ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Τι έχεις Γιάνη; Τι είχα πάντα!

Του Χρήστου Χωμενίδη 

Παλιό είναι το σεναριακό μοτίβο σε ταινίες τρόμου όπου -ως από μηχανής θεός- εμφανίζεται εκείνος ο οποίος θα λύσει το μυστήριο, θα αποτρέψει την καταστροφή, θα σώσει την ηρωίδα, καθώς ωστόσο η δράση προχωράει, αποδεικνύεται ότι πρόκειται για μανιακό δολοφόνο υπό μεταμφίεση, δραπέτη φυλακής ή -συνηθέστερα- ψυχιατρείου. Τόσο παλιό, ώστε οι ψημένοι σινεφίλ παίρνουν τον τρελό χαμπάρι από τη δεύτερη κιόλας ή την τρίτη σκηνή του και το ενδιαφέρον τους περιορίζεται στο πώς ο σκηνοθέτης θα αφηγηθεί τη χιλιοειπωμένη ιστορία.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης εισέβαλε στον δημόσιο βίο μεσούντος του 2010, λίγο πριν ή λίγο μετά από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου. Άρχισε να αρθρογραφεί συχνά-πυκνά στο Protagon, που διευθυνόταν τότε από τον Σταύρο Θεοδωράκη, με την ιδιότητα του καθηγητή πανεπιστημίου, στο πεδίο των οικονομικών ή της θεωρίας των παιγνίων. 

Τα κείμενά του ήταν γλαφυρά και επιμελώς εκλαϊκευμένα - μπορούσε δηλαδή να τα κατανοήσει ο κάθε αναγνώστης δίχως όμως και να έχει την αίσθηση ότι τού δίνεται μασημένη τροφή. 

Κυρίως δε, σε μια περίοδο που η κοινή γνώμη είχε εντελώς μουδιάσει και οι διαμορφωτές της ψέλλιζαν μισόλογα σχετικά με τη φύση, το βάθος και την προβλεπόμενη διάρκεια της κρίσης, ο Γιάνης Βαρουφάκης εισήγε δύο καινά και ανακουφιστικά δαιμόνια: 


Ισχυριζόταν, αφενός, πως το κακό που είχε βρει τη χώρα μας αποτελούσε μια έκφανση απλώς ενός διεθνούς Αρμαγεδδώνα, ο οποίος θα σάρωνε τις αγορές, θα διέλυε τις τράπεζες -τις "τράπεζες ζόμπι" όπως τις χαρακτήριζε- θα μεταμόρφωνε άρδην το διεθνές οικονομικό τοπίο. Δεν έφεραν άρα οι Έλληνες την ευθύνη για ό,τι τους είχε συμβεί και γιά ό,τι προσεχώς θα τους συνέβαινε. 


Πρότεινε αφετέρου ο Γιάνης λύσεις που μπορεί να μην γίνονταν ακριβώς κατανοητές από τους άσχετους περί τα οικονομικά, τούς ανακούφιζαν εντούτοις απερίγραπτα. Δεν χρειαζόταν τον λογαριασμό να τον πληρώσουν οι Έλληνες. Υπήρχε δρόμος εναλλακτικός, τολμηρός, πονηρός, ο οποίος θα μάς επέτρεπε και την πίτα να διατηρήσουμε άθικτη και τον σκύλο μας να έχουμε χορτάτο. Αρκεί να αφηνόμασταν στην καθοδήγηση του πολυταξιδεμένου, πολύπειρου και ιδιοφυούς -όπως άφηνε ο ίδιος να εννοηθεί- εαυτού του...

Είχα, εκείνο το φεγγάρι, καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο του Αντέννα. Ερεθισμένος -το ομολογώ- από την αρθρογραφία του καθηγητή Βαρουφάκη, πρότεινα στον εξαιρετικό δημοσιογράφο, συμπαρουσιαστή μου, Βασίλη Αδαμόπουλο, να τον καλέσουμε στο στούντιο. Αποδέχθηκε στο φτερό την πρόσκλησή μας και αρριβάρισε σαν σίφουνας. 

Τα όσα πολυβοληδόν μάς ξεφούρνισε μέσα σε ένα δίωρο, η αναμφισβήτητη επικοινωνιακή του ευχέρεια, εντυπωσίασαν τόσο εμάς, όσο και τους ακροατές μας. Τον βγάζαμε έκτοτε άπαξ τουλάχιστον της εβδομάδας στον αέρα για να αναπτύσσει τις "αιρετικές" του απόψεις. 

Είχα αντιληφθεί το ποιόν του ανδρός;  


Δεν θα πω ψέμματα. Είχα πέσει θύμα τής γοητείας του, την οποίαν σκόρπιζε προσώρας δωρεάν, δίχως να μάς ζητάει να του εμπιστευτούμε το πορτοφόλι μας, οπότε προφανώς θα το ξανασκεφτόμασταν. Εάν κάτι μέσα μου εξ αρχής κλωτσούσε, ήταν ότι στο σύντομο βιογραφικό του υπογράμμιζε πως τον είχαν -με κυβερνητική παρέμβαση- απολύσει από το ραδιόφωνο της Αυστραλίας. "Τι έκανες, Γιάνη;" τον ρώτησα ευθέως. Η απάντησή του υπήρξε μια επίδειξη λεκτικών πυροτεχνημάτων, από εκείνες που σε ζαλίζουν και σε ωθούν να προχωρήσεις σε άλλο θέμα.

Οι σχέσεις μου με τον Γιάνη κατά το μοιραίο έτος 2010 συνεσφίχθησαν τόσο, που βγήκαμε συν γυναιξί για φαγητό. Εκείνο και αν αποτέλεσε για μένα εμπειρία! Μπροστά σε δυό ζευγάρια γυναικεία μάτια, ο Γιάνης ξεδίπλωσε πλήρως τα φανταχτερά φτερά του. Κάθε του φράση, κάθε του χειρονομία -κι ο τρόπος ακόμα που παράγγελνε ή τύλιγε στο πηρούνι τα μακαρόνια του- φάνταζε προβαρισμένος στην εντέλεια. Φαντασιωνόταν -ήταν φανερό- πως τον κύκλωναν προβολείς και κάμερες, οι οποίες κατέγραφαν και την παραμικρή σύσπαση του προσώπου του. Γευματίζαμε, στην πραγματικότητα, σε μια σχεδόν άδεια ταβέρνα...

Η κουβέντα ήρθε στον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τότε ο Γιάνης, χαμηλώνοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής, μάς αποκάλυψε πάνω-κάτω το εξής: Ότι είχε, λίγα χρόνια πριν, στείλει βαρυσήμαντη επιστολή στον ΓΑΠ -ή σε κάποιο απ'τα αδέλφια του-, η οποία διαβάστηκε μεγαλοφώνως σε οικογενειακό συμβούλιο στο Καστρί και ξεσήκωσε θύελλα. "Παρά τρίχα θα σφάζονταν μεταξύ τους!" κατέληξε και έγλειψε αυτάρεσκα από τα χείλη του μισή σταγόνα κόκκινο κρασί. 

Δεν μπορώ να αποδείξω ό,τι μόλις έγραψα καθώς δεν συνηθίζω να μαγνητοφωνώ τούς συνομιλητές μου. Σάς ορκίζομαι πάντως ότι τότε, για πρώτη φορά, πέρασε απ'τον νου μου η σκέψη: "Ο άνθρωπος αυτός είναι ανισόρροπος."

Η σχέση μου με τον κύριο Βαρουφάκη τερματίστηκε άδοξα όταν -σε παρουσίαση βιβλίου του το 2011- ο Αλέκος Παπαδόπουλος αναφώνησε παιγνιωδώς "ο θεός να μάς φυλάει και να σε φυλάει, Γιάνη μου, μη τυχόν κληθείς ποτέ να εφαρμόσεις όσα επαγγέλλεσαι..."  


Το γεγονός ότι γέλασα μού στέρησε ακαριαία και διά παντός την εύνοιά του.

Επιτρέψτε μου...

 να μην παίρνω τοις μετρητοίς τίποτε από όσα "αποκαλύπτει" ο Γιάνης Βαρουφάκης -και αναδημοσιεύει ο τύπος- ότι διεμήφθη δήθεν ανάμεσα στον ίδιον, στον Αλέξη Τσίπρα και σε οποιονδήποτε τρίτο κατά το 2015.  


Ακόμα και αν συστηματικά υπέκλεπτε κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις, το ηχογράφημα που τυχόν θα παρουσιάσει, θα είναι κομμένο και ραμμένο εξαντλητικά από τον ίδιον. 

Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι και εάν πράγματι η πρώτη κυβέρνηση Συριζανέλ σχεδίαζε αλλαγή καθεστώτος, βίαιο αναπροσανατολισμό της Ελλάδας, ο Γιάνης Βαρουφάκης σε θέση-κλειδί αποτελούσε ολέθρια επιλογή. Συνταγή που θα κατέστρεφε εγγυημένα και το πιό πάνω καταστροφικό ακόμα εγχείρημα. Κοινώς, ο Γιάνης θα τα έκανε σαλάτα και με ευρώ και με δραχμή και με παράλληλο νόμισμα, είτε φιλονικώντας με τον Γιούνκερ είτε προσερχόμενος ως ικέτης στο Κρεμνλίνο, στο Πεκίνο, στο Άλφα του Κενταύρου... 

Ο συνδυασμός ναρκισισμού και -ελεγχόμενης συνήθως- μανίας που τον διακατέχει. Η παγερή αδιαφορία του για τις επιπτώσεις που ενδεχομένως να επιφέρει η κάθε έμπνευσή του στις ζωές των υπόλοιπων ανθρώπων. Τον καθιστά αφερέγγυο στον απόλυτο βαθμό. Για περιπτώσεις όπως η δική του, η διεθνής βιβλιογραφία χρησιμοποιεί τον όρο "sociopath". Εγώ -φευ!- δεν είμαι ψυχίατρος... 

Επιτρέψτε μου να μέμφομαι τον Αλέξη Τσίπρα και τους περί αυτόν όχι επειδή συνωμότησαν με τον κύριο Βαρουφάκη. Αλλά γιατί τού ανέθεσαν κατ'αρχήν ρόλο. Τού έδειξαν εμπιστοσύνη.  


Τί έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής παιδείας, πόση ανικανότητα να ζυγίσεις μια προσωπικότητα φανερώνει κάτι τέτοιο; 


Πόσο μωροθαύμαστος πρέπει να είσαι προκειμένου να παραδοθείς θαμπωμένος σε έναν μάγο για τα πανηγύρια, να πιστέψεις ότι πράγματι καταπίνει φλεγόμενα ξίφη και εμφανίζει λαγούς μέσα από καπέλα;

Ο Γιάνης πάντα ο ίδιος θα είναι. Με τα πλουμιστά του πουκάμισα, τα "γουάου!" του, την αμετροέπεια, τη λογοδιάρροια, την άγνοια κινδύνου των άλλων. Χαριτωμένη πιθανόν ατραξιόν για τραπέζια και για πάνελ, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι η γκάμα του εξαντλείται μάλλον γρήγορα και πως τα σκετς του επαναλαμβάνονται. 

Εκείνοι που τον προσκάλεσαν στον θάλαμο διακυβέρνησης πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν. Στους Έλληνες. Στην Ιστορία. Ακόμα-ακόμα και στους ίδιους τους εαυτούς τους.