ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μία από τις προϋποθέσεις του ολοκληρωτισμού

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ορισμένα πράγματα δεν είναι τυχαία. Δεν είναι τυχαίο, λ.χ., ότι τα δύο πρόσωπα που προσφάτως εξετέθησαν περισσότερο στην αρνητική δημοσιότητα, επειδή η αδυναμία να συγκρατήσουν την κακία τους αποκάλυψε τα απροσμέτρητα βάθη της ανοησίας τους, είναι και οι δύο δημοσιογράφοι. Αμφότεροι μάλιστα εκλεγμένοι!  

Ο ένας είναι ειδικός γραμματέας (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) της ΕΣΗΕΑ – αυτής που ξεκίνησε κάποτε ως ένωση, εξελίχθηκε σε συνδικαλιστικό όργανο και στις μέρες μας τελειώνει τη διαδρομή της ως ακροαριστερή «συλλογικότητα». 

Ο άλλος είναι αντιπεριφερειάρχης υπό τη Ρ. Δούρου, γνωστός από τηλεοπτικό πρωινάδικο.

Ο πρώτος από τους δύο έσπευσε να εκδηλώσει τη χαιρεκακία του για την απόπειρα κατά της ζωής του Λουκά Παπαδήμου στο Facebook. Τώρα απορεί για τις αντιδράσεις και δικαιολογείται ψελλίζοντας γελοιότητες αντάξιες της κακίας του. Δεν ήξερε, λ.χ., ότι το Facebook είναι δημόσιο! Νόμιζε, ο αδαής, ότι το Facebook είναι το ημερολόγιό του, ίσως επειδή και στο ένα και στο άλλο ο καθένας γράφει ό,τι του κατεβαίνει.  

Είπε επίσης πως διατύπωσε την άποψή του ως άτομο, όχι ως εκλεγμένος αξιωματούχος της συλλογικότητας την οποία εκπροσωπεί.

Ως άτομο, προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι, για τους ίδιους λόγους που δεν κλωτσάμε ποτέ ένα νεκρό (ας είναι και ο Μπιν Λάντεν), δεν ασεβούμε και μπροστά σε κάποιον ασθενή ή τραυματία. Ιδίως αν αυτός έχει μόλις κινδυνεύσει να χάσει τη ζωή του εξαιτίας δολοφονικής απόπειρας· διότι και η δολοφονία (ας το σημειώσω, μπορεί να μην το ξέρει...) είναι κάτι πάρα πολύ κακό. Αυτό τουλάχιστον ισχύει στην πολιτισμένη ανθρωπότητα και πρέπει να τηρείται, διότι αυτός ο στοιχειώδης σεβασμός είναι η αναγνώριση της κοινής ανθρώπινης μοίρας μας και, επίσης, η προϋπόθεση για να φτιάξουμε κοινωνία με κανόνες και αλληλοσεβασμό. Επομένως, είναι κατανοητό εκ μέρους του να θέτει τη συλλογικότητα υπεράνω του εαυτού του και να προσπαθεί να την προστατεύσει, ισχυριζόμενος ότι οι απόψεις του εκφράζουν τον ίδιο και μόνον. Πράγματι, στην περίπτωσή του, η συλλογικότητα την οποία εκπροσωπεί (ακόμη και αυτή, των δημοσιογράφων) έχει μεγαλύτερη αξία από τον ίδιο ως πρόσωπο. Με την ανάρτησή του έδειξε σε όλους τι αξίζει ο ίδιος. Ας μην ανησυχεί, όλοι κατάλαβαν...

Εχει ενδιαφέρον ότι και ο δεύτερος, ο αντιπεριφερειάρχης που ειρωνεύτηκε το πένθος για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, καταφεύγει στην ίδια μέθοδο για να δικαιολογηθεί. Αφού πρώτα διαμαρτυρήθηκε ότι η επίμαχη ανάρτησή του στο Twitter «παρερμηνεύτηκε χυδαία», χωρίς φυσικά να πείσει κανέναν, κατέληξε και αυτός στον ίδιο αδιανόητο διαχωρισμό του ανθρώπινου προσώπου: δεν τα εννοούσε για τον Μητσοτάκη ως άνθρωπο, αλλά για τον Μητσοτάκη ως πολιτικό, εξήγησε. Τι κι αν εκείνη την ώρα ο Μητσοτάκης ήταν νεκρός και ακόμη άταφος, δηλαδή άνθρωπος μόνο και τίποτε περισσότερο;

Οταν ένα μοναχικό και εσωστρεφές παιδί παίζει ρόλους με τον εαυτό του και αρχίζει όλο αυτό να το πιστεύει ως πραγματικότητα, καλό είναι να ανησυχούμε και ακόμη καλύτερο να συμβουλευθούμε και έναν ειδικό. 

Οταν ένας ενήλικος κάνει το ίδιο, όταν επικαλείται ιδιότητες και ρόλους, προκειμένου να αποφύγει να αναλάβει την ατομική ευθύνη για μια ανοησία του, τότε...

 τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.  

Και δεν είναι μόνον ένας ή δύο όσοι νομίζουν ότι η επίκληση της πολιτικής διάστασης μπορεί να δικαιολογεί την εξόντωση του προσώπου, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αν κάνει τον κόπο να δει τι γίνεται στα λεγόμενα social media. Τέτοιου είδους διαχωρισμοί του ανθρώπινου προσώπου είναι αυθαίρετοι, αβάσιμοι, παρανοϊκοί και, ιστορικά, έχει αποδειχθεί ότι είναι και επικίνδυνοι όταν παίρνουν διαστάσεις τάσης στην πολιτική ζωή. Είναι μία από τις προϋποθέσεις του ολοκληρωτισμού.