ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ενός τυχοδιώκτη μύρια έπονται…

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Στις 27 Ιανουαρίου 2015, δυο μέρες μετά τις εκλογές, ανακοινώθηκε η σύνθεση της  πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα ήταν ένα πρόσωπο που έμελλε να αποδειχθεί μοιραίο: για τη χώρα, για την κυβέρνηση, για τον Τσίπρα. Και το όνομα αυτού Γιάνης Βαρουφάκης.

Δεν  ξέρω αν υπήρχε έστω ένα πρόσωπο στην κυβέρνηση εκείνη που να είχε συνειδητοποιήσει τι είδους συνέπειες θα είχε αυτή η επιλογή. 

Ο Αλέξης Τσίπρας σίγουρα όχι. Το συνειδητοποιεί σιγά-σιγά και αυτές τις μέρες πολύ οδυνηρά, βλέποντας το τότε «πουλέν»(ή asset) του να έχει βγει στις ρούγες και να πουλάει την πραμάτεια του.

Ο Τσίπρας ήταν  εντελώς ανίδεος στα οικονομικά. Και αντί να αναζητήσει ένα σοβαρό πρόσωπο από την ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, στο οποίο θα ανέθετε την κρίσιμη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, έπεσε θύμα της γοητείας του φανφαρόνου Βαρουφάκη. Χρειάστηκαν έξι μήνες για να καταλάβει τι σήμαινε αυτή η επιλογή. Και όταν το κατάλαβε, το αποτύπωσε με τη φράση «τα κάναμε σαλάτα», που παραθέτει ο πρώην υπουργός Οικονομικών στο βιβλίο του.

Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («τα κάναμε») είναι το σωστό. Ασφαλώς «όλοι μαζί τα κάναμ(ν)ε», που θα ΄λεγε κι ο Πάγκαλος. Όμως, αυτό δεν απαλλάσσει τον σημερινό κήνσορα από τις δικές του, ξεχωριστές, ευθύνες για όσα έγιναν ή δεν έγιναν εκείνο το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Διότι ήταν εκείνος που επινόησε την «δημιουργική ασάφεια», ήταν εκείνος που δήλωνε «δεν θέλουμε λεφτά÷, εκείνος που υπέγραψε τον Φεβρουάριο του 2015  την παράταση του Μνημονίου χωρίς να πάρει  λεφτά, εκείνος που βαυκαλιζόταν ότι οι δανειστές θα υποχωρούσαν αν απειλούσαμε με GREXIT.

Ευτυχώς όλα αυτά «διορθώθηκαν» στην πορεία, όταν ο Τσίπρας και μερικοί ακόμα από τον περίγυρό του συνειδητοποίησαν πού τους οδηγούσαν οι αυταπάτες και η ανερμάτιστη βαρουφάκειος τακτική. 

Αν με το νέο βιβλίο του-και ειδικά με την «απειλή» ότι έχει καταγράψει στο κινητό του όσα διημείφθησαν τότε- ο Βαρουφάκης προσπαθεί να θωρακιστεί από ενδεχόμενες μελλοντικές δικαστικές περιπέτειες, επειδή θα εμπλέξει σ’ αυτές και τον Τσίπρα, μάλλον πλανάται.  

Για δύο λόγους, τους οποίους μπορεί να μην έχει συνυπολογίσει. 

Πρώτον, διότι έναν Πρωθυπουργό δεν τον τραβολογάς εύκολα στα δικαστήρια, η εμπειρία του 1989 με τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι καταλυτική. Αντίθετα, ένας υπουργός είναι ευκολότερος στόχος. 

Δεύτερον, διότι ένας (πρώην) Πρωθυπουργός θα έχει υποστήριξη. Αντίθετα, ένας πρώην υπουργός με τη δική του συμπεριφορά πού θα απευθυνθεί για να βρει υποστηρικτές;

Όμως, ανεξάρτητα από τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις, η συμπεριφορά του Βαρουφάκη επιβεβαιώνει πόσο ακατάλληλη ήταν η επιλογή του. Ο άνθρωπος που χειρίστηκε για έξι μήνες τις οικονομικές τύχες της χώρας φαίνεται να ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του προβολή και «δικαίωση», μη διστάζοντας να απειλεί-δίκην πράκτορος μυστικών υπηρεσιών- με ηχογραφημένες συνομιλίες ακόμα και τον «ευεργέτη» του Αλέξη Τσίπρα.

Ο οποίος (Τσίπρας) μπορεί  τώρα να καταλάβει την αξία της ρήσης «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Όταν δε ο ευεργετηθείς αχάριστος έχει και τυχοδιωκτική συμπεριφορά, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Και ουδείς μπορεί να πει ότι ο Τσίπρας έχει ξεμπερδέψει με αυτά. Η άλλη ολέθρια επιλογή που έκανε, η συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο, εξελίσσεται σε  βραδυφλεγή βόμβα.

Ετσι, κάποια στιγμή μπορεί να φτάσει στο σημείο να αναρωτηθεί αν οι «εχθροί» του ήταν ή  είναι αυτοί που νομίζει ή αν τους είχε (ή  έχει ακόμα κάποιους) στον κόρφο του.