ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Οι άνθρωποι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα

Του ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ

Οι αφηγήσεις του Γιάνη Βαρουφάκη είναι, αν μη τι άλλο, ενδεικτικές της τάσης που έχει ο διάσημος οικονομολόγος να προσθέτει αρκετή «σάλτσα» στα κείμενά του. Πάντα λίγο έξτρα «σασπένς» είναι θεμιτό, ωστόσο όταν το παρακάνεις είναι πολύ πιθανό το θέμα να γίνει, από θρίλερ, αμερικανική φαρσοκωμωδία της δεκαετίας του ’80. Αλλωστε η ατμόσφαιρα είναι σαφής από τον τίτλο: «Adults in the room. My battle with Europe’s deep establishment». Αν μη τι άλλο, ο ναρκισσισμός περίσσευε στην κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά, όπως ήταν σαφές και από τον ορισμό προσώπων σε άλλες θέσεις που είχαν και ουσιαστικότερο θεσμικό χαρακτήρα από εκείνο του υπουργού Οικονομικών.

Ωστόσο, πέρα από τον αυτοθαυμασμό αρκετών (νυν και πρώην) στελεχών ή «φίλων» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο το βιβλίο Βαρουφάκη όσο και οι πληροφορίες που έχουν έλθει από το πρώτο εξάμηνο του 2015 στην επιφάνεια –είτε διά εξομολογήσεων πρωταγωνιστών είτε μέσω της δημοσιογραφικής έρευνας– αποκαλύπτουν περίτρανα μόνο ένα πράγμα: Οι άνθρωποι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα περί τίνος επρόκειτο.  

Δειλά δειλά, ο πρωθυπουργός το παραδέχθηκε στην τελευταία συνέντευξή του στον Guardian, λέγοντας ότι δεν διέθετε «την εμπειρία ή την αίσθηση πόσο μεγάλες θα ήταν οι καθημερινές δυσκολίες». 

Ο Τσίπρας πρακτικά με δύο προτάσεις αποκάλυψε αυτό που οι Συριζαίοι εκείνης της περιόδου συζητούσαν κατά κόρον και θεωρούσαν πραγματικότητα: Οτι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν παρά ορδές από «ξεπουλημένους», που αρέσκονταν στο να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας για λόγους ιδεολογικής εμμονής.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να είχε καταλάβει τι ακριβώς είχαν πάθει οι προκάτοχοί του Αντώνης Σαμαράς και Γιώργος Παπανδρέου, παρά μόνον εκείνο το βράδυ του Ιουλίου που ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ τού μετέφερε το ultimatum των Ευρωπαίων. Είτε υποχώρησε επειδή τρομοκρατήθηκε στην ιδέα της εν μια νυκτί μεταβολής της Ελλάδας σε κατεστραμμένη χώρα είτε διότι, έπειτα από έξι μήνες στην εξουσία, δεν μπορούσε να την αποχωριστεί, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο. Το επίπεδο της ανάλυσης των αντιμνημονιακών σωτήρων του 2015 δεν ξεπέρασε ποτέ εκείνο των επιφυλλίδων σε αριστερίστικα έντυπα και τα μακροσκελή κείμενα σε διάφορα μπλογκ με τσιτάτα του Ζίζεκ.

Στολισμένοι-γυαλισμένοι, οι Ηρακλείς του Μαξίμου περιγράφουν πια το νέο κυβερνών κόμμα, απαλλαγμένο από τον Βαρουφάκη ή τους γραφικούς ρωσολάγνους, ως «εξευγενισμένο». 

Την ίδια στιγμή επιτίθενται στη Δικαιοσύνη, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν αμάσητο τον –κάθε– Πολάκη. 

Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται, ακόμη και τώρα, είναι ότι...

 όσο υποσκάπτουν το κύρος θεσμών και προσώπων δεν υπονομεύουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, αλλά την ελπίδα ότι αυτή η χώρα θα γίνει κάποια στιγμή φυσιολογική.