Ιεροκήρυκος Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Ἀθηνῶν
Λέγουν ὅτι τὸ Πάσχα εἶναι μία ἑορτὴ τῆς ἀνοίξεως. Ἄλλοι νομίζουν ὅτι ἀποτελεῖ κάποια μετεξέλιξη ἀρχαιοελληνικῆς γιορτῆς τοῦ φωτός. Καὶ ἄλλοι θεωροῦν ὅτι εἶναι διακοπὲς τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων καὶ εὐκαιρία ἱκανοποιήσεως τῆς καταναλωτικῆς βουλιμίας.
Ὅμως αὐτὰ καταδεικνύουν εἴτε ἄγνοια εἴτε βύθισμα σὲ ὑλιστικὴ θεώρηση τῶν γεγονότων τῆς χριστιανικῆς θείας ἀποκαλύψεως.
Τὸ Πάσχα σηματοδοτεῖ τὴν ὁμολογία τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω τοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἶναι ἡ «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων», ὅπως ψάλλει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι «ἡ κατ’ ἐξοχὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως».
Ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη καὶ «παρέστηκεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς» (Πράξ. 1, 3).
Ἡ Ἀνάσταση τυγχάνει ἀναμφισβήτητο ἱστορικὸ γεγονός. Οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Μυροφόρες γυναῖκες εἶναι οἱ αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ ἀλλεπάλληλες μάλιστα ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ σὲ διαφόρους τόπους, μὲ πολυποίκιλες προσεγγίσεις καὶ ἐπικοινωνίες, τὰ ἴδια τὰ λόγια Του, ἀκόμη καὶ ἡ λήψη τροφῆς «ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου» (Λουκ. 24, 42), ὅλα αὐτά, ἀποτελοῦν ἀναμφισβήτητα τεκμήρια τῆς Ἀναστάσεως. Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ τὸ γεγονὸς τῶν ἱεραποστολικῶν περιοδειῶν τῶν Ἀποστόλων στὰ ἔθνη εἶναι ἕνα ἐπιπρόσθετο στοιχεῖο ὅτι ἂν δὲν γινόταν ἡ Ἀνάσταση γιὰ ποιόν Ἰησοῦν Χριστὸν θὰ κήρυτταν, γιὰ ποιὸν θὰ θυσίαζαν τὴν ζωήν τους, ἀφοῦ ὡς ὁ Παῦλος ὁ οἰκουμενικὸς διδάσκαλος γράφει τόσο χαρακτηριστικά: «Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15, 17).
Τὸ θαῦμα τῆς διαδόσεως καὶ ἐξαπλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν οἰκουμένη εἶναι ἕνας καρπὸς τῆς Ἀναστάσεως.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως οἱ χριστιανοὶ ἑορτάζουμε πανευφρόσυνα. Καὶ δικαίως καὶ ὀρθῶς. Γιατὶ ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη καὶ ἦλθε καὶ χάρισε τὴν αἰώνια ζωὴ σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς χοϊκοὺς καὶ θνητούς. Ὁ Ἀναστὰς πρόσφερε σ’ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα τὴν ζωοποίηση. Τὸ ἄγχος πλέον τοῦ θανάτου λύεται. Ὁ Ζωοδότης νίκησε τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸ βαρὺ πέπλο τοῦ θανάτου. Χάρισε τὴν ἀθανασία στὸ ἀνθρώπινο γένος. «Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο», λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος καὶ ψάλλουμε στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι καὶ ὁ Ι. Χρυσόστομος διετράνωνε: «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα. Συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον, ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος». Γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθανόμεθα τὴν πασχάλια χαρά, τὴν χαρὰ ποὺ ὁ Χριστὸς διαβεβαίωσε ὅτι: «Καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν» (Ἰω. 16, 22).
Ἑορτάζουμε, λοιπόν, Πάσχα, ποὺ σημαίνει διάβαση, πέρασμα ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωή, ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία. Ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια».
Αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τὸ...
ζοῦμε ὡς πιστοί, ὡς Ἐκκλησία, ὡς εὐχαριστιακὴ σύναξη, ἐδῶ καὶ τώρα, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Εὐχαριστία καὶ ἡ Εὐχαριστία εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ζοῦμε καὶ βιώνουμε μία νέα πραγματικότητα μαζὶ μὲ τὸν Ἀναστάντα. Ξέρουμε πλέον ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει στὸν τάφο. Ἡ Ἀνάσταση μᾶς φανερώνει τὴν ὕψιστη προοπτική μας. Ὁ σῖτος, ποὺ ἐτάφη στὰ σπλάχνα τῆς γῆς, δὲν θὰ ἀργήσει νὰ φορτώσει μὲ καρπὸ τὸν γεωργό. Τὸ Πάσχα χαρίζει ζωὴ καὶ ζωογονεῖ. Πολὺ σοφὰ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος προτρέπει: «Ὀψόμεθα, νῦν, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως».
Ὡς ἀναστημένοι ἄνθρωποι καὶ μεῖς ὀφείλουμε νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία τῆς ζωῆς, γιατὶ Ἀνάσταση εἶναι ἀπαρχὴ πέρα ἀπὸ τὰ ἔσχατα στὰ αἰώνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου