Δεν έγιναν πορείες για τη δεύτερη αναίρεση της απαλλακτικής απόφαση του κ. Ανδρέα Γεωργίου από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ξένη Δημητρίου. Ούτε υπήρξαν ηχηρές διαμαρτυρίες. Ο τραγουδοποιός κ. Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν διαπίστωσε ότι η Δικαιοσύνη είναι «ταξική», μια παλιά ανοησία που μηρυκάζουν όλα τα αγράμματα του χώρου· και αυτά που κατεβάζουν βιτρίνες κι αυτά που χειροκροτούν αναφορές στα social media του στυλ «Ολη η Eρμού σπάστηκε, ακολουθεί σε λίγο παραπάνω ενημέρωση #antireport».
Η ταξική ανάλυση είναι χρήσιμη για πολλά πράγματα ακόμη και για τη συνθηματολογική μοιρολατρία: «Τι τα θες; Ολα είναι ταξικά. Στη Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού θα επιλυθούν». Αλλά η χρόνια καθυστέρηση της χώρας σε όλους τους τομείς δεν οφείλεται στην ταξική διάρθρωση που κάποιοι φαντάζονται ή την περιέγραψαν οι Μαρξ κι Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο «ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μία με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο».
Πώς μπορεί άλλωστε να μιλάμε για «ταξικότητα», σε μια οικονομία που κυριαρχείται από τις ελαχιστο-μικρές (ούτε καν μικρομεσαίες) επιχειρήσεις, και την πολυσθένεια των οικονομικών υποκειμένων;
Τα προβλήματα της χώρας είναι κοινά σε όλους τους τομείς και πρώτα απ’ όλα στον δημόσιο.
Σε έναν κόσμο αυξανόμενων απαιτήσεων (ακόμη και καταναλωτικών), στην Ελλάδα τα πάντα λειτουργούν αντιπαραγωγικά.
Το ίδιο και η Δικαιοσύνη. Είναι ακριβή, χειρόγραφη, καθυστερεί υπερβολικά στην έκδοση αποφάσεων και δεν παράγει την αίσθηση ασφάλειας δικαίου στον πληθυσμό. Κι όλα αυτά καταλήγουν σε άπνοια επενδύσεων, αυξημένη παραβατικότητα και επιπλέον δημιουργεί άλλοθι σε χουλιγκανικές ομάδες για να διευρύνουν περαιτέρω την ανομία.
Οι παθογένειες του νομικού συστήματος της χώρας είναι αναρίθμητες και η συνθηματολογία περί «ταξικότητας» δεν επιβαρύνει τη λειτουργία του· η Δικαιοσύνη μπορεί κάλλιστα να είναι δυσλειτουργική και από μόνη της. Ναι μεν, στον δημόσιο διάλογο η σχετική συνθηματολογία επισκιάζει πιθανές λύσεις για τα πολλά προβλήματα, αλλά αυτό δεν είναι δα και του θανατά. Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι δίνει θεωρητικό έδαφος για ανώφελες καταστροφές, σαν αυτές που είδαμε στην οδό Ερμού, και ατελέσφορες συγκρούσεις σαν αυτές ζουν κατά κανόνα οι κάτοικοι των Εξαρχείων. Διάφορα αγράμματα παιδάκια τα σπάνε νομίζοντας ότι καταπολεμούν το «ταξικό σύστημα», ενώ το βασικότερο πρόβλημα στη χώρα είναι η απουσία οποιουδήποτε συστήματος.
Φαντασιώνονται «δικαστές υπηρέτες του κεφαλαίου και των τραπεζών» σε μια χώρα που δεν υπάρχουν ούτε μεγάλα κεφάλαια, αλλά πλέον –ελέω ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ– ούτε καν, καλά τράπεζες.
Τους φουσκώνουν τα μυαλά και κάποιοι σαν τον κ. Νίκο Φίλη που πετούν (ελλείψει άλλων;) συνθήματα της νιότης τους ότι «στην Ελλάδα γίνονται δίκες φρονήματος», ενώ εξαπολύουν πομφόλυγες του στυλ «δεν έχουμε μία Δικαιοσύνη που λειτουργεί επί τη βάσει αποδείξεων, σε κάποιες φορές ούτε καν ενδείξεων, αλλά επί τη βάσει υποδείξεων» (ΣΚΑΪ 9.7.2017).
Οι μωροί του ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν πως...
τρέφοντας τον «επαναστατικό» λαϊκισμό θα γλιτώσουν.
Ομως, όπως βρήκαν μπροστά τους τις βλακείες που έλεγαν ως αντιπολιτευόμενοι, έτσι θα πληρώσουν και την αναπαραγωγή ανόητων στερεοτύπων.
Οι καφέδες και τα νερά που εκτοξεύτηκαν στα πρόσωπά τους, όταν πλησίασαν στη διαδήλωση υπέρ της Ηριάννας, ήταν απλώς προκαταβολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου