Η Ελλάδα του 2017 αρχίζει δυστυχώς να θυμίζει σε πολλά τη μετεμφυλιακή Ελλάδα του 1950 και του 1960! Φτώχεια, μετανάστευση, δουλειές πουθενά και όνειρο ζωής ο διορισμός στο δημόσιο...
Γιατί εκεί πάμε. Εκεί καταντήσαμε. Να υπάρχουν δύο επιλογές για τα νέα παιδιά. Είτε να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό, είτε να ελπίζουν σε μία θεσούλα στο δημόσιο.
Κάποιοι βέβαια υποστηρίζουν ότι εκτός από το brain drain έχει αρχίσει να παρατηρείται και μία τάση για brain gain... Να με συμπαθούν αλλά νομίζω ότι πρόκειται για... αρλούμπες. Όπου φύγει φύγει, είναι δυστυχώς η κατάσταση. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι πλέον και οι ίδιοι οι γονείς ελπίζουν να φύγουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό μήπως μπορέσουν να φτιάξουν τη ζωή τους.
Και δεν υπάρχει τίποτε πιο σκληρό από αυτό. Να θέλεις να φύγει μακριά το παιδί σου. Όχι γιατί πιστεύεις ότι μέσα από ένα καλύτερο σύστημα εκπαίδευσης θα του ανοίξουν μεγαλύτεροι ορίζοντες, όχι για ένα μεταπτυχιακό, αλλά γιατί πιστεύεις πλέον ως γονιός ότι στη χώρα του δεν θα μπορέσει να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Και διώχνεις το παιδί σου συνειδητά μακριά σου ελπίζοντας να μην επιστρέψει... Ε, αυτός ο συνειδητός χωρισμός αποτελεί μαχαιριά για τον μέσο γονιό.
Βεβαίως, υπάρχει και μία άλλη μεγάλη (η μεγαλύτερη ίσως) κατηγορία, που προσδοκά σε μία θεσούλα στο δημόσιο. Άλλωστε το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πρόσφορο για ένα τέτοιο εμπόριο ελπίδας. Τώρα, συμβασιούχοι ξεσυμβασιούχοι μικρή σημασία έχει... Εδώ συμβασιούχος έφτασε να γίνει διευθύντρια σε πρωθυπουργικό γραφείο. Να... τρουπώσω που έλεγε και ο Βουτσάς στην ταινία. Και βλέπουμε... Το τι ακριβώς θα δει στη συνέχεια είναι άλλη συζήτηση, αλλά επί της ουσίας η προσδοκία και η ελπίδα υπάρχει.
Ναι αυτή είναι η αλήθεια. Ο Έλληνας αρχίζει να νοσταλγεί πάλι το δημόσιο. Η κατάρρευση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, το οικονομικό ξεκλήρισμα των μικροαστών, το ανελέητο κυνήγι των ελεύθερων επαγγελματιών (επιστημόνων και μη), επαναφέρει τα αντανακλαστικά του μέσου πολίτη εκεί όπου βρίσκονταν πριν από 6 – 7 δεκαετίες.
Θυμάστε εκείνη την εικόνα του δημόσιου υπαλλήλου, του μικροκακόμοιρου με τις μανσέτες, που ωστόσο μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει είχε έναν μισθουλάκο και μπορούσε να τα ψιλοφέρει βόλτα;
Του προτιμητέου γαμπρού για τις κόρες της ελληνικής υπαίθρου;
Ε, αυτή η εικόνα αρχίζει να ζωντανεύει πάλι. Θα μου πείτε, ότι οι δημόσιο υπάλληλοι των τελευταίων 2-3 δεκαετιών ελάχιστη σχέση έχουν με την εικόνα αυτή. Αντίθετα πολλοί εξ αυτών υπήρξαν παχυλά αμειβόμενοι και κατά την άποψη πολλών το σπάταλο κράτος και οι υπέρογκες δαπάνες για μισθοδοσίες και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων οδήγησαν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα. Μπορεί.
Όμως, αυτό ξεχάστε το. Οι νέες φουρνιές δημοσίων υπαλλήλων θα μοιάζουν περισσότερο στους προ εξηκονταετίας παρά στους εν ενεργεία... Αρκεί να έχουν έναν μισθουλάκο και όσο και αν είναι, χαλάλι... Eκεί θα πάει το πράγμα αν συνεχιστεί το σημερινό καθεστώς. Που ακριβώς επειδή θέλει να γίνει... καθεστώς ποντάρει στην...
"ασφαλή" επιλογή της δημιουργίας νέας κομματικής πελατείας. Μόλις πάνε να στρίψουν τη γωνία οι ξένοι "επόπτες", όλο και μπαίνουν στο δημόσιο από το παράθυρο, από την αυλόπορτα, από όπου είναι δυνατό...
Τρεις και εξήντα, αλλά στην τσέπη στο τέλος κάθε μήνα. Και χαμηλά το κεφάλι... Σε αέναη ομηρία... Γιατί από την άλλη στον ιδιωτικό τομέα… φασκελοκουκούλωστα. Τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις. Περνούν και δύο και τρεις μήνες και καμιά φορά πολύ περισσότεροι για να πέσει ο μισθός. Ο οποίος άλλωστε βαίνει μειούμενος. Από επιχειρήσεις που υπόκεινται σε σκληρό κυνηγητό... Σε βαθμό που να θεωρείται δυστυχώς πλέον σημαντικό για μία επιχείρηση το να πράττει το αυτονόητο. Να πληρώνει τους υπαλλήλους για την εργασία τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου