ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: "Δέν έμεινες ποτέ στο Αιγάλεω? Μισείς τους εργαζόμενους!"

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ας θυμηθούμε τον Ιονέσκο, στον Ρινόκερο: «Η γάτα έχει τέσσαρα πόδια. Ο Ισίδωρος και ο Φρικό έχουν από τέσσαρα πόδια ο καθένας. Άρα ο Ισίδωρος και ο Φρικό είναι γάτες!»

Η ρητορική των λογικών αλμάτων βέβαια, δεν είναι πρωτόγνωρη για μία κοινωνία που στην πλειοψηφία της, ρέπει προς τον παραλογισμό για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία της. Πέρα από εκεί όμως, το μεγάλο προνόμιο του «έντεχνου παραλογισμού» ανήκει στην Αριστερά και στους ακαταμάχητους «ήρωές» της.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος σκέφτηκε να απαντήσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη με ένα λογικό άλμα, έχοντας προφανώς, στον νου του ένα κοινό εθισμένο σε παραλογισμούς τύπου «οι εργαζόμενοι είναι λαϊκοί άνθρωποι από το Αιγάλεω. Εγώ έμεινα για δύο χρόνια στο Αιγάλεω. Ο Μητσοτάκης δεν έμεινε ποτέ στο Αιγάλεω. Άρα, εγώ αγαπώ του εργαζόμενους και ο Μητσοτάκης τους μισεί!» Και στην προέκταση του εκρηκτικού επιχειρήματος, «όλοι εσείς που δεν μείνατε ποτέ  στο Αιγάλεω μισείτε επίσης τους εργαζόμενους. Άρα, είστε όλοι Μητσοτάκηδες!»

Ο συμπαθής κατά τα άλλα, εκπρόσωπος, το έκανε  για δύο λόγους: 

O ένας είναι η κεκτημένη- λόγω ιδεοληψίας- αφέλεια του «καλλιεργημένου» στην κουλτούρα των λογικών αλμάτων. 

Και ο άλλος η φιλότιμη προσπάθειά του να γεμίσει το «χωριό» με ευτυχισμένους και άπραγους «ρινόκερους». Και να μας θυμίσει ότι ο Ιονέσκο, με το θέατρο του παραλόγου, σχολιάζει την άνοδο του φασισμού, περιγράφοντας παράλληλα μια μουδιασμένη κοινωνία, ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της και κινδυνεύοντας να συνθλιβεί κάτω από το βάρος των επιλογών της.

Συνομιλητής του κάθε Τζανακόπουλου είναι πάντα, ο άνθρωπος μιας συνεκτικής πλειοψηφίας, ευερέθιστης σε απλοϊκά σχήματα ρητορικής και σε «παραλογισμούς κατά την ύλη». Αρκεί να εξυπηρετούνται οι εμμονές και οι βεβαιότητές του «στο Αιγάλεω...

 γεννιούνται καλοί άνθρωποι του μόχθου. Αρκεί να μείνει κανείς ένα διάστημα στο Αιγάλεω για να αποκτήσει το διαχρονικό "ηθικό πλεονέκτημα" του φιλολαϊκού ανθρώπου!»

 Οι άνθρωποι στα έργα του Ιονέσκο ακολουθούν το ρεύμα της εποχής- στην περίπτωσή μας της οπαδικής συνείδησης-, το οποίο τους παρέχει την ήρεμη ομοιομορφία. Η επιλογή τους είναι να πιστέψουν και να υποταχθούν τυφλά σε κάτι που τους εξασφαλίζει την επιβίωσή τους, εξαλείφοντας κάθε κριτική ικανότητα, κάθε ατομικότητα, κάθε ελεύθερη σκέψη.

Ο Μπερανζέ, ήρωας αυτοβιογραφικός του Ιονέσκο, που πρωταγωνιστεί στον Ρινόκερο, είναι ο μόνος που αντιστέκεται όσο οι άλλοι δεν  εκπλήσσονται  από τα στρατεύματα των ρινόκερων που διασχίζουν καλπάζοντας τους δρόμους. Οι άνθρωποι παραμερίζουν, τους αφήνουν να περάσουν και μετά συνεχίζουν τον περίπατό τους και συνεχίζουν τις δουλειές τους σα να μην συμβαίνει τίποτε. Ο κάθε πολιτικός, το κάθε δημόσιο πρόσωπο μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να προκαλεί την στοιχειώδη λογική, να λέει ψέματα που ανακαλεί στα επόμενα πέντε λεπτά, να συνομιλεί με τον πιο ανεγκέφαλο ψηφοφόρο του αλλά αυτό να αποτελεί μία νόρμα αποδεκτή από όλους. Ακόμα και από αυτούς που διαλαλούν παντού ότι η «καθαρή σκέψη» είναι το φετίχ τους…

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που καταξίωσε το παράλογο στην εξουσία. Και συνεχίζει να εθίζει τους πάντες στην αποδοχή του χειρότερου είδους ολοκληρωτισμού που είναι η απλοϊκή ασυνάρτητη σκέψη!

Με τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια», ο Ιονέσκο θεωρούσε ότι είχε γράψει την απόλυτη τραγωδία. Κι όμως, όπου παιζόταν το έργο, το κοινό έπεφτε κάτω από τα γέλια. Στο τέλος, το αποδέχτηκε, λέγοντας ότι από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, το κωμικό βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό…