ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ: Ο εθνικός μας τσαρλατάνος κατάλαβε άραγε οι τυχοδιωκτισμοί τι σημαίνουν;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Οπου να ‘ναι συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την ημέρα εκείνη που ο Αλέξης Τσίπρας, ευρισκόμενος στο Παρίσι, εξεστόμισε εκείνο το απίθανο «Oλαντρεού» για τον  πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. 


Σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου περιστοιχιζόταν από τους επικεφαλής της γαλλικής Αριστεράς, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ο τυχοδιώκτης  υποψήφιος και μοναδικός από τον γαλλικό πολιτικό κόσμο που αρνήθηκε  να καλέσει σε ψήφο κατά της Λεπέν.

Τα χρόνια πέρασαν και τα γεγονότα έδειξαν ποιος, πραγματικά, στάθηκε στο πλευρό της Ελλάδας. 


Ηταν ο Ολάντ. Δεν είναι η ώρα να κρίνουμε τι έκανε ο, αποσυνάγωγος πλέον, Ολάντ για την Γαλλία. Αυτό είναι δουλειά των Γάλλων. Όμως, καλό είναι να μάθουμε τι έκανε για την Ελλάδα. Και αυτό καλό είναι να το πουν όσοι γνωρίζουν. Και ο μόνος που γνωρίζει σίγουρα είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Γνωρίζει, δηλαδή, ότι το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015 ήταν ο Ολάντ που του άνοιξε τα μάτια και τον έκανε να καταλάβει ότι κάποιοι από τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες τον περίμεναν στη γωνία και το GREXIT ήταν προ των πυλών. 


Γνωρίζει, επίσης, ότι χωρίς την αποφασιστική παρέμβαση του Ολάντ, η Ελλάδα θα μετρούσε σήμερα τις δραχμές και την καθολική φτώχεια της και ο ίδιος (ο Τσίπρας) μπορεί να βρισκόταν στην αίθουσα κάποιου Ειδικού Δικαστηρίου. 


Γι’ αυτό καλά θα κάνει, τώρα που θα αποχωρήσει από το Μέγαρο των Ηλυσίων, να τον καλέσει στην Αθήνα και να τον τιμήσει, έστω ως ιδιώτη.

Η περίπτωση Ολάντ αποδεικνύει πώς οι ιδεοληψίες και οι αυταπάτες μπορεί να οδηγήσουν μια χώρα στον όλεθρο.  


Ο Τσίπρας χρειάστηκε τρία χρόνια για να καταλάβει  ότι ο «Ολαντρεού» ήταν πραγματικός φίλος-και της Ελλάδας και δικός του. Και δεν ήταν φίλος ο πρώην(;) ομοϊδεάτης του Μελανσόν. Όχι μόνο γιατί τον προσέβαλε όπως εκείνος είχε προσβάλει τον Ολάντ (εδώ).  


Αυτό είναι το λιγότερο. 


Ο Μελανσόν, ως επίδοξος καταστροφέας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (αυτό ήταν το προεκλογικό του πρόγραμμα), είναι εχθρός της Ελλάδας. Προφανώς και του Τσίπρα, ο οποίος τώρα μάλλον θα έχει καταλάβει ότι η συμμαχία με τυχοδιώκτες όπως ο Μελανσόν οδηγεί σε αδιέξοδα. Γι’ αυτό και έσπευσε να ταχθεί στο πλευρό του Μακρόν.

Μπορεί ο (πιθανότερος) επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας να λοιδορείται ως απεχθής νεοφιλελεύθερος από κάποιους ψεκασμένους ΣΥΡΙΖΑίους, αλλά η Ελλάδα -και ο Τσίπρας- μπορεί να βασίζεται περισσότερο σ’ αυτόν παρά στον «αριστερό» Μελανσόν, εξ αντικειμένου σύμμαχο της Λεπέν, αφού και οι δύο επιδιώκουν τη διάλυση της Ευρώπης.

Ο Τσίπρας χρειάστηκε τρία χρόνια για να καταλάβει ότι ο Ολάντ δεν ήταν «Ολαντρεού» αλλά υποστηρικτής της Ελλάδας. Και χρειάστηκε πέντε χρόνια για να αντιληφθεί πόσο τυχοδιώκτες είναι πρώην(;) σύμμαχοί του σαν τον Μελανσόν.

Ας σκεφθούμε τι θα συνέβαινε αν, για παράδειγμα, στο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών ήταν, μαζί με την Λεπέν (όχι ο Μακρόν αλλά) ο Μελανσόν. Να εκλεγόταν πρόεδρος, να επαναλάμβανε «εγώ δεν είμαι Τσίπρας» και...


 να έβαζε πλώρη για τη διάλυση της Ευρώπης, στην οποία ο Τσίπρας -και όλοι οι άλλοι-προστρέχουν για βοήθεια.

Ευτυχώς το σενάριο της φρίκης έμεινε σενάριο. Και ευχής έργον είναι από αυτήν πεντάχρονη γαλλική περιπέτεια ο Τσίπρας να έγινε σοφότερος και να κατάλαβε, επιτέλους, οι τυχοδιωκτισμοί τι σημαίνουν…