ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Η γραφικότητα του… αριστερόμετρου

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Το αγαπημένο πολιτικό παιχνίδι του Αλέξη Τσίπρα είναι οι αντιφάσεις.

Ο πρωθυπουργός και οι σύντροφοί του προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ των μαχητικών συνθημάτων που ανεβάζουν το αριστερόμετρο και της εφαρμογής των πιο επώδυνων μνημονιακών μέτρων της τελευταίας επταετίας. Βέβαια, οι εκ διαμέτρου αντίθετες φιλοσοφίες και απόψεις δεν αναλώνονται μόνο σε θέματα οικονομικής πολιτικής, αντιθέτως, διευρύνονται σε όλους τους τομείς. Και όσο περνάει ο καιρός τόσο αυτές οι αντιφάσεις αγγίζουν το όριο της γραφικότητας.

ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ για την προστασία των εργαζομένων, ενώ την ίδια ώρα ξεχνώντας τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές ψηφίζει όσες αλλαγές στα εργασιακά ζητάει το ΔΝΤ.  

Πανηγυρίζει για τη μείωση της ανεργίας, ενώ η αύξηση της απασχόλησης, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, προέρχεται από συμβάσεις μερικής απασχόλησης, που κατήγγελλε, και με αποδοχές των 388 ευρώ, ενώ εκείνος υποσχόταν κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. 

Προχωράει, επιτέλους, έστω και με αργούς ρυθμούς σε ιδιωτικοποιήσεις, ενώ πριν από δύο χρόνια τις χαρακτήριζε ξεπούλημα. Στο συγκεκριμένο ζήτημα κάποιοι υπουργοί του με ταλέντο στην ηθοποιία, όταν ψηφίζουν στη Βουλή, φτάνουν ακόμα και στο σημείο να… δακρύζουν.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ για την έξοδο της χώρας στις αγορές, ενώ χαρακτήριζε τα ξένα funds τοκογλύφους. Για να μη θυμηθεί κανείς τις αστειότητες για νταούλια και ζουρνάδες. 

Μιλάει για έξοδο από τα Μνημόνια, ενώ έχει ήδη προνομοθετήσει μεγάλο κούρεμα στις κύριες συντάξεις και νέες επιβαρύνσεις μέσω της μείωσης του αφορολογήτου.  

Ισχυρίζεται ότι...

 προστατεύει τους φτωχούς και αδύναμους, όταν επί της διακυβέρνησής του έχουν εκτιναχθεί σχεδόν όλοι οι έμμεσοι φόροι σε προϊόντα, τρόφιμα, καύσιμα που πλήττουν βεβαίως τους φτωχούς και αδύναμους.

ΔΙΝΕΙ κοινούς αγώνες με τον Μελανσόν, το Die Linke και το Σιν Φέιν, αλλά μας παρουσιάζει ως σωτήρες τον Μακρόν και τη Μέρκελ. 

Υποδέχθηκε ως «κουρέα χρέους» τον Ομπάμα, αλλά εν μια νυκτί έγινε… τραμπικός. 

Στα λόγια καταγγέλλει και εξοστρακίζει το καταστροφικό ΔΝΤ από τη χώρα, αλλά υπογράφει επιστολή ζητώντας νέο Μνημόνιο στην οποία αποδέχεται προκαταβολικά όλες τις απαιτήσεις της Λαγκάρντ.  

Ενώ καταγγέλλει διαρκώς τη διαπλοκή, όχι μόνο είναι εκείνος που κρατικοποίησε το Μέγαρο Μουσικής αλλά προχθες το βράδυ μίλησε εκεί στο πλαίσιο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Το θέατρο του… παραλόγου επί σκηνής.