ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: 2-2 το σκορ; Λάθος! Είναι 4-0

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Πώς την είπαν οι δημοσιογράφοι; «Μεγαλειώδη», υποθέτω, όπως δηλαδή χαρακτηρίζουν κάθε διαδήλωση που οι συμμετέχοντες υπερβαίνουν τους χίλιους. Τους πέτυχα χθες να κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, κατευθυνόμενοι προς Ομόνοια. Βαριεστημένες παρέες των τριών-τεσσάρων σε απόσταση έξι-επτά μέτρων η μία από την άλλη. Σκέτη θλίψη – ιδίως όταν σκέπτεσαι ότι όλοι αυτοί «εργάζονται» στον δημόσιο τομέα.  

Ουσιαστικά επρόκειτο για μια παρέλαση των συνδικαλιστών του Δημοσίου – εξ ου και τα εισαγωγικά που έβαλα παραπάνω. Και όταν το συνειδητοποιείς αυτό, αναπόφευκτα έρχονται στον νου οι ειρωνικοί στίχοι του Ελή από την «Ετοιμη Χώρα»: « Φοβερή πόλη / Την ώρα που ξημέρωνε ντάλα λιακάδα, καταχείμωνο, / Γέμισε η Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας πλήθη / Ηταν τόσο πολλοί, δεν ήξερα ότι ο ιδιωτικός τομέας είχε τόσο πολλούς / Ολοι περπατούσαν κοιτώντας τις αγγελίες / στα κινητά τους. Ανέβηκαν στο Κολωνάκι / πήγαν στον Αη Γιώργη, στο Λυκαβηττό, και από εκεί / αναλήφθηκαν». (Τι άλλο να έκαναν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Οι Γερμανοί δεν δέχονται να μας διαθέσουν τα πλεονάσματά τους για να προσληφθούμε όλοι στο Δημόσιο και σοσιαλισμός δεν γίνεται χωρίς τα λεφτά των άλλων...)

Τέταρτο μνημόνιο, λοιπόν –να μας ζήσει, να το χαιρόμαστε–, τέταρτη «μεγαλειώδης» αντιμνημονιακή διαδήλωση. 

Δύο-δύο το σκορ, ακούω να λένε οι φίλοι· όμως κάνουν λάθος.  

Το σκορ είναι 4-0 εις βάρος όλων μας. Οχι ότι δεν έχουν σημασία οι χειρισμοί των κυβερνήσεων, ούτε υπονοώ ότι δεν φέρουν συγκεκριμένες ευθύνες οι εκάστοτε κυβερνώντες. Σιγά σιγά, όμως, όσο παρατείνεται αφύσικα αυτή η κατάσταση, παρόμοιες διακρίσεις τείνουν να ξεθωριάσουν, καθώς μας ρουφάει όλους η δίνη του φαύλου κύκλου.  

Συμβάλλει σε αυτό και η αέναη αντιστροφή των ρόλων: οι αντιμνημονιακοί της πλατείας Συντάγματος –κυβέρνηση πλέον– φέρνουν το βαρύτερο μνημόνιο, ενώ εκείνοι που θα έπρεπε να υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις αναγκάζονται να βρίσκουν τρόπους για να διαφοροποιήσουν τη στάση τους και να μη στιγματισθούν. (Θα μου πείτε: και τι να κάνει η Ν.Δ.; Θα σας πω: μακάρι να ήξερα, έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα· διότι θετικά μέτρα, όπως τα ανοικτά καταστήματα τις Κυριακές, έρχονται στο ίδιο πακέτο με αδιανόητες ρυθμίσεις, όπως το ανήκουστο πλεόνασμα του 3,5%.)

Αναρωτιέμαι μήπως τελικά είχαν δίκιο όσοι εξαρχής υποστήριζαν ότι η διάκριση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δεν ήταν ποτέ βάσιμη. 

Πολύ πιθανό· διότι...

 τελικά όλοι τους είναι και μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ανάλογα με την περίσταση. 

Βεβαίως, για όσους ψηφοφόρους διαβάζουν, για όσους ακολουθούν τη λογική και πασχίζουν για κάποια αντικειμενικότητα στις κρίσεις τους, οι διαφορές είναι πάντα εκεί και πάντα ευδιάκριτες. Πόσοι είναι αυτοί όμως σήμερα, σε μια Ελλάδα που αντλεί την ενημέρωσή της από την υστερία και τη συνωμοσιολογία του Διαδικτύου;  

Δυστυχώς, στα μάτια των πολλών, η παράταση της μνημονιακής κατάστασης απλώς εξομοιώνει τους πάντες.

Επειτα, η αδυναμία των κομμάτων να έχουν σαφή και διακριτή θέση στο ζήτημα της αντιμετώπισης της χρεοκοπίας οφείλεται σε μια πολιτική κουλτούρα τόσο γερά εδραιωμένη, ώστε ούτε καν οκτώ χρόνια δεινών δεν μπόρεσαν να την ανατρέψουν.  

Τα κόμματα, ως διαμεσολαβητές μεταξύ κοινωνίας και κράτους, εξακολουθούν να προσφέρουν εισοδηματικά προνόμια (όσο σχετικά και αν είναι αυτά πια) με αντάλλαγμα ψήφους. Συνεχίζουμε να θεωρούμε κανονικότητα μια επί της ουσίας κρατική οικονομία, που θα μανατζάρεται από πολιτικούς. Οι περισσότεροι παραμένουν ακόμη «μέσα στο κουτί», για να χρησιμοποιήσω έναν εξελληνισμένο αμερικανισμό. Σχεδόν κανείς, από όσους βρίσκονται στο προσκήνιο της πολιτικής, δεν τολμάει να σκεφθεί και να μιλήσει «έξω από το κουτί». Ακόμη και αν στον κόσμο, σε αυτό που λένε οι μαρξιστές «κοινωνική βάση», συμβαίνουν μετατοπίσεις και αλλαγές αντιλήψεων και αξιών (το δείχνουν οι σοβαρότερες έρευνες της κοινής γνώμης), αμφιβάλλω αν οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να το εκφράσουν...