Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται ότι δεν ήταν
καθόλου περίεργο ότι η συζήτηση του δ΄ μνημονίου στη Βουλή ξεκίνησε με
τον κακομοίρη εισηγητή της πλειοψηφίας να δικαιολογείται ότι δεν
γνωρίζει οικονομικά, εκτός από τα «μπακαλίστικα» (δική του η λέξη).
Κρίνοντας από τα όσα απίθανα ακολούθησαν επί διήμερο, η επιλογή του
Χρήστου Καραγιαννίδη ήταν η πιο ταιριαστή εισαγωγή στο θέατρο του
παραλόγου που ακολούθησε. (Ακόμη και το ότι ο Καραγιαννίδης εκλέγεται
στη Δράμα περιέχει συνδηλώσεις που πυκνώνουν την υφή του έργου...)
Στο παρελθόν, ο συγκεκριμένος βουλευτής είχε κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την επικαιρότητα, ως υπερασπιστής των καταληψιών της Βίλας Αμαλία. Εχει σπουδάσει ηχοληψία σε ιδιωτική σχολή κινηματογράφου που δεν υπάρχει πια, αλλά και στο School of Audio Engineering, ένα ιδιωτικό τεχνικό κολέγιο στο Λονδίνο. Περιέργως, όμως, στο βιογραφικό του δεν αναφέρει τίποτε σχετικό με τη μετέπειτα επαγγελματική πορεία του. Μόνον για την «κοινωνική» δράση του μας πληροφορεί, υποδηλώνοντας μάλιστα περηφάνια, επειδή είναι «ο πρώτος αριστερός βουλευτής που εξέλεξε η Δράμα από το 1958». (Οχι ότι η συγκεκριμένη επιλογή περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στη Δράμα, αλλά αυτός έτσι νομίζει και είναι δικαίωμά του...) Μαθαίνουμε πώς από μικρός οργανώθηκε στην Αριστερά, πώς συμμετείχε σε «όλες» (έχει σημασία το επίθετο...) τις διαδικασίες για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πού αρθρογραφεί τακτικά. Ωστόσο, ούτε λέξη για το πού έχει δουλέψει.
Γιατί;
Προφανώς, από ντροπή. Και ντρέπεται, επειδή ο άνθρωπος έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα και όχι κάπου στο Δημόσιο, όπως η αφρόκρεμα των συντρόφων του. Γι’ αυτό και δεν αναφέρει συνδικαλιστική δράση πουθενά στο βιογραφικό του. Κάποτε λέγαμε ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. (Εγώ το λέω ακόμη – αναγκαστικά, λόγω του κλάδου...) Ομως, για την κουλτούρα που διαμόρφωσε η Αριστερά από τη Μεταπολίτευση και ύστερα, η δουλειά είναι ντροπή· είναι μια δραστηριότητα που, υπό συνθήκες καπιταλισμού, πρέπει να αποφεύγεται ή, αν αυτό δεν είναι δυνατόν, να περιορίζεται δραστικά.
Υπό συνθήκες Υπαρκτού, όμως, η τέλεια ισορροπία για την επιβίωση είναι στο Δημόσιο, όπου δίπλα σε εκείνους που πραγματικά δουλεύουν και κάνουν –συχνά με αυτοθυσία– δουλειές απαραίτητες για να στέκεται το κράτος στα πόδια του, υπάρχουν και χιλιάδες παρασιτικές θέσεις χαμηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών, για αργόσχολους, ψηφοφόρους και «αγωνιστές» πάσης φύσεως και παντός αθλήματος.
Εκεί χώνεται ο ξύπνιος αριστερός και δένει τον γάιδαρό του, που λένε. Γιατί, λοιπόν, να μην ντρέπεται ο Καραγιαννίδης, που δεν τα κατάφερε;
Ετσι εξηγούνται το εξαρχής απολογητικό ύφος και τα ψελλίσματα για μπακαλίστικα οικονομικά.
Το αληθινό πρόβλημα του βουλευτή Καραγιαννίδη και του ΣΥΡΙΖΑ γενικώς είναι ότι δεν κατέχουν ούτε καν τα οικονομικά του μπακάλη. Μακάρι να συνέβαινε. Γιατί τα οικονομικά του μπακάλη, δηλαδή της κοινής λογικής, είναι η απαραίτητη αρχή, για να ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις. Οχι, προς Θεού, ότι έχω παρόμοιες απαιτήσεις από τον άνθρωπο τον Καραγιαννίδη, αλλά προς δόξαν των περιφρονημένων οικονομικών του μπακάλη να θυμίσω ότι, με βάση τις αξίες ενός μπακάλη που ήξερε καλά τα οικονομικά του (του πατέρα της), η Θάτσερ έπιασε από τα κέρατα το πρόβλημα της εποχής της και το έλυσε, μεταμορφώνοντας πλήρως τη χώρα της.
Εδώ στον Υπαρκτό, όμως, περιφρονούμε την κοινή λογική· είμαστε, είναι γνωστό, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου – γι’ αυτό δε μας ζηλεύουν;
Η κοινή λογική είναι κοινή, το λέει τ’ όνομα· δεν τη χρειαζόμαστε. Προτιμούμε ανώτερες καταστάσεις, όπως το όνειρο, ακόμη χειρότερα, το όραμα και, εν τέλει, όλη τη σχετική παπαρολογία θεωρητικοποιημένη σε αήττητη ιδεοληψία. Τέτοιου είδους κυβέρνηση επιλέξαμε ελεύθερα δύο φορές. Κάποτε, προ δεκαετιών, υπήρχε στο περιθώριο της πολιτικής ένας γραφικός, ο οποίος επέμενε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν...
μορφωτικό.
Το εννοούσε από τα αριστερά – ότι, δηλαδή, αυτό εμπόδιζε την «επιστημονικά» προδιαγεγραμμένη νίκη του σοσιαλισμού.
Είχε δίκιο, καταλαβαίνω τώρα, αν και είχε πιάσει το ζήτημα ανάποδα: το μορφωτικό πρόβλημα είναι εκείνο που μας οδηγεί προς τον σοσιαλισμό.
Στο παρελθόν, ο συγκεκριμένος βουλευτής είχε κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την επικαιρότητα, ως υπερασπιστής των καταληψιών της Βίλας Αμαλία. Εχει σπουδάσει ηχοληψία σε ιδιωτική σχολή κινηματογράφου που δεν υπάρχει πια, αλλά και στο School of Audio Engineering, ένα ιδιωτικό τεχνικό κολέγιο στο Λονδίνο. Περιέργως, όμως, στο βιογραφικό του δεν αναφέρει τίποτε σχετικό με τη μετέπειτα επαγγελματική πορεία του. Μόνον για την «κοινωνική» δράση του μας πληροφορεί, υποδηλώνοντας μάλιστα περηφάνια, επειδή είναι «ο πρώτος αριστερός βουλευτής που εξέλεξε η Δράμα από το 1958». (Οχι ότι η συγκεκριμένη επιλογή περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στη Δράμα, αλλά αυτός έτσι νομίζει και είναι δικαίωμά του...) Μαθαίνουμε πώς από μικρός οργανώθηκε στην Αριστερά, πώς συμμετείχε σε «όλες» (έχει σημασία το επίθετο...) τις διαδικασίες για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πού αρθρογραφεί τακτικά. Ωστόσο, ούτε λέξη για το πού έχει δουλέψει.
Γιατί;
Προφανώς, από ντροπή. Και ντρέπεται, επειδή ο άνθρωπος έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα και όχι κάπου στο Δημόσιο, όπως η αφρόκρεμα των συντρόφων του. Γι’ αυτό και δεν αναφέρει συνδικαλιστική δράση πουθενά στο βιογραφικό του. Κάποτε λέγαμε ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. (Εγώ το λέω ακόμη – αναγκαστικά, λόγω του κλάδου...) Ομως, για την κουλτούρα που διαμόρφωσε η Αριστερά από τη Μεταπολίτευση και ύστερα, η δουλειά είναι ντροπή· είναι μια δραστηριότητα που, υπό συνθήκες καπιταλισμού, πρέπει να αποφεύγεται ή, αν αυτό δεν είναι δυνατόν, να περιορίζεται δραστικά.
Υπό συνθήκες Υπαρκτού, όμως, η τέλεια ισορροπία για την επιβίωση είναι στο Δημόσιο, όπου δίπλα σε εκείνους που πραγματικά δουλεύουν και κάνουν –συχνά με αυτοθυσία– δουλειές απαραίτητες για να στέκεται το κράτος στα πόδια του, υπάρχουν και χιλιάδες παρασιτικές θέσεις χαμηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών, για αργόσχολους, ψηφοφόρους και «αγωνιστές» πάσης φύσεως και παντός αθλήματος.
Εκεί χώνεται ο ξύπνιος αριστερός και δένει τον γάιδαρό του, που λένε. Γιατί, λοιπόν, να μην ντρέπεται ο Καραγιαννίδης, που δεν τα κατάφερε;
Ετσι εξηγούνται το εξαρχής απολογητικό ύφος και τα ψελλίσματα για μπακαλίστικα οικονομικά.
Το αληθινό πρόβλημα του βουλευτή Καραγιαννίδη και του ΣΥΡΙΖΑ γενικώς είναι ότι δεν κατέχουν ούτε καν τα οικονομικά του μπακάλη. Μακάρι να συνέβαινε. Γιατί τα οικονομικά του μπακάλη, δηλαδή της κοινής λογικής, είναι η απαραίτητη αρχή, για να ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις. Οχι, προς Θεού, ότι έχω παρόμοιες απαιτήσεις από τον άνθρωπο τον Καραγιαννίδη, αλλά προς δόξαν των περιφρονημένων οικονομικών του μπακάλη να θυμίσω ότι, με βάση τις αξίες ενός μπακάλη που ήξερε καλά τα οικονομικά του (του πατέρα της), η Θάτσερ έπιασε από τα κέρατα το πρόβλημα της εποχής της και το έλυσε, μεταμορφώνοντας πλήρως τη χώρα της.
Εδώ στον Υπαρκτό, όμως, περιφρονούμε την κοινή λογική· είμαστε, είναι γνωστό, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου – γι’ αυτό δε μας ζηλεύουν;
Η κοινή λογική είναι κοινή, το λέει τ’ όνομα· δεν τη χρειαζόμαστε. Προτιμούμε ανώτερες καταστάσεις, όπως το όνειρο, ακόμη χειρότερα, το όραμα και, εν τέλει, όλη τη σχετική παπαρολογία θεωρητικοποιημένη σε αήττητη ιδεοληψία. Τέτοιου είδους κυβέρνηση επιλέξαμε ελεύθερα δύο φορές. Κάποτε, προ δεκαετιών, υπήρχε στο περιθώριο της πολιτικής ένας γραφικός, ο οποίος επέμενε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν...
μορφωτικό.
Το εννοούσε από τα αριστερά – ότι, δηλαδή, αυτό εμπόδιζε την «επιστημονικά» προδιαγεγραμμένη νίκη του σοσιαλισμού.
Είχε δίκιο, καταλαβαίνω τώρα, αν και είχε πιάσει το ζήτημα ανάποδα: το μορφωτικό πρόβλημα είναι εκείνο που μας οδηγεί προς τον σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου