Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνική μηχανική. Oσοι
νομίζετε ότι ο Τσακαλώτος, που έχει μαλώσει με το μαξιλάρι και είναι σαν
να κοιμάται με τα ρούχα, έχει κάναν πόνο για τη βαριά φορολόγηση της
ψυχορραγούσας μεσαίας τάξης, γελιέστε.
Είναι ένας αστός που μισεί την τάξη του και πολλούς άλλους γύρω γύρω.
Το αφεντικό του, ο Τσίπρας, προσφέρει έτσι μια χαιρέκακη ικανοποίηση
στους προλεταρίους και νεοπρολεταρίους της κρίσης.
Μου το είχε
πει, ωρυόμενος, παλιός συμμαθητής μου μέσα στο μικρό ημιθανές μαγαζάκι
του, κάτι μεταξύ ψιλικατζίδικου, ζαχαροπλαστείου και γιάφκας για πρέφα,
πλακωτό και πόρτες: «Αφού εγώ γαμ...κα, να γαμ...θούν όλοι ρε, να φάνε
χώμα». Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι έτσι μένει από καύσιμα η ατμομηχανή
της οικονομίας και θα γίνει παλιοσίδερα, θα καταστραφούν αυτοί που
δημιουργούν αληθινές επιχειρήσεις, δουλειές, αυτοί που ξοδεύουν και
κινούν την αγορά και εργοδοτούν τους πολλούς.
Αυτή δε η ιστορία,
όπου οι συριζαίοι τάχα προσπαθούν σε κάθε Eurogroup να μας πείσουν ότι
πάνε να πολεμήσουν στα τείχη της Βασιλεύουσας κατά των Αβάρων, έχει
καταντήσει κωμωδία. Αρχίζουν και τις διαρροές ότι μπήκε ο Τσακαλώτος και
στα φραγκοχιώτικα έδωσε ultimatum στους εταίρους πως, άμα δεν μας
ελαφρύνουν το χρέος, θα κρατήσει την αναπνοή του. Ο -μερικές φορές όχι
πολύ σοφός, και επιπόλαιος στην κάλπη- λαός μας λέει «θύμωσε ο αγάς κι
έκοψε τα αρχ...α του».
Τι κάνουν;
Κάνουν ότι διαπραγματεύονται,
υπακούν σε όλα και συντηρούν μια ελπίδα άφεσης μέρους του χρέους,
υπονοώντας ότι, ύστερα από αυτό, θα χαλαρώσει η μέγκενη. Θα την κρατούν
ζωντανή με καμιά δήλωση, με καμιά κορόνα στη Βουλή ή σε συνεντεύξεις, θα
το λένε και στας Ευρώπας για να το πουν, ώστε, όταν έρθει η ώρα των
εκλογών -όχι σύντομα-, να κάνουν τους καμπόσους: «Δεν μου το κουρεύετε
το χρέος; Κρατάτε με, θα τόνε δείρω!»
Και δεν θα δέρνουν κανέναν, καίτοι
ουδείς τους κρατάει, αλλά θα πάνε... ηρωικά στις εκλογές.
Αδέρφια, άμα αργήσει η ρύθμιση του χρέους, φάτε.
Θα το ήθελα διακαώς
να πετύχει η κυβέρνηση, να στριμώξει στα σχοινιά το ΔΝΤ και να κάνει ένα
αεροπλανικό στην ΕΚΤ, όπως ο μακαρίτης ο Σουγκλάκος ή ο Μασκοφόρος
Εκδικητής στους αγώνες κατς.
Θα ήθελα η πατρίδα μου να ευημερεί, ο λαός
μας να μην υποφέρει, να μην ξενιτεύονται τα παιδιά μας και να σταθεί
πάλι όρθια η περηφάνια μας.
Δυστυχώς, δεν είναι έτσι, και γι’ αυτό είναι
καθήκον καθενός από εμάς να ενεργοποιηθεί, να κάνει κάτι. Διότι δεν θα
το κάνει άλλος για εμάς...
Πριν μας κάνουν άφεση, επιμήκυνση,
«πάγωμα», ζέσταμα, περμανάντ στο χρέος ή δεν ξέρω τι άλλο, ας κάνουμε
αυτό που είναι τζάμπα: Ας βάλουμε τάξη στη χώρα, τηρώντας πολιτική
μηδενικής ανοχής στο έγκλημα, αποκαθιστώντας την καθαριότητα και την
καλλιέπεια στους δημόσιους χώρους και στο αστικό τοπίο.
Πήγα για
δικαστήριο στην Πάτρα. Φεύγοντας για Αθήνα, στο κέντρο της πόλης
-νομίζω Κορίνθου λέγεται ο δρόμος-, είδα ένα δυσοίωνο λερό κτίριο,
γεμάτο μαύρες αφίσες «συμπαράσταση στον τάδε» -παρεμπιπτόντως, φονιάς
και ληστής-, συνθήματα, σκουπιδαριό.
Πανεπιστημιακή σχολή ήταν αυτός ο
απόπατος του πολιτικού περιθωρίου. Αυτή η αισθητική, γνώριμη από το Ε.Μ.
Πολυτεχνείο, το Χημείο, τη Νομική το πάλαι, το ΑΠΘ, αντανακλά ευθέως
την όζουσα μισανθρωπία των φασιστοειδών ιδεών των οπαδών της βίας,
εχθρών της τάξης, του έθνους και της κοινωνικής ειρήνης. Βρόμικες ιδέες,
βρόμικα κτίρια - σε πιάνει η ψυχή σου.
Δείτε το κέντρο της
Αθήνας του Καμίνη: στους τοίχους «επανάσταση» και στον αέρα μυρωδιά από
κάτουρα. Διασχίζεις την Πατησίων ή την Αχαρνών και νομίζεις ότι
διακτινίστηκες στο Μογκαντίσου. Μαύρες πουτάνες και πρεζέμποροι στα
πεζοδρόμια ως τα Πατήσια, κίναιδοι στο Πεδίον του Αρεως, τους παρατηρούν
αδιάφορα οι γκάγκαροι αρουραίοι.
Ας...
καθαρίσουμε και ας καυτηριάσουμε τις εστίες κοινωνικής μόλυνσης, ας ανακτήσουμε τα πανεπιστήμια, το κέντρο της πόλης, συλλαμβάνοντας κι απελαύνοντας, αν είναι αλλοδαποί, τους κάθε λογής παρανόμους.
Δεν χρειάζεται καμιά άσκηση βίας. Απλά εφαρμογή του νόμου, συντριβή της παράνομης εμπορικής ή εγκληματικής δραστηριότητάς τους. Οταν δεν θα μπορούν να κονομήσουν, θα φύγουν και μόνοι τους. Τώρα, απλά μας θεωρούν χώρο χωρίς νόμους και μπήκαν τα σκυλιά κι αλέθουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου