Η Κύπρος είναι ένα από τα πιο σημαντικά σημεία της Γης, ίσως το πιο
σημαντικό της Ανατολικής Μεσογείου. Με το αίμα των ηρώων της ΕΟΚΑ
δημιουργήθηκε ένα εθνικό κεφάλαιο, το οποίο δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει
το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου και της Ελλάδας. Τα συμφέροντα ήταν
τόσο πολλά και τόσο μεγάλα, που λύγισαν όχι μόνο συνειδήσεις, αλλά και
σίδερα.
Ολες οι κινήσεις που έγιναν μετά την απόφαση του Λονδίνου
να συνθηκολογήσει, ασχέτως της μορφής που πήραν και της νομιμοφάνειας
που επιδιώχθηκε να λάβουν, στην ουσία είχαν πραξικοπηματικό χαρακτήρα
και παραβίαζαν το δικαίωμα της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών της
Κύπρου να αποφασίσουν για την τύχη τους.
Οι Συνθήκες Ζυρίχης και
Λονδίνου, το απαράδεκτο σύνταγμα που, αντί να το καθορίσει ο λαός
για τα άρθρα του, αποφάσισαν οι γραφειοκράτες του Λονδίνου και το
επέβαλαν στα κατ’ όνομα συμβαλλόμενα μέρη, η αναθεώρηση του Συντάγματος
το 1963, οι ενδοκοινοτικές συγκρούσεις που ακολούθησαν, η επιβολή της
δικτατορίας στην Ελλάδα, το πραξικόπημα και η ακολουθεί εισβολή και
κατοχή, όλα ήταν αποτέλεσμα παρασκηνιακών και πραξικοπηματικών
ενεργειών, με την παθητική ή και ενεργητική σύμπραξη παραγόντων από την
Αθήνα, τη Λευκωσία και την Αγκυρα.
Ομως ο στόχος του διεθνούς
παράγοντα όλη αυτήν την περίοδο, η δράση του οποίου κορυφώθηκε τον
Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974, επιτεύχθηκε εν μέρει.
Και λέμε
«εν μέρει», γιατί το κυπριακό κράτος συνέχισε να υπάρχει και να δρα στο
διεθνές σκηνικό, ισχυροποιώντας χρόνο με τον χρόνο τη θέση του,
συμμετέχοντας στον ΟΗΕ και σε διεθνείς θεσμούς, συνάπτοντας συμφωνίες με
άλλα κράτη. Αποκορύφωμα της παρουσίας του στη διεθνή σκηνή, η είσοδός
του ως πλήρες μέλος στην Ε.Ε.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση ξέφυγε
από τα «σχεδιασμένα»: Η Κύπρος, το κυπριακό κράτος, που ελεγχόταν
απολύτως από τους Ελληνες, έπρεπε να διαλυθεί και στη θέση του να
δημιουργηθεί η Ενωμένη Κύπρος, ένα νέο κρατικό μόρφωμα, το οποίο θα ήταν
τόσο δυσλειτουργικό, που θα ήταν επιβεβλημένη η παρουσία του τρίτου
παράγοντα, ως ρυθμιστή σχεδόν των πάντων.
Οπως είπαμε παραπάνω,
όλες οι παρεμβάσεις στην Κύπρο, αυτές που ένα καθαρό θέμα αυτοδιάθεσης
το μετέτρεψαν σε κυπριακό πρόβλημα όλες αυτές τις δεκαετίες, έγιναν με
παρασκηνιακό και πραξικοπηματικό χαρακτήρα και τρόπο.
Ομως τον 21ο
αιώνα τα κανονικά πραξικοπήματα, ειδικά στην Ευρώπη, δεν είναι ό,τι πιο
εύκολο. Επρεπε, λοιπόν, οι παρεμβάσεις και οι επεμβάσεις να είναι πιο
σοφιστικέ.
Ετσι ξεκίνησαν ύπουλα και παρασκηνιακά να
προετοιμάζουν σε δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου, στο ίδιο όπου αργότερα
ετοίμασαν και το πρώτο Μνημόνιο, του ΓΑΠ, το Σχέδιο Ανάν. Η συμμετοχή
στις διαδικασίες νομικών από την Αθήνα, τη Λευκωσία και την Αγκυρα ήταν
για τα μάτια το αυτό κόσμου. Ο μαέστρος ήταν άλλος, ο ίδιος με τα
πραξικοπήματα της δεκαετίας του ‘60 και το ’70.
Το πραξικόπημα
εκείνο το σταμάτησε ο κυπριακός λαός. Η φράση του Τάσσου Παπαδόπουλου
«παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα», πέραν του ότι καταγράφηκε
στις δέλτους της Ιστορίας, πρέπει να είναι φάρος για πολιτικούς και
πολίτες σε Ελλάδα και Κύπρο.
Το τελευταίο διάστημα, ο ίδιος
«μαέστρος» κινεί τα νήματα, άλλοτε τάζει λαγούς με πετραχήλια, άλλοτε
δαχτυλίδια και άλλοτε εκβιάζει για ανομήματα τους πολιτικούς στην Αθήνα
και τη Λευκωσία, να μετατρέψουν το κυπριακό κράτος σε κοινότητα.
Η
Γενεύη και το Κραν Μοντανά ήταν ένα ύπουλο πραξικόπημα, που θα είχε
ολοκληρωθεί αν δεν ήταν στην κατάσταση που είναι ο Ερντογάν, ο οποίος
μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου - ένας από τους λόγους που
πραγματοποιήθηκε ίσως είναι και το Κυπριακό- δεν εκβιάζεται και τόσο
εύκολα.
Ο λόγος;
Το έχουμε ξαναγράψει:
Και με
δεδομένο ότι ο… μαέστρος θα επανέλθει, το πιο φυσικό είναι να πιέσει
εκείνους που είναι ευεπίφοροι σε πιέσεις και υποχωρήσεις.
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου