Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Θα μπορούσε κανείς, κυνικά, να το δει και ως
πρόοδο.
Η «εισβολή στο Κοινοβούλιο» ήταν στα προηγούμενα μνημόνια μια απειλή που την έπαιρνε κανείς κυριολεκτικά.
Στην προχθεσινή συζήτηση για το τελευταίο –μέχρι το επόμενο– μνημόνιο, η κοινοβουλευτική διαδικασία απειλήθηκε μόνο εικονικά. Μόνο από την τηλεοπτική ακτινοβολία του «Survivor».
Ηταν αυτός ο εικονικός ανταγωνισμός που οδήγησε τον πρόεδρο του Σώματος να μαγειρέψει τη σειρά των ομιλητών και να παραβιάσει το κοινοβουλευτικό έθιμο, που επιβάλλει να μιλούν οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης πριν από τον πρωθυπουργό. Ως θέαμα, η ομιλία του Τσίπρα δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το σόου. Γι’ αυτό και ο Βούτσης φρόντισε να παρακάμψει τη Γεννηματά, προκειμένου ο πρωθυπουργός «του» να προλάβει να μιλήσει πριν από την ώρα προβολής του ριάλιτι.
Το ΠΑΣΟΚ βγήκε στο τέλος μάλλον ωφελημένο από τη μεθόδευση, αφού μπόρεσε εύκολα να εκθέσει τον πρόεδρο και τα κίνητρά του. Μπόρεσε, χάρη σε αυτόν τον καβγά, να βρει αντιπολιτευτικό χώρο στη σκηνή μιας κοινοβουλευτικής παράστασης που έμοιαζε να προορίζεται μόνο για όσους είχαν επαγγελματική υποχρέωση να την παρακολουθήσουν.
Αυτό το αίσθημα αντανακλούσε και η πλατεία, όπου, αντιστοίχως, βρέθηκαν μόνο όσοι ασκούν «επαγγελματικά» τη διαμαρτυρία. Η κυβέρνηση, διά στόματος του πρωθυπουργού, έχει εξηγήσει αυτήν την αδράνεια του πεζοδρομίου ως σιωπηρό τεκμήριο αποδοχής της πολιτικής της.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. την απέδωσε στη θεσμική υπευθυνότητα που επιδεικνύει η αντιπολίτευση – που για λόγους αρχής δεν ολισθαίνει στις εμφυλιακές πρακτικές της αντιμνημονιακής αγανάκτησης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγάλος πολιτικός φορέας που να τοκίζει την υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια – που να φιλοδοξεί να την υποδαυλίσει αφηγηματικά και να την οργανώσει συνδικαλιστικά. Οι επιβιώσεις της δραχμικής Αριστεράς είναι εξαιρέσεις περιθωριακές.
Θα μπορούσε λοιπόν να έχει δίκιο ο Τσακαλώτος;
Θα μπορούσε να έχει περιγράψει με ακρίβεια το κοινωνικό κλίμα, όταν την Πέμπτη, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, έλεγε στους βουλευτές ότι «είμαστε μεταξύ μας» επειδή «αυτήν την ώρα οι εννιά στους δέκα βλέπουν “Survivor”»;
Ακόμη κι αν έχει δίκιο ο Τσακαλώτος, βλέπει μόνο την επιφάνεια. Βλέπει την ηρεμία, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τα κίνητρά της – αν πρόκειται για καναπεδάτη αδιαφορία ή για οργή που μένει αξόδευτη, επειδή δεν βρίσκει πολιτική διέξοδο.
Οπως κι αν έχει, η υστερομνημονιακή νηνεμία είναι όντως ένα βήμα προόδου, που εξασφάλισε άκον, διά της διάψευσής του, το κόμμα του Βούτση και του Τσακαλώτου.
Το είχε πει και ο Τσώρτσιλ, στον λιγότερο γνωστό ορισμό της δημοκρατίας που είχε επινοήσει: «Δημοκρατία σημαίνει να χτυπάει χαράματα το κουδούνι και να είσαι βέβαιος ότι είναι ο γαλατάς».
Για μια κοινωνία που πέρασε χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς επεξεργασίας από το μίσος στον κυνισμό, δημοκρατία σημαίνει...
να ανοίγεις το βράδυ την τηλεόραση και να μη βλέπεις κρεμάλες και εμπρησμούς. Να βλέπεις τον Σπαλιάρα.
Η «εισβολή στο Κοινοβούλιο» ήταν στα προηγούμενα μνημόνια μια απειλή που την έπαιρνε κανείς κυριολεκτικά.
Στην προχθεσινή συζήτηση για το τελευταίο –μέχρι το επόμενο– μνημόνιο, η κοινοβουλευτική διαδικασία απειλήθηκε μόνο εικονικά. Μόνο από την τηλεοπτική ακτινοβολία του «Survivor».
Ηταν αυτός ο εικονικός ανταγωνισμός που οδήγησε τον πρόεδρο του Σώματος να μαγειρέψει τη σειρά των ομιλητών και να παραβιάσει το κοινοβουλευτικό έθιμο, που επιβάλλει να μιλούν οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης πριν από τον πρωθυπουργό. Ως θέαμα, η ομιλία του Τσίπρα δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το σόου. Γι’ αυτό και ο Βούτσης φρόντισε να παρακάμψει τη Γεννηματά, προκειμένου ο πρωθυπουργός «του» να προλάβει να μιλήσει πριν από την ώρα προβολής του ριάλιτι.
Το ΠΑΣΟΚ βγήκε στο τέλος μάλλον ωφελημένο από τη μεθόδευση, αφού μπόρεσε εύκολα να εκθέσει τον πρόεδρο και τα κίνητρά του. Μπόρεσε, χάρη σε αυτόν τον καβγά, να βρει αντιπολιτευτικό χώρο στη σκηνή μιας κοινοβουλευτικής παράστασης που έμοιαζε να προορίζεται μόνο για όσους είχαν επαγγελματική υποχρέωση να την παρακολουθήσουν.
Αυτό το αίσθημα αντανακλούσε και η πλατεία, όπου, αντιστοίχως, βρέθηκαν μόνο όσοι ασκούν «επαγγελματικά» τη διαμαρτυρία. Η κυβέρνηση, διά στόματος του πρωθυπουργού, έχει εξηγήσει αυτήν την αδράνεια του πεζοδρομίου ως σιωπηρό τεκμήριο αποδοχής της πολιτικής της.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. την απέδωσε στη θεσμική υπευθυνότητα που επιδεικνύει η αντιπολίτευση – που για λόγους αρχής δεν ολισθαίνει στις εμφυλιακές πρακτικές της αντιμνημονιακής αγανάκτησης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγάλος πολιτικός φορέας που να τοκίζει την υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια – που να φιλοδοξεί να την υποδαυλίσει αφηγηματικά και να την οργανώσει συνδικαλιστικά. Οι επιβιώσεις της δραχμικής Αριστεράς είναι εξαιρέσεις περιθωριακές.
Θα μπορούσε λοιπόν να έχει δίκιο ο Τσακαλώτος;
Θα μπορούσε να έχει περιγράψει με ακρίβεια το κοινωνικό κλίμα, όταν την Πέμπτη, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, έλεγε στους βουλευτές ότι «είμαστε μεταξύ μας» επειδή «αυτήν την ώρα οι εννιά στους δέκα βλέπουν “Survivor”»;
Ακόμη κι αν έχει δίκιο ο Τσακαλώτος, βλέπει μόνο την επιφάνεια. Βλέπει την ηρεμία, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τα κίνητρά της – αν πρόκειται για καναπεδάτη αδιαφορία ή για οργή που μένει αξόδευτη, επειδή δεν βρίσκει πολιτική διέξοδο.
Οπως κι αν έχει, η υστερομνημονιακή νηνεμία είναι όντως ένα βήμα προόδου, που εξασφάλισε άκον, διά της διάψευσής του, το κόμμα του Βούτση και του Τσακαλώτου.
Το είχε πει και ο Τσώρτσιλ, στον λιγότερο γνωστό ορισμό της δημοκρατίας που είχε επινοήσει: «Δημοκρατία σημαίνει να χτυπάει χαράματα το κουδούνι και να είσαι βέβαιος ότι είναι ο γαλατάς».
Για μια κοινωνία που πέρασε χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς επεξεργασίας από το μίσος στον κυνισμό, δημοκρατία σημαίνει...
να ανοίγεις το βράδυ την τηλεόραση και να μη βλέπεις κρεμάλες και εμπρησμούς. Να βλέπεις τον Σπαλιάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου