ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΠΛΗΚΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ: Πόσο απέχει η Εσθονία? - «Ποιος εθνικός στρατηγικός στόχος υπηρετείται» στην υπόθεση της Εσθονίας?

Του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Από την προσωπική του ιστοσελίδα

Πόσο απέχει η Εσθονία;

Στις 23 Αυγούστου η Εσθονική Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ οργανώνει στο Ταλίν συνάντηση των υπουργών δικαιοσύνης των κρατών – μελών, την επίσημη εκδήλωση για την πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων σύμφωνα με το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου 2009 για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό και μια διάσκεψη με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης ενημέρωσε την Εσθονική Προεδρία ότι «η Γενική Γραμματεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ελληνικού Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν πρόκειται να μετάσχει στο εν θέματι συνέδριο» με την αιτιολογία που περιλαμβάνεται στην επιστολή του και η οποία έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την αιτιολογία του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Υποθέτω ότι η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί στη συνάντηση των υπουργών Δικαιοσύνης που συγκαλείται την ίδια ημέρα και ο Έλληνας υπουργός είναι έτοιμος να εξηγήσει στους ομολόγους του τη διαφοροποίηση της χώρας μας από το πλαίσιο – αξιακό και ιστορικό – του ψηφίσματος που υιοθέτησε με μεγάλη πλειοψηφία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανεξάρτητα από τη στάση που τήρησαν τότε οι Έλληνες ευρωβουλευτές.

Αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί – και σε ποιο επίπεδο – στην εκδήλωση μνήμης «για τα θύματα του σταλινισμού και του ναζισμού» που οργανώνεται την ίδια ημέρα, μια ώρα πριν την έναρξη της διάσκεψης στην οποία αρνήθηκε να μετάσχει το Ελληνικό Υπουργείο Δικαιοσύνης ή η άρνηση συμμετοχής περιλαμβάνει και την εκδήλωση αυτή λόγω ιδεολογικής διαφοροποίησης των θυτών.

Κυρίως όμως αναρωτιέμαι τι είδους αντίδραση περιμένει η κυβέρνηση από την Εσθονία και άλλα κράτη – μέλη, ανάλογα με τις ειδικότερες ιστορικές ευαισθησίες καθενός που συμπίπτουν όμως στον κοινό παρονομαστή του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; 

Αδιαφορία ή καταγραφή σε ένα αρχείο «δοσοληψιών» αλληλεγγύης και αλληλοκατανόησης;  

Ποιος εθνικός στρατηγικός στόχος υπηρετείται με τον τρόπο αυτό και ποιά δημοκρατική και άρα παροδική κυβέρνηση νομιμοποιείται να προσδίδει ιδεολογικό ή μάλλον ιδεοληπτικό πρόσημο σε μια ολόκληρη χώρα τοποθετώντας την στο περιθώριο των κοινών ευρωπαϊκών αξιών και ιστορικών προσλήψεων;

Όταν θέλουμε να προτάσσουμε την Ευρώπη των αξιών, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων, του Κράτους Δικαίου, της κοινής ιστορικής συνείδησης και της αλληλεγγύης σε σχέση με την Ευρώπη της νομισματικής ένωσης και των αυστηρών κανόνων οικονομικής διακυβέρνησης, το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε ως χώρα – ανεξαρτήτως της πολιτικής φυσιογνωμίας ή της σκοπιμότητας της εκάστοτε κυβέρνησης – είναι...

 να αντιλαμβανόμαστε πώς έχει διαμορφωθεί ιστορικά το κοινό αξιακό υπόβαθρο της ΕΕ που ταυτίζεται με το ιστορικό, αξιακό και θεσμικό υπόβαθρο της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους δικαίου.