Το 2004 ήταν η Μαδρίτη. Η Ισπανία είχε συμμετάσχει στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ του Μπους του νεότερου, οπότε ο στόχος θεωρήθηκε αναμενόμενος. Το 2005 ήταν το Λονδίνο, η πόλη όπου είχε οργανωθεί η μεγαλύτερη διαδήλωση κατά του πολέμου στο Ιράκ. Ησαν, αν δεν κάνω λάθος, οι δύο μεγάλες σφαγές που μετέφεραν το πρόβλημα της τρομοκρατίας εντός ευρωπαϊκών συνόρων. Πέρασαν χρόνια σχετικής ησυχίας, ακούγαμε για τρομοκρατικές επιθέσεις σε αραβικές χώρες ή στην Απω Ανατολή και συνεχίζαμε ακάθεκτοι την πορεία μας προς το μέλλον. Η γενική πεποίθηση ήταν πως η τρομοκρατία συνιστούσε την άμυνα του Ισλάμ απέναντι στην επίθεση της Δύσης. Στο κάτω-κάτω η αεροπορία των Δυτικών χτυπούσε αμάχους και παιδιά, οπότε, ο ισολογισμός παρέμενε εις βάρος των Δυτικών.
Θυμάμαι μια συζήτηση με τον Ισραηλινό συγγραφέα Αβραάμ Γεοσούα για τον αντισημιτισμό. Προσπαθούσα να του πω ότι ο αντισημιτισμός στη σημερινή Δύση δεν είναι ούτε θρησκευτικός ούτε φυλετικός. Είναι πολιτικός και οφείλεται κυρίως στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.
Με είχε ρωτήσει αν πιστεύω πράγματι ότι τον ισραηλινό στρατό τον αποτελούσαν τέρατα που θέλουν να σκοτώνουν παιδιά. Είχα απαντήσει «και βέβαια όχι».
Ο Γεοσούα στη συνέχεια με ρώτησε γιατί πιστεύω ότι όταν συμβαίνει κάτι στην Παλαιστίνη βάζουν μπροστά τα παιδιά τους. «Γιατί τοποθετούν εκτοξευτήρες ρουκετών δίπλα σε σχολεία ή νοσοκομεία; Μήπως γιατί έτσι μας κάνουν να μοιάζουμε με τέρατα;».
Ηταν η εποχή που άρχισε να με απασχολεί στα σοβαρά η πολιτισμική διάσταση της σύγκρουσης.
Και ήρθε το 2015 με τις άγριες δολοφονίες στο Charlie Hebdo και τη σφαγή στο Μπατακλάν. Τον ρόλο της Αλ Κάιντα τον είχε αναλάβει το Ισλαμικό Κράτος, που έκανε τηλεοπτικό θέαμα τους αποκεφαλισμούς. Ολο και περισσότεροι άρχισαν να καταλαβαίνουν την πολιτισμική διάσταση της σύγκρουσης ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δύση. Σίγουρα το Ισλάμ δεν ταυτίζεται με τον μουσουλμανικό κόσμο και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Αλλο ισλαμιστής και άλλο μουσουλμάνος. Η λέξη Ισλάμ που σημαίνει «υποταγή» προσδιορίζει έναν τρόπο ζωής. Το περιγράφει εξαιρετικά ο Αλγερινός Μπουαλέμ Σαμσάλ στο βιβλίο του «2084».
Το Παρίσι διαδέχθηκε η Νίκαια, η Κωνσταντινούπολη, το Βερολίνο και τώρα το Μάντσεστερ. Παντού το ίδιο μοτίβο. Χτυπήματα σε σημεία όπου συγκεντρώνεται πλήθος για να γιορτάσει, κατά προτίμηση νεολαία. Χτυπήματα στον τρόπο ζωής του δυτικού κόσμου.
Η Δύση φταίει για πολλά, για τη δημοκρατία, για τη μουσική της, για το χιούμορ, για τις γυμνές γάμπες και τα κόκκινα χείλη των γυναικών της, για τα αγάλματα των μουσείων της.
Τι να κάνουμε; Τέτοιοι είμαστε.
Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι...
οι τρομοκράτες δεν αμύνονται; Επιτίθενται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου