ΙΣΤΟΡΙΑ - ΤΟΥΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η Τουρκία προοδεύει συγκρουόμενη

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

"Δεν είναι σύμπτωση ότι ο μουσουλμανικός κόσμος δημιούργησε κάποια από τα σπουδαιότερα έργα επιστήμης, τέχνης και γνώσεων στη διάρκεια και έπειτα από τις δύο μεγάλες επιθέσεις στα εδάφη του, δηλαδή τις Σταυροφορίες και τη μογγολική εισβολή.
 

Οι Σταυροφόροι πήραν την Ιερουσαλήμ το 1099 και μάτωσαν την ιερή γη με πρωτοφανή τρόπο.  

Οι Μογγόλοι κατέστρεψαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και τελικά αποδεκάτισαν την κάποτε ισχυρή αυτοκρατορία των Αββασιδών το 1258, με τους δρόμους της Βαγδάτης αιματοβαμμένους για μέρες ολόκληρες.

Η ενδομουσουλμανική πολιτική διαμάχη συνεχίστηκε με σχεδόν αμείωτη ένταση κατά τον 12ο και τον 13ο αιώνα και έπειτα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν εμπόδισε την εμφάνιση και άνθηση ενός μακρύ καταλόγου μουσουλμάνων αυθεντιών σε όλους τους τομείς των διανοητικών και πνευματικών επιστημών. […] Οι διανοούμενοι και πνευματικοί ηγέτες της Ούμμα μετέτρεψαν τις κρίσεις σε ευκαιρία για να γίνουν πιο δημιουργικοί, πιο ανθεκτικοί και πιο υπεύθυνοι. Δεν περίμεναν τις πολιτικές και στρατιωτικές κρίσεις να λυθούν για να παράγουν τα έργα τους".

Απόσπασμα από άρθρο του εκπροσώπου της Προεδρίας της Τουρκίας Ιμπραχίμ Καλίν στην «Daily Sabah», όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά και αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της Τουρκικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (διεύθυνση http://www.trt.net.tr/greek/). Το άρθρο τιτλοφορείται «Ο νοητικός και πνευματικός κατακερματισμός του μουσουλμανικού κόσμου» και αναρτήθηκε στις 21/5/2017. Η αρχική δημοσίευση στην «Daily Sabah» έγινε στις 28/4/2017.

 

Μία από τις βασικότερες και πιο επικίνδυνες πλάνες που αναπαράγονται στην ελληνική δημόσια σφαίρα για την κατάσταση της γείτονος είναι η υπόθεση πως θα… διαλυθεί. Τούτος ο υπολογισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προβολή μιας επιθυμίας για γρήγορη, άκοπη, αδάπανη λύση του μείζονος εθνικού μας ζητήματος - το οποίο είναι η εμπόλεμη ειρήνη, που διακόπτεται από σποραδικές συγκρούσεις με την Τουρκία.
 

Από τη μια ηχούν οι χαρωπές διαδόσεις για το κουρδικό αγκάθι στα πλευρά του επιθετικού γίγαντα. 

Από την άλλη διαδίδονται εν ριπή οφθαλμού οι εκτιμήσεις για την κάκιστη σχέση της Τουρκίας με τη Δύση, τη Ρωσία, την Κίνα και ευρύτερα με τον μη σουνιτικό περίγυρό της. 

Υστερα κυριαρχούν οι ειδήσεις των εσωτερικών συγκρούσεων εντός τουρκικών εδαφών: κεμαλικοί εναντίον ισλαμιστών και δυτικότροποι, αθεΐζοντες Τούρκοι εναντίον ανατολιτών θρησκολήπτων.  

Και, τελικά, στον συνολικό λογαριασμό τίποτε δεν ανακόπτει την πορεία του ιστορικού μας αντιπάλου.

Ο πληθυσμός αυξάνεται, τα επίπεδα της τεχνολογικής αυτάρκειας έχουν αυξηθεί δραματικά και η μάστιγα της Ασίας δείχνει πάλι έτοιμη να επεκταθεί, ενώ από τη θέση υστερήσεως και ανάγκης στην οποία βρισκόταν έφτασε να ενταχθεί στο G20.  

Οι Τούρκοι προελαύνουν, μαζί με τις έριδες, τις συγκρούσεις, τις αντιφάσεις και τους κινδύνους τους, κι εμείς σε μια σίγουρη, σταθερή τροχιά προς τα κάτω, προς τις σελίδες της Ιστορίας που καταγράφουν τα έθνη που παρήλθαν.  

Αντί να προετοιμαζόμαστε για τα δυσκολότερα (τα οποία μπορεί να είναι τα χειρότερα που θα φέρουν τα χείριστα ή τα δεινά που θα γεννήσουν τα βέλτιστα), περιμένουμε κάποιο ξένο χέρι να κομίσει το φως που οι ίδιοι πολεμάμε.

 

Ο αείμνηστος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης στο χρησιμότατο για την εποχή μας έργο του «Θεωρία του πολέμου» (εκδόσεις Θεμέλιο), στις σελίδες 385-386 διατυπώνει με διαφορετικά λόγια αλλά στο ίδιο μοτίβο την αλήθεια για τη δυναμική της χώρας που απειλεί να μας σβήσει από τον χάρτη:

 

«Από την άλλη μεριά παρέμειναν ενεργά ζωτικά κατάλοιπα οθωμανισμού, διάχυτα και από καιρό σε καιρό πιεστικά ρεύματα μουσουλμανικού λαϊκισμού, προβλήματα μειονοτήτων, ανισομέρειες περιφερειακές και αγκυλώσεις κοινωνικές - και όλα αυτά συνιστούσαν και συνιστούν ένα αντιφατικό πλέγμα.
Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να θεωρήσει κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαμάχες, που σημαδεύουν βαθιά το τουρκικό έθνος, ως παράγοντα με αναγκαστικά αρνητική επίδραση πάνω στο γεωπολιτικό του δυναμικό. Ο Μακιαβέλι, που ασφαλώς κάτι εγνώριζε από πολιτική, υπογράμμιζε ότι την αδιάκοπη επέκταση της Ρώμης προς τα έξω την προκαλούσαν οι συνεχείς διενέξεις μεταξύ πληβείων και πατρικίων στο εσωτερικό, ακριβώς δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί η αγιάτρευτη πληγή της πόλης. Ωστε οι εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θέτουν σε κίνηση μια χειμαρρώδη επεκτατική ορμή.

Αν αυτό γίνει πράγματι, τότε ό,τι στα προκατειλημμένα μάτια των "εκσυγχρονισμένων" και "πολιτισμένων" "δημοκρατών" εμφανίζεται ως υπανάπτυξη και άρνηση της "κοινωνίας των πολιτών" μεταβάλλεται σε ιδεώδες μείγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με όλα τα μέσα».

 

Και ας μην ξεχνάμε το εξής: 

Ο,τι εμείς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε με πολιτική οι Τούρκοι και οι μουσουλμάνοι γενικότερα σκοπεύουν να το επιτύχουν με τη δημογραφία.