Με τέσσερις υποψηφίους να συνωστίζονται στην
πύλη του δεύτερου γύρου και τις δημοσκοπήσεις που θυμίζουν όλο και
περισσότερο αστρολογικές προβλέψεις, ή προβλέψεις για την παρ’ημίν
ανάπτυξη, οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία μάλλον αντανακλούν τη
συναισθηματική αστάθεια του εκλογικού σώματος και την πολιτική διαταραχή
των εκπροσώπων του. Σίγουρα πάντως διαταραχή του κομματικού συστήματος
που εγγυήθηκε τη σταθερότητα της Πέμπτης Δημοκρατίας. Αρκεί να σκεφτεί
κανείς ότι μόνον ο Φρανσουά Φιγιόν στηρίζεται σε οργανωμένο κομματικό
μηχανισμό. Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν μοιάζει περισσότερο με
οικογενειακή υπόθεση, ο Μελανσόν θα ιδρύσει κόμμα μετά τις εκλογές, ο δε
Μακρόν έχει με το μέρος του τη νεότητά του, αυταξία για το
μετανεωτερικό σύμπαν της πολιτικής. Θα μου πείτε ότι ο Ναπολέων έγινε
αυτοκράτωρ στα 35 του, ενώ ο Μακρόν είναι ήδη 40. Αν όμως τα καταφέρει,
θα καταρρίψει το ρεκόρ του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, που ήταν μόλις 42
όταν κέρδισε τις εκλογές το 1974.
Υπάρχει βέβαια και η παλιά καλή διχοτομία Δεξιάς και Αριστεράς, έτσι για να αισθάνονται ασφαλείς όσοι νοσταλγούν τα νιάτα τους. Αυτή θα κρίνει το αποτέλεσμα αν στον δεύτερο γύρο περάσουν η Λεπέν και ο Μελανσόν.
Η υπόθεση μοιάζει με εφιάλτη, μικρότερο ή μεγαλύτερο, είναι μάλλον απίθανη, όμως τίποτε δεν είναι απιθάνως απίθανον σε περιόδους συναισθηματικής αστάθειας.
Και, ω του θαύματος, οι δύο ακραίοι και αντισυστημικοί δεν διαφέρουν και σε τόσα σημεία ο ένας από τον άλλον. Διαφωνούν για το μεταναστευτικό, συμφωνούν όμως για την εγκατάλειψη του ΝΑΤΟ, τη σύνταξη στα 60, την αύξηση των μισθών στον δημόσιο τομέα και είναι αντιευρωπαϊστές. Η μεν Λεπέν υπερασπίζεται την άμεση εγκατάλειψη της Ενωσης, ο δε Μελανσόν, προσφάτως μετρίασε κάπως την ορμή του. Μίλησε για σταδιακή απεμπλοκή από ορισμένες συνθήκες και τα παρελκόμενα. Σε γενικές γραμμές η λέξη «σύστημα» πηγαινοέρχεται από το στόμα του ενός υποψηφίου στο στόμα του άλλου. Ακόμη και ο Μακρόν και ο Φιγιόν αλληλοκατηγορούνται ως «συστημικοί». Η νίκη του Τραμπ κυκλοφορεί στη Γαλλία σαν το φάντασμα του πατέρα του Αμλετ στην Ελσινόρη.
Ευρωσκεπτικισμός υπάρχει και στο πρόγραμμα του Μακρόν και στο πρόγραμμα του Φιγιόν. Ακόμη και οι ευρωπαϊστές αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της με τους ίδιους όρους. Είναι όμως σαφές ότι η διχοτομία ανάμεσα στους ευρωπαϊστές και τους αντιευρωπαϊστές έχει σαρώσει την παλιά διχοτομία Αριστεράς και Δεξιάς.
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών θα είναι η πρώτη σοβαρή καταμέτρηση του αντιευρωπαϊσμού στην Ευρώπη. Τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Οι νοσταλγοί της «ανυπότακτης» Γαλλίας έχουν κατά νου...
το φράγκο και όχι τη δραχμή και μια χώρα που ήταν ευρωπαϊκή και πριν από την Ενωση και δεν κρεμόταν σαν τσαμπί στην άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου.
Υπάρχει βέβαια και η παλιά καλή διχοτομία Δεξιάς και Αριστεράς, έτσι για να αισθάνονται ασφαλείς όσοι νοσταλγούν τα νιάτα τους. Αυτή θα κρίνει το αποτέλεσμα αν στον δεύτερο γύρο περάσουν η Λεπέν και ο Μελανσόν.
Η υπόθεση μοιάζει με εφιάλτη, μικρότερο ή μεγαλύτερο, είναι μάλλον απίθανη, όμως τίποτε δεν είναι απιθάνως απίθανον σε περιόδους συναισθηματικής αστάθειας.
Και, ω του θαύματος, οι δύο ακραίοι και αντισυστημικοί δεν διαφέρουν και σε τόσα σημεία ο ένας από τον άλλον. Διαφωνούν για το μεταναστευτικό, συμφωνούν όμως για την εγκατάλειψη του ΝΑΤΟ, τη σύνταξη στα 60, την αύξηση των μισθών στον δημόσιο τομέα και είναι αντιευρωπαϊστές. Η μεν Λεπέν υπερασπίζεται την άμεση εγκατάλειψη της Ενωσης, ο δε Μελανσόν, προσφάτως μετρίασε κάπως την ορμή του. Μίλησε για σταδιακή απεμπλοκή από ορισμένες συνθήκες και τα παρελκόμενα. Σε γενικές γραμμές η λέξη «σύστημα» πηγαινοέρχεται από το στόμα του ενός υποψηφίου στο στόμα του άλλου. Ακόμη και ο Μακρόν και ο Φιγιόν αλληλοκατηγορούνται ως «συστημικοί». Η νίκη του Τραμπ κυκλοφορεί στη Γαλλία σαν το φάντασμα του πατέρα του Αμλετ στην Ελσινόρη.
Ευρωσκεπτικισμός υπάρχει και στο πρόγραμμα του Μακρόν και στο πρόγραμμα του Φιγιόν. Ακόμη και οι ευρωπαϊστές αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της με τους ίδιους όρους. Είναι όμως σαφές ότι η διχοτομία ανάμεσα στους ευρωπαϊστές και τους αντιευρωπαϊστές έχει σαρώσει την παλιά διχοτομία Αριστεράς και Δεξιάς.
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών θα είναι η πρώτη σοβαρή καταμέτρηση του αντιευρωπαϊσμού στην Ευρώπη. Τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Οι νοσταλγοί της «ανυπότακτης» Γαλλίας έχουν κατά νου...
το φράγκο και όχι τη δραχμή και μια χώρα που ήταν ευρωπαϊκή και πριν από την Ενωση και δεν κρεμόταν σαν τσαμπί στην άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου