(Aν και παραπέμπει στην αντιευρωπαϊκή γραφικότητα του Κούλογλου αξίζει να διαβαστεί...)
Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ
Σκεφτείτε το απλά. Χωρίς παρωπίδες. Χωρίς ενοχές. Χωρίς προπαγανδιστικές εξαρτήσεις. Τι βολεύει την Σωρρακώσταινα; Η Λε Πεν η ο Μακρόν;
Ποιος εκ των δύο μπορεί να προκαλέσει ταραχή στο Βερολίνο; Ποιος ο «ταραξίας»; Ποιος μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες; Ποιος ο «τρομοκράτης»; Ποιος ο «κακός» για την Μέρκελ;
Αυτονόητη η απάντηση. Αλλωστε γι αυτό η Ανγκελα και ο Βόλφγκανγκ από την πρώτη στιγμή τάχθηκαν ανοικτά στο πλευρό του Μανώλη. Γι αυτό το όνομα της Λε Πεν προκαλεί τεταρταίο πυρετό. Και γι αυτό το γήινο σύμπαν των Media εναντίον της «φασίστριας»!
Λογικά τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος θα προτιμούσαν την «μαμά του γαλλικού λαού». Αντε όμως τώρα να το προφέρουν. Αντε τώρα δημοσίως να το ομολογήσουν. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους. Αυτομάτως θα κατηγορηθούν ως συνοδοιπόροι του γαλλικού φασισμού. Ως τυχοδιώκτες. Ως εχθροί του ευρωπαικού Διαφωτισμού. Ως το χειρότερο πολιτικό «είδος» επί της Γης!
Γιατί μας βολεύει η Λε Πεν.
Επειδή μπορεί να βάλει φρένο, Επειδή μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες. Επειδή θα διεκδικήσει ίσο μερίδιο στην εξουσία της Ευρώπης. Κι επειδή με τον δικό της παροιμιώδη Γαλλικό σοβινισμό, ίσως η Ελλάδα «αγοράσει» περισσότερο χρόνο για τις μεταρρυθμίσεις!
Προσέξτε τώρα. Γιατί ούτε άσπρο ούτε μαύρο.
Η πολιτική, όπως συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, κυριαρχείται από την αμφισημία. Τι θέλω να πω; Οτι η Γερμανική οικονομία είναι παράδειγμα προς μίμηση. Οτι εκεί λειτουργεί η «μηχανή». Και ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη μεγάλων, καθοριστικών μεταρρυθμίσεων. Καθαρό αυτό
Ομως. Ούτε η ελληνική κοινωνία διαθέτει τις ικανότητες και τις επιδεξιότητες να αντέξει τόσες μεγάλες αλλαγές. Αλλά ούτε το γερμανικό πλεόνασμα του 9% είναι δείγμα στοιχειώδους δημοκρατικής πορείας στα πλαίσια της Ενωσης των ευρωπαικών λαών!
Με απλά λόγια. Ενα πιο ισορροπημένος καταμερισμός της εξουσίας, ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία θα ευνοούσε την ελληνική προσπάθεια. Ισως, λέω, να λειτουργούσε ευεργετικά για την έξοδο από την κρίση. Και για ένα επιπρόσθετο λόγο. Επειδή πιο κοντά στην ελληνική παράδοση η Γαλλική κουλτούρα!
Που σημαίνει «θέλουμε Λε Πεν» αλλά «στηρίζουμε Μακρόν». Πράγμα που σημαίνει ότι το σημείο συνάντησης Κυριάκου με Αλέξη είναι ο Εμμανουέλ Μακρόν. Καλό!
Και τέλος κάτι ακόμα. Ετσι για να μην μας πιάνουν χαιβάνια:
Με αφορμή αρκετά «πρωτοσέλιδα» τόσο των εφημερίδων (και των ηλεκτρονικών) όσο και των τηλεοπτικών, ειδησεογραφικών δελτίων. Οπου όλοι συμφωνούσαν για το «τέλος του δικομματισμού» στην Γαλλία!
Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Ο παραδοσιακός δικομματισμός πέθανε. Αλλά ταυτόχρονα αναστήθηκε. Από τις εφεδρείες του συστήματος. Από τις «στάχες» του αναγγενήθηκε. Και από τα «παιδιά του πολιτικού σωλήνα» θριάμβευσε!
Επομένως λόγω όνοματος του θριαμβεύτη Μακρόν, η ελληνική ρήση εντελώς επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε: «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου