ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Η εξωπραγματική Ελλάδα

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τον άκουσα να λέει πως η φετινή έξοδος του Πάσχα ήταν η μαζικότερη των τελευταίων επτά ετών. Και διά του λόγου το αληθές διαβεβαίωσε τον συνομιλητή του πως κυκλοφόρησε πολύ αυτές τις μέρες. Είπε ακόμη πως ο καταποντισμός του στις δημοσκοπήσεις δεν σημαίνει απώλεια εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος. Εδώ, σχολίασε, το 2011 ο κόσμος ήταν στους δρόμους και φώναζε εναντίον της τότε κυβέρνησης. Το ενδιαφέρον σε όλ’ αυτά δεν είναι η διάψευσή τους. Το ενδιαφέρον είναι το ύφος του πρωθυπουργού όταν τα έλεγε. Δεν είχε απλώς τη χαρακτηριστική άνεση που δεν τη χάνει ακόμη κι όταν ψελλίζει τα κορακίστικα αγγλικά του. Hταν χαρούμενος. Ή μάλλον κάτι παραπάνω από χαρούμενος: το ύφος του έδειχνε άνθρωπο απολύτως ευχαριστημένο με τον εαυτό του, μάλλον ενθουσιασμένο.

Υπάρχει κάτι εξωπραγματικό σε όλ’ αυτά. Κάτι εξίσου εξωπραγματικό με την υποστήριξη του καθεστώτος Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Ή, για να θυμηθούμε και την παράδοση της Αριστεράς, κάτι εξίσου εξωπραγματικό με τις φιλειρηνικές διαθέσεις της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Eνωσης.  

Δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει; 

Λέει ψέματα; 

Υποκρίνεται; 

Παριστάνει; 

Αποκλείεται κάπου στο βάθος του μυαλού του, όσο ρηχό κι αν είναι, να μην αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα δεν είναι κάπου αλλού. Είναι εδώ, τη ζει το κοινό του και τον διαψεύδει. 

Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Και δεν εννοώ μόνον το πρόγραμμα εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας που μεταφράζεται στη διάλεκτο της προκατακλυσμιαίας Αριστεράς ως κοινωνική δικαιοσύνη. Εννοώ αυτήν την ιδιαίτερη απόλαυση που προκαλεί η επίκληση του εξωπραγματικού όταν ξέρει πως είναι προκλητική, πως είναι τόσο χοντροκομμένη ώστε να αφήσει άφωνους τους συνομιλητές του, να ακυρώσει κάθε λογικό επιχείρημα. 

Δεν λειτουργεί με τους κανόνες. 

Δεν δέχεται τη λογική του συστήματος. 

Οπως δεν δέχεται να φορέσει γραβάτα, έτσι και δεν δέχεται τη λογική της πραγματικότητας.

Η μαρξίζουσα Αριστερά δεν έχει κυβερνητική παιδεία. Oποτε κυβέρνησε σε αστικές δημοκρατίες έφυγε κακήν κακώς. Κυβερνάει παρά τη θέλησή της. Γι’ αυτό μάλλον θα πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τον Τσίπρα και την παρέα του όταν λένε ότι με δάκρυα στα μάτια υπογράφουν τα μνημόνια και εφαρμόζουν τις μεταρρυθμίσεις. Δεν λένε ψέματα. Απλώς δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γιατί απλούστατα η αστική δημοκρατία τούς έφερε σ’ αυτήν τη θέση. Εξ ου και οι έντιμες προσπάθειες που καταβάλλουν για να την κακοποιήσουν. Τι άλλο έκανε ο Μελανσόν στη Γαλλία όταν έθεσε εαυτόν εκτός δημοκρατικού τόξου;

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους γοητεύει η εξουσία, όπως τον νεόπλουτο τα έπιπλα που μόλις βγήκαν απ’ την εμπορική τους συσκευασία. Γι’ αυτούς είναι κάτι πρωτόγνωρο, σχεδόν εξωπραγματικό. Και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το κρατήσουν μακριά από την πραγματικότητα που το διεκδικεί.

Είναι η διαφορά του μαρξίζοντος εθνικολαϊκισμού του Τσίπρα από τον λαϊκισμό της πασοκοκρατίας: 

Εκείνος πρόβαλε ένα είδος ελληνικού εξωτισμού, ο οποίος απέτυχε, γέρασε, κακοφόρμισε. Και η εξωτική Ελλάδα έγινε εξωπραγματική Ελλάδα.