηση δεν πλήρωνε αγγελιόσημο, ανταγωνιζόμενο αθέμιτα τον ιδιώτη που πλήρωνε. 

 

Κι ύστερα ήρθε η μεταπολίτευση. Η εποχή της διαπλοκής, της διαφθοράς, των ευνοημένων συντεχνιών και της εξαγοράς ψήφων μέσω προνομίων. Οπότε το αγγελιόσημο "ξεσάλωσε”! Το 1989 επεκτάθηκε και στα ιδιωτικά ραδιόφωνα και κανάλια (Ν.1866/1989), για να έρθει ο Βενιζέλος και να φτιάξει τον νόμο - έκτρωμα για τις διαφημίσεις (Ν.2328/95) που μοίραζε αβέρτα τα δικά σου λεφτά σε όλες τις συντεχνίες που ασχολούνται με τα ΜΜΕ, δημοσιογράφους και τεχνικούς. 

Όμως προνομιούχοι δεν ήταν όλοι οι δημοσιογράφοι. Από το αγγελιόσημο ωφελούνταν μόνο τα ΜΜΕ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, δημοσιογράφοι και προσωπικό. (Στον ΕΔΟΕΑΠ συμμετέχουν μόνο οι Ενώσεις ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜΘ, ΕΠΗΕΑ, ΕΠΗΕΜΘ.) Αυτοί επηρεάζουν μαζικά το κοινό, αυτούς φροντίζουμε, έτσι δεν είναι Βαγγέλη; 

Η "πλέμπα” της επαρχίας (περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοπτικοί σταθμοί) έμεινε εκτός. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που η ΕΣΗΕΑ άφηνε στην απ’ έξω δεκάδες δημοσιογράφους με πολύχρονη θητεία στα ΜΜΕ και έκανε τάχα μου δύσκολες εξετάσεις για να γίνει κάποιος μέλος της. Κορόιδα ήταν τα μέλη της να μοιράσουν την πίτα σε περισσότερα κομμάτια;  

Τις καλές εποχές, τα έσοδα του ΕΔΟΕΑΠ από το αγγελιόσημο ήταν γύρω στα 60 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Το αγγελιόσημο λειτουργούσε ως το ρουσφέτι του ρουσφετιού:  

ΣΥΡΙΖΟΣΥΝΤΕΧΝΙΟΠΛΗΚΤΟ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σπίρτζης, Uber και... Αλλες

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ


Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για το νέο νομοσχέδιο-δώρο της κυβέρνησης στους συνδικαλιστές ταξιτζήδες, αλλά και την αφαίρεση της άδειας δραστηριότητας από την Uber στο Λονδίνο, μερικά λόγια για την “καινοτομία”, την πασοκάρα και τα πραγματικά θύματα της υπόθεσης, ένα εκ των οποίον γνώρισα προχτές.


Πρώτα απ’ όλα, και για να μην παρεξηγούμαστε, πολλοί μουτζαχεντίν της νέας οικονομίας και των στάρταψ πιστεύουν πως οτιδήποτε υπάρχει με τη μορφή app στο κινητό είναι το μέλλον της επιχειρηματικότητας και εξ’ ορισμού καλό πράγμα και ωφέλιμο και το αύριο και όποιος το κατηγοράει είναι λουδίτης και λαμόγιο και τυρέμπορας. Φυσικά, κάνουν λάθος. Η “νέα οικονομία” είναι όπως η κανονική οικονομία, απλά με πιο αναγκαία την πρόσβαση σε επενδυτικά κεφάλαια, καθώς οι περισσότερες από αυτές τις εταιρείες δεν είναι οικονομικά βιώσιμες στο ξεκίνημά τους και αποτελούν περισσότερο στοιχήματα για το μέλλον παρά τυπικές επιχειρηματικές προτάσεις. Το καλό είναι ότι αυτές που πετυχαίνουν μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλες, και το κακό είναι ότι οι περισσότερες από αυτές αποτυγχάνουν. 


Μια από αυτές που έχουν γίνει πολύ μεγάλες, έχει αντλήσει κεφάλαια δισεκατομμυρίων και είναι πανταχού παρούσα (παρ’ όλο που οικονομικά μπαίνει διαρκώς μέσα) είναι η Uber, που σε κάποιες αγορές επιτρέπει σε οποιονδήποτε ιδιώτη πληροί κάποιες προδιαγραφές να δουλέψει ως οδηγός πηγαινοφέρνοντας κόσμο με το αυτοκίνητό του.


Αυτό που είναι σημαντικό να ξέρουμε είναι ότι η Uber (για την οποία έχουμε ξαναγράψει) είναι μια εταιρεία που σε κάποιες περιπτώσεις έχει λειτουργήσει πέρα από τα όρια του νόμου, ενώ σε άλλες στελέχη της έχουν συμπεριφερθεί σαν κανονικοί μαφιόζοι ή/και τραμπούκοι. Είναι μια εταιρεία με προβληματική κουλτούρα και σοβαρά προβλήματα ηθικής και νομικής φύσεως. Γι’ αυτό πρόσφατα απομακρύνθηκε από το τιμόνι της ο ιδρυτής της, άλλωστε. Στο Λονδίνο η Uber δεν έχασε την άδειά της επειδή “ανοίγει” το επάγγελμα σε ιδιώτες, αλλά επειδή χρησιμοποίησε παράνομες πρακτικές για να αποφύγει τους νόμιμους ελέγχους.


Οπότε το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουμε από εδώ είναι ότι αυτές οι εταιρείες δεν είναι όλες καλές χρυσές και άγιες, και το ότι βρίσκονται με ένα κουμπάκι στο κινητό δεν τις μετατρέπει αυτόματα σε κάτι το θεσπέσιο και το υπεράνω κριτικής.  

Αλλά εδώ έρχεται στην ιστορία μας ο κ. Σπίρτζης.


Τώρα, νέο νομοσχέδιο που σκοπεύει να φέρει προς ψήφιση η κυβέρνηση πρόκειται, όπως πιθανόν διαβάσατε, να απαγορεύσει αυτό τον τρόπο λειτουργίας της Uber στην Ελλάδα. Αυτό, να σας πω την αλήθεια, δεν είναι δα και τρομερό πράγμα. Οι καταναλωτές δεν θα πληγούν ουσιαστικά από αυτή την εξέλιξη. Όπως και σε άλλες χώρες που απαγορεύουν τις μεταφορές από μη αδειοδοτημένους ιδιώτες, και στη χώρα μας υπάρχουν ήδη επαγγελματίες που κάνουν αυτή τη δουλειά, και δεν είναι λίγοι. Τους ταξιτζήδες εννοώ. Διάφορα mobile apps, δε, (και το Uber) χρησιμοποιούν τους ταξιτζήδες κανονικότατα για να προσφέρουν υπηρεσίες μεταφοράς. Με το νέο νομοσχέδιο, όμως, μόνο πιστοποιημένες εταιρείες θα μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες μεταφοράς και μάλιστα οι οδηγοί τους θα πρέπει να έχουν υπογράψει τριετή συμβόλαια με την εταιρεία.


Αυτό το τελευταίο είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί ακυρώνει μια μικρή αλλά πάρα πολύ σημαντική δυνατότητα που δίνουν αυτές οι υπάρχουσες υπηρεσίες: Την αξιολόγηση.


Όταν καλείς ταξί από το κινητό με μια τέτοια εφαρμογή, βλέπεις το όνομα και τη φωτογραφία του ταξιτζή, τη μάρκα και τη χρονολογία του οχήματός του και το πόσο μακριά βρίσκεται. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά κριτήρια, κι ο κάθε χρήστης βέβαια τα χειρίζεται όπως θέλει. 


Σχεδόν όλοι διαλέγουν τον πλησιέστερο, εγώ όμως ενίοτε προτιμώ υβριδικά αυτοκίνητα (μου αρέσει όταν δεν κάνουν σχεδόν καθόλου θόρυβο), ή γυναίκες οδηγούς (επειδή νιώθω μια υπερηφάνια που η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία μια γυναίκα μπορεί να δουλέψει ταξί, και στηρίζω), αν υπάρχουν.  
 
Σε κάποιες από αυτές τις εφαρμογές, όμως, υπάρχει και ένα άλλο πράγμα που βλέπει ο χρήστης: Μια βαθμολογία. Κάθε επιβάτης μετά το τέλος της κούρσας έχει τη δυνατότητα να βάλει από 1 ως 5 αστεράκια στον ταξιτζή που τον έφερε, βαθμολογώντας την εμπειρία του, ανάλογα με τα κριτήριά του.  


Αυτή τη βαθμολογία δεν τη βλέπει ο ταξιτζής.  


Με τον καιρό, οι βαθμολογίες βγάζουν ένα μέσο όρο που μετρά λίγο-πολύ το πόσο ικανοποιημένοι είναι οι επιβάτες από τον συγκεκριμένο ταξιτζή. 


Μόλις προχτές μπήκα σε έναν κύριο Γιώργο από το Beat (πρώην Taxibeat) που είχε βαθμολογηθεί από σχεδόν 4.000 επιβάτες και είχε τον απίστευτο μέσο όρο 4,96.


Το σημαντικό όμως είναι το τι συμβαίνει αν κάποιος παίρνει σταθερά χαμηλές βαθμολογίες:


 Η υπηρεσία τον κόβει. Τον απορρίπτει. Στο Beat, όποιος βγάζει μέσο όρο κάτω από 4,5 δεν μπορεί να συνεχίσει να παίρνει επιβάτες από την εφαρμογή. Με αυτό τον τρόπο η υπηρεσία εξασφαλίζει ότι περιλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά οδηγούς ευγενικούς, αξιοπρεπείς, με καθαρά οχήματα, που δεν παίρνουν διπλή κούρσα και κόβουν πάντα απόδειξη. Και δεν έχει λίγους, έχει 8.500 από δαύτους.


Τώρα με το νέο νομοσχέδιο η εταιρεία αυτή θα αναγκάζεται να υπογράψει τριετές συμβόλαιο με τους οδηγούς, πράγμα που ενδέχεται να σημαίνει ότι δεν θα μπορεί να τους κόβει αν αφήνουν τους πελάτες δυσαρεστημένους. Αν συμβεί αυτό, καταργείται η όποια υπεραξία της συγκεκριμένης υπηρεσίας, η οποία μετατρέπεται απλά σε κάτι σαν ραδιοταξί με περισσότερα οικονομικά βάρη.  


Οι συνέπειες για τους επιβάτες που έχουν συνηθίσει να χρησιμοποιούν το ταξί έτσι, και κάθε φορά που αναγκάζονται για οποιονδήποτε λόγο να πάρουν ταξί εκτός εφαρμογής, με τον παραδοσιακό τρόπο, νιώθουν ότι τηλεμεταφέρθηκαν σε κάποια τριτοκοσμική χώρα το 1984, θα είναι επώδυνες.  


Οι συνέπειες για τους οδηγούς που έχουν συνηθίσει να επιβραβεύονται για την υψηλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρουν θα είναι πιθανότατα καταστροφικές.

Βεβαίως, ο κ. Σπίρτζης δεν ενδιαφέρεται καθόλου για όλα αυτά. Ως βαθύ ΠΑΣΟΚ ξέρει ότι το “πολλοί” (συνδικαλιστές ταξιτζήδες) είναι περισσότερες ψήφοι από το “λίγοι” (πεντάστεροι ταξιτζήδες), ότι οι δυσαρεστημένοι επιβάτες δεν ψηφίζουν με κριτήριο το πόσο χειρότερα γίναν τα ταξί επί ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζει ότι οι μουτζαχεντίν της “νέας οικονομίας” δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ και ούτως ή άλλως οι περισσότεροι έχουν ήδη μεταναστεύσει, και επίσης ξέρει καλά τα κόλπα τύπου "τριετές συμβόλαιο".


Επειδή έχει ενδιαφέρον αυτό, επιτρέψτε μου να σας πω μερικά λόγια παραπάνω: 


Το κόλπο "τριετές συμβόλαιο" το χρησιμοποίησε μεταξύ άλλων και η τελευταία ΠΑΣΟΚυβερνησάρα, στην άρση "μη-άρση" του καμποτάζ.  


Ήταν που λέτε 2010, τρία μνημόνια πίσω σας πάω τώρα, και η τρόικα ζητούσε άκουσον-άκουσον την απελευθέρωση της αγοράς της κρουαζιέρας στις γαλάζιες θάλασσες της ομορφότερης χώρας του κόσμου. ΠΑΣΟΚάρα στην κυβέρνηση, θυμίζω, πάει να υλοποιήσει μνημόνιο τότε που δεν είχαν πάρει πρέφα τα γιούρογκρουπ/μούρογκρουπ πώς τα λένε το πώς γίνονται οι δουλειές εδώ πέρα. Οπότε πάει ο ο δικός σου και περνάει νομοσχέδιο που λέει ναι, να ανοίξει η αγορά της κρουαζιέρας και σε ξένες εταιρείες, ό,τι πείτε, αλλά μόνο αν υπογράφουν οι ξένες εταιρείες τριετή συμβόλαια με τα λιμάνια. Για να μη σας τα πολυλογώ, δύο χρόνια αργότερα, όταν πια η τρόικα είχε καταλάβει πώς γίνονται τα πράγματα στην όμορφή μας μπανανία, με τα πολλά και μετά από απεργίες και καταλήψεις πέρασε και η πραγματική απελευθέρωση της συγκεκριμένης αγοράς. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν δεν είχε υπογραφεί ούτε ένα τέτοιο “τριετές συμβόλαιο”.


Κλείνει η παρένθεση και πάμε στο τρίτο και τελευταίο πράγμα που αξίζει να κρατήσει κανείς γι’ αυτή την υπόθεση: 


Το ότι...

ΣΥΡΙΖΟΣΥΝΤΕΧΝΙΟΠΛΗΚΤΟ ΣΟΒΙΕΤΙΣΤΑΝ: Ποια δικαιοσύνη κε Δανδράκη μας και απίδια μάντολες; Δεν την φοβούνται την δικαιοσύνη οι Σπίρτζηδες. - Kάνε το ΒΕΑΤ κόμμα και κατέβα στις εκλογές να στείλεις αδιάβαστους τους σοβιετολάγνους τσαρλατάνους!

Γράφει το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Να τελειώνουμε με τις αναχρονιστικές κυβερνήσεις του Θύμιου Λυμπερόπουλου! 

Οχι, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι εγχώριοι κατσιαπλιάδες πολιτικοί βρίσκονται διαχρονικά στο πλευρό των συντεχνιών και του πελατειακού κράτους. Αυτούς υπερασπίζονται και να νομοσχέδιά τους. 7 χρόνια μνημόνια δεν μπόρεσαν να διαλύσουν την συντεχνία του ξεπερασμένου από το χρόνο Λυμπερόπουλου. Αντίθετα οι πιο νέοι ιδιοκτήτες TAXI αγκάλιασαν αρχικά το TAXIBEAT και στη συνέχεια το BEAT

-Έχουμε εγγεγραμμένους περίπου 1 εκατομμύριο χρήστες, ενώ υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο όσοι κάνουν συχνή εφαρμογή του beat. Οι εγγεγραμμένοι οδηγοί ταξί στην εφαρμογή μας ανέρχονται σε 8.500″ σημειώνει, μιλώντας στο Capital.gr, ο κ. Δρανδάκης ιδρυτής ης ηλεκτρονικής εφαρμογής Beat, σχολιάζοντας την νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Υποδομών να αλλάξει υπέρ των Λυμπερόπουλων το καθεστώς με το οποίο λειτουργούν οι διαδικτυακές πλατφόρμες παροχής μεταφορικών υπηρεσιών.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, πρόεδρος της πανελλήνιας ομοσπονδίας επαγγελματιών ιδιοκτητών αυτοκινητιστών ταξί και αγοραίων, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, είχε εκφράσει την ικανοποίησή του (που καταντήσαμε!!!) για το νέο νομικό πλαίσιο που σχεδιάζει να δημιουργήσει το υπουργείο Υποδομών, σχετικά με τον κλάδο των ταξί και τις εφαρμογές παροχής μεταφορικού έργου, όπως η Beat που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς.

(Tσίπρας, Σπίρτζης, Λυμπερόπουλος>Το ίδιο πρόσωπο του αναχρονιστικού κράτους)

Η πρωτοβουλία του υπουργού Υποδομών Χρ. Σπίρτζη προβλέπει, μεταξύ άλλων, τη σύναψη τριετούς διάρκειας σύμβασης μεταξύ των εταιρειών που παρέχουν μεταφορικό έργο μέσω διαδικτυακών εφαρμογών και των αυτοκινητιστών ταξί. Αυτό σημαίνει ότι το μοντέλο λειτουργίας τους θα αλλάξει: οι εταιρείες που έχουν αναπτύξει τις εφαρμογές θα πρέπει να μετατραπούν σε επιχειρήσεις παροχής μεταφορικού έργου, ενώ, σήμερα, λειτουργούν ως “διαμεσολαβητές”.

Αρχικά θεωρήθηκε ότι το νομοσχέδιο Σπίρτζη θα κάνει δύσκολη την επόμενη μέρα για την αμερικανική Uber που συνεργάζεται μόνο με αυτοαπασχολούμενους οδηγούς. Ωστόσο, στο στόχαστρο μπαίνουν και οι εφαρμογές, που στηρίζονται στην συνεργασία με τους επαγγελματίες αυτοκινητιστές, έχοντας παγκοσμίως εξασφαλίσει “ασυλία”.

“Πρόκειται για ευθεία επίθεση στο μοντέλο που φτιάξαμε, του οποίου την κατάργηση φαίνεται ότι επιδιώκει η εν λόγω νομοθετική πρωτοβουλία. Αγνοούμε ποιο είναι το πρόβλημα που λύνει. Στη Βραζιλία, το Περού και το Μεξικό, οι αρχές ελάμβαναν τη γνώμη μας, πολύ καιρό προτού καταρτίσουν ένα αντίστοιχο νομοσχέδιο για τη συγκεκριμένη αγορά” σημειώνει ο κ. Δρανδάκης.

Όσοι γνωρίζουν συνδέουν την πρωτοβουλία Σπίρτζη, που θα πλήξει καίρια μία από τις πιο επιτυχημένες ελληνικές start-ups- με αμιγώς ψηφοθηρικούς σκοπούς.

 

 

Υπολογίζεται ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν 30.000 ιδιοκτήτες ταξί, οι οποίοι μπορούν να κινητοποιήσουν μέχρι και τετραπλάσιο αριθμό ατόμων-ψηφοφόρων, εάν ληφθεί υπόψη ότι σε μία άδεια ταξί αντιστοιχούν, έως, τρεις άμεσες θέσεις εργασίας, όπως και οι πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις (της κάθε θέσης εργασίας).

Εάν οι υφιστάμενες start-ups δεν καταφέρουν να προσαρμοστούν στο νέο καθεστώς λόγω είτε γραφειοκρατίας είτε άλλων παραγόντων, οι παραδοσιακοί παίκτες της αγοράς ταξί-τους οποίους δεν θα επηρεάσει το νέο νομικό πλαίσιο- θα αποκτήσουν άμεσα προβάδισμα. Δεν είναι τυχαίο ότι...

ΣΥΡΙΖΟΣΥΝΤΕΧΝΙΟΠΛΗΚΤΟ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: O Θύμιος και οι πόρνες του Άμστερνταμ

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Κρατώντας τις δηλώσεις Τσακαλώτου ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε που να βάλουμε τους επενδυτές, παραμένω αισιόδοξος για το μέλλον αυτής της χώρας. Δεν μπορεί, λέω μέσα μου, ένας υπουργός να λέει ψέματα, κάτι θα ξέρει. Θα έρχονται μηνύματα στο υπουργείο του που εγώ δεν βλέπω.

Παρόλα αυτά, κάθε μέρα κάτι καινούριο προκύπτει, σαν να γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να διαψευστεί ο Υπουργός. 

Πρώτα οι Σκουριές, μετά οι Καταριανοί που εγκαταλείπουν την προσπάθεια, μετά το Ελληνικό και τώρα, το νομοσχέδιο Σπίρτζη για τα ταξί. 

Ποιον να πιστέψω στο τέλος; Τον χαρωπό Γιούκλιντ ή τα ΜΜΕ που συνεχώς παίζουν συνέχειες τον «κύκλο των χαμένων επενδυτών»;

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, από όλες να δεις που θα αποδειχτεί η τελευταία με τα ταξί. Όχι τόσο για το μέγεθος αλλά για τον συμβολισμό της. Πρόσεξε τώρα γιατί. Αφού είδε κι απόειδε ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, Θύμιος Λυμπερόπουλος με την αδιαφορία της ΝΔ, κατέφυγε στον ΣΥΡΙΖΑ για να πει τον καημό του. Δεν ξέρω βέβαια, τον λόγο αυτής της μεγάλης καθυστέρησης αλλά τελικά το γραφείο του υπουργού Σπίρτζη άνοιξε για τον δημοφιλή συνδικαλιστή των ταξιτζήδων.   

Και, ω του θαύματος, μετά από λίγες μέρες ο υπουργός φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο το οποίο αποκαλύπτει ξεκάθαρα το  deal μεταξύ του ιδίου και του αγωνιστή Θύμιου στο υπουργικό γραφείο.

Το προσχέδιο του νομοσχεδίου που αποκάλυψαν χθες, «Τα Νέα», περιλαμβάνει ένα ακατανόητο πλέγμα γραφειοκρατίας για τις εταιρείες διαμεσολάβησης εύρεσης ταξί, όπως την Uber και την Taxibeat. Με αποτέλεσμα, να εξαναγκάζονται να περιορίσουν ή να αναστείλουν την δραστηριότητά τους στην Ελλάδα.

Σίγουρος τροπαιοφόρος ο θρυλικός Θύμιος ανάρτησε, από τις 22 Σεπτεμβρίου,  στο λογαριασμό  του σωματείου του, στο Facebook, ένα μικρό κείμενο αγανάκτησης εναντίον του ιδρυτή της Taxibeat Νίκου Δρανδάκη, όπου του καταμαρτυρούσε μεταξύ άλλων το εξής απίστευτο: «Ο άνθρωπος που έβαλε σε κοινή θέα τους ταξιτζήδες για να επιλέγει ο πελάτης, όπως γίνεται με τις πόρνες στις βιτρίνες στα Red Lights, στο Άμστερνταμ…»

Η φράση αυτή του συνδικαλιστή των ταξιτζήδων νομίζω ότι εμπεριέχει την εμβληματική αρχή του ελληνικού κρατισμού, για όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.  

Ποια είναι αυτή; 

Η διαχρονική απέχθεια κάθε κρατικοδίαιτου Νεοέλληνα προς οποιαδήποτε μορφή έκθεσης! Η αποστροφή σε κάθε περίπτωση ανταγωνισμού και αξιολόγησης του ατόμου, χωρίς την προστασία του κράτους. Η λυσσαλέα διεκδίκηση μιας δεσπόζουσας θέσης σε κάποιο από τα ισχυρά συντεχνιακά και πελατειακά δίκτυα του κράτους.

Κατά συνέπεια, εδώ θα πρέπει να σκεφτούν καλά τα λεγόμενά τους, όσοι νομίζουν ότι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι χρεοκόπησαν τη χώρα. Δυστυχώς για όλους μας, η Ελλάδα είναι ένα πρωτοφανές κατακερματισμένο μόρφωμα, όπου κάθε δραστηριότητα, κάθε ιδιότητα και κάθε επαγγελματικός κλάδος συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την προστασία του κράτους. Όλο το αδηφάγο Δημόσιο, όλα τα αστικά επαγγέλματα, ολόκληρη η αγροτική δραστηριότητα και το μεγαλύτερο ποσοστό της εγχώριας επιχειρηματικότητας εξαρτώνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τα κρατικά ταμεία ή τα κρατικά πελατειακά δίκτυα.

Όσο για τον υπουργό Σπίρτζη και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι παρά...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Παλιές ατμομηχανές στο μετρό με νέο νομοσχέδιο του Χρήστου Σπίρτζη

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Το άρωμα μιας Ελλάδας που χάνεται μέσα στους εκσυγχρονισμούς και στις startup φιλοδοξεί να επαναφέρει το υπουργείο συγκοινωνιών μέσα από νέο νομοσχέδιο που φιλοδοξεί να βάλει τάξη στην αναρχία που επικρατούσε μέχρι τώρα στα μέσα σταθερής τροχιάς, καταργώντας τα σύγχρονα βαγόνια.

Η δρομολόγηση της πρώτης ατμομηχανής που θα δουλεύει με αγνό κάρβουνο και θα κινείται με ταχύτητα 5 χιλιομέτρων την ώρα έγινε σήμερα κατά τη διάρκεια επίσημης τελετής στην οποία χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που κατά τη διάρκεια του αγιασμού έκανε λόγο για την σημασία που έχουν οι παραδόσεις μας και το παρελθόν μας.

Στη θέση του μηχανοδηγού κάθισε τιμητικά ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, πρόεδρος του ΣΑΤΑ και κυρίαρχος των συγκοινωνιών ο οποίος υποσχέθηκε στα μέλη του σωματείου πως σε μια επόμενη φάση θα μπρούν τα ταξί να κινούνται κανονικά στις ράγες γιατί έτσι πρέπει. «Ο Σπριτζάκος θα φροντίσει γι’ αυτό γιατί είναι καλό ανθρωπάκι και κάνει ό,τι του λέμε», κατέληξε.

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Χρήστος Σπίρτζης που αφού ξεσκόνισε λίγο το σακάκι του Θύμιου Λυμπερόπουλου που είχε λερωθεί, είπε ότι οι ατμομηχανές στο μετρό είναι ένα έργο πνοής που εκτός των άλλων θα δώσει κίνητρα στους νέους να μείνουν εδώ αντί να φεύγουν στο εξωτερικό και να χάνουν τον καιρό τους με νέες ιδέες. «Πλέον θα έχουν ζωντανή μπροστά τους την παράδοση του τόπου και θα τους διαλέγει σαν πόρνες στο Άμστερνταμ ο κύριος Λυμπερόπουλος για να τον υπηρετούν», κατέληξε ο υπουργός, γονατίζοντας μπροστά στον πρόεδρο του ΣΑΤΑ για να δώσει το καλό παράδειγμα.

Τέλος σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Συγκοινωνιών ετοιμάζει νομοσχέδιο όπου θα αναντιναχτεί η γέφυρα Ρίου-Αντιρίου ώστε να αναβιώσουν τα παραδοσιακά πορθμεία που τα ρήμαξε ο εκσυγχρονισμός και έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της πελατείας τους.  

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΟΛΑΜΟΓΙΟΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΗ κωμωδία"

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία" (2)

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΛΑΜΟΓΙΟΚΗΦΗΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μας κλέβουν, πατριώτες!

Της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΟΛΛΙΑ

Η είδηση για τις 106 εργασίες – κλώνους που προμηθεύτηκαν τα πιο δημιουργικά μυαλά του Πανεπιστημίου Πατρών, ξένισε πολλούς – μα γιατί; 

Αφού ζούμε στη χώρα της κλοπής, παντός είδους, βουτηγμένοι στην καχυποψία και την άμυνα μη και τυχόν μας γδύσουν, μη μας πάρουν την ιδέα, κινούμενοι στην αέναη τροχιά του «ο κλέψας του κλέψαντος».

Έχουν περάσει μήνες, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός από την ελληνική Βουλή μετά τη δημοσιοποίηση της λογοκλοπής που συντελέστηκε σε πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια. Όχι από ανώριμους φοιτητίσκους που λοξοδρόμησαν μπας και περάσουν ένα μαθηματάκι, όπως στην περίπτωση της Πάτρας, αλλά από εκλεγμένους, πεπειραμένους και καθόλα σοβαρούς εκπροσώπους του Κοινοβουλίου, που δέχθηκαν να υπογράψουν για λογαριασμό της πλειοψηφίας, ένα κείμενο ξένο προς αυτούς, σε μεγάλο τμήμα του, πιστή αντιγραφή, λέξη προς λέξη, επιστημονικής μονογραφίας που δημοσιεύθηκε το 2014, με την υπογραφή του Θανάση Ξηρού, δικηγόρου, διδάκτορα Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Με τη μέθοδο copy – paste, δεκάδες παράγραφοι, σελίδες ολόκληρες, με τις ιδέες και τις απόψεις ενός ειδικού, έγιναν ευκολότατα κτήμα μελών της Εξεταστικής. 

Τι κι αν δεν ρωτήθηκε ο ειδικός; 

Τι κι αν δεν υπήρχε έστω αναφορά στην πνευματική του εργασία – ιδιοκτησία; 

 Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και πλήρης απάθεια, με ολίγη από κυνισμό: «Έλα μωρέ, τώρα, συνηθίζονται αυτά».

Κατάργηση κάθε ορίου και δικαιώματος με την οικειοποίηση της σκέψης του άλλου, μεταμφίεση, παραπλάνηση, απόκρυψη.

Παρείσφρηση στο μυαλό του. Το αποκάλυψε και μια άλλη, παρεμφερής είδηση, απείρως πιο τρομακτική:

Στην πρόσφατη έκθεση της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), κοινοποιείται ότι οι τηλεφωνικές υποκλοπές έχουν αυξηθεί κατά 40% τα δυο τελευταία χρόνια. Διωκτικές αρχές και μυστικές υπηρεσίες διατυπώνουν ολοένα και περισσότερα αιτήματα για συνακροάσεις συνομιλιών, μόνο το 2016 υποβλήθηκαν 8.124 αιτήματα για παρακολουθήσεις τηλεφώνων, αριθμός που το 2014 ήταν στις 5.800. Μας ακούνε λοιπόν περισσότερο απ΄ ότι πριν, ακούνε κι αυτούς που λένε συνεχώς «αγαπούλα» μπας και μαρτυρήσουν κάνα όνομα, και τις συνομιλίες τους, χωρίς ειρμό, με απαντήσεις ανακόλουθες, τόσο που λες μα πως στήνουν βρε παιδί μου με αυτό το IQ απάτη.

Λογοκλοπές, υποκλοπές, κι εκείνες οι –χειρότερες όλων- κλοπές που έρχονται για να μας παραλύσουν πλήρως, με υπολογιστές που θα αρπάζουν τις ιδέες μας, μπορεί να ‘χουν τη δύναμη να τις διαγράφουν κιόλας.

Κλοπές που...