ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Πρωθυπουργίλα!

Του Χρήστου Χωμενίδη

Ανοίγει προχθές το πρωί την ντουλάπα και πέφτει πάλι πάνω στα δεκαπέντε κοστούμια που του έχουν ράψει, όλα σε τόνους τού μπλε και του γκρι. Τα παλιότερα, τα διετίας, ούτε που του χωράνε πλέον - τα έχει κρεμάσει όμως ανάκατα με τα πιό πρόσφατα, ώστε να τα δοκιμάζει, να τον στενεύουν ασφυκτικά και να τού υπενθυμίζουν έτσι πως επιβάλλεται να χάσει κιλά. ζΤα κοστούμια του μαί με τα άσπρα και γαλάζια του πουκάμισα, μαζί και με τα μαντηλάκια για την τσέπη -σημειολογικό υποκατάστατο της γραβάτας για επίσημες περιστάσεις-, την γκαρνταρόμπα τού εν ολίγοις από το 2015 δεν καταφέρνει να τη συνηθίσει με τίποτα. Συμβολίζει, δίνει στα μάτια του υλική υπόσταση σε ό,τι αποκαλεί ο ίδιος "πρωθυπουργίλα". 

"Γαμώ την πρωθυπουργίλα μου μέσα!" βρίζει ολοένα και συχνότερα, αδιαφορώντας μην τον ακούσει κανένας αδιάκριτος. "Πώς έμπλεξα έτσι;" ξεφυσάει.

"Τι εννοείς "πώς έμπλεξες"; Γυρεύοντας, αγόρι μου, πήγαινες από τα δεκατέσσερά σου!" τον τσιγκλάει με σαρδόνιο χαμόγελο ο προσωπικός του σατανάς - όλοι έχουμε από έναν... 

"Έτσι ε; Ξέρεις πολλούς άλλους εσύ, οι οποίοι να γράφτηκαν στο λύκειο σε μια νεολαία μικρού κόμματος και είκοσι χρόνια αργότερα να ορκίστηκαν πρωθυπουργοί;" τού γυρνάει το μάτι. "Ξέρεις πολλούς;" 

"Το ομολογώ, στάθηκες υπερτυχερός. Και αποφασιστικότατος. Και με ένστικτο πολιτικό αξιοσημείωτο..." τον κολακεύει για να τον καλμάρει ο διαβολάκος. "Κυρίως δε απεδείχθης ανθεκτικότατος! Πώς τα κατάφερνες - εκπλήσσομαι- στην ωραιότερη ηλικία, πάνω στα ντουζένια σου, να ξημεροβραδιάζεσαι σε συνεδριάσεις και σε γκρίζους διαδρόμους, να δημιουργείς δεσμούς με τον κάθε γεροξούρα, να ακούς τις ίδιες και τις ίδιες αραχνιασμένες διηγήσεις για φυλακές και για εξορίες, για ανδραγαθήματα στο αντάρτικο, που έμοιαζε να μην έχουν καταλήξει απολύτως πουθενά; Η γενιά σου γρι δεν σκάμπαζε από Αντίσταση και Εμφύλιο. Στο λάιφ-στάιλ είχαν παραδοθεί οι συνομήλικοί και στο ίντερνετ, που πρωτογινόταν τότε μαζικό... Εσύ αντιθέτως -κι ας ήσουν κατά τα άλλα μια χαρά παιδί- εκεί! Κολλημένος!" 

 "Τι να σου πω; Η συλλογική δράση με γέμιζε υπαρξιακά..."  

"Ποιές μωρέ; Οι αέναες θεωρητικολογίες; Οι τόμοι μαρξισμού που σε υποχρέωναν να μελετάς κι εσύ ονειρευόσουν να εκδοθούν λυσάρια, όπως για τον Θουκυδίδη και τον Οιδίποδα;" 

 "Ξεχνάς τις μαθητικές κινητοποιήσεις." "Αυτές μάλιστα. Είχαν την πλάκα τους. Οι καταλήψεις στα σχολεία κυρίως. Φραπέδες, ρακές, φλερτ, τάβλι, συχνά και πόκα όλη νύχτα... Τρέματε κατά βάθος μην τυχόν ο υπουργός Παιδείας αποδεχθεί τα αιτήματά σας και αναγκαστείτε να επιστρέψετε δικαιωμένοι στις τάξεις..." 

"Μας υποτιμάς! Η επανάσταση είναι μια διαρκής διαδικασία, το έχει υπογραμμίσει ο Τρότσκι. Θα βρίσκαμε καινούργια αιτήματα!" 

"Έμαθες κι από Τρότσκι - τρομάρα σου...." "Και από Γκράμσι!"

"... Όσο κι αν δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, άργησα να το αποφασίσω να κάνω την πολιτική επάγγελμα. Και στο Πολυτεχνείο ακόμα, μηχανικός πίστευα ότι θα κατέληγα. Με έντονη -εννοείται- συνδικαλιστική δραστηριότητα αλλά χωρίς αποκλειστική ενασχόληση μου το κόμμα. Έτσι κι αλλιώς, εμείς δεν πιστεύαμε στους επαγγελματίες πολιτικούς...." 

"Μακάρι να πιστεύατε. Θα είχαμε τουλάχιστον γλυτώσει απ' τους μαθητευόμενους μάγους που ανέλαβαν τα υπουργεία το 2015..." 

"Η ωραιότερη εποχή μου ήταν το 2001, στο κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Μάς απαγόρευσε η ιταλική αστυνομία να αποβιβαστούμε στην Ανκόνα - φοβόντουσαν επεισόδια στις διαδηλώσεις εναντίον των G8 στη Γένοβα. Μάς την έπεσαν οι μπάτσοι - ηρωικές καταστάσεις!" 

"Ό,τι θέλατε λέγατε τότε... Χωρίς καμιά ουσιαστική συνέπεια..." 

"Εδώ κάνεις λάθος. Το ότι η παγκοσμιοποίηση δεν συνιστούσε ευλογία το είχαμε εμείς συλλάβει πριν απ' όλους! Πως θα έριχνε τις μάζες στην αγκαλιά του Τραμπ και της Λεπέν..." 

 "... Και στη δικιά σου..." 

"Με εξομοιώνεις με δαύτους;" 

"Σε έχουν εξομοιώσει διεθνούς κύρους έντυπα..."

 "Της συστημικής δημοσιογραφίας!" 

"Ενώ εσύ ήσουν μέχρι το μεδούλι αντισυστημικός. Έτσι και πέρασες με θαυμαστή ευκολία απ' τα οικολογικά κινήματα στους "αγανακτισμένους"...." 

"Πηδάς κεφάλαια." 

"Σωστά, λησμόνησα τις πατροκτονίες σου. Όποιον σού άνοιγε τον δρόμο, τον καθάριζες για πρωινό..." 

"Τη ρετσινιά του πατροκτόνου δεν την καταλαβαίνω καθόλου. Στα κόμματα δεν πας με τον σταυρό στο χέρι. Παλεύεις για να επιβάλεις τις θέσεις σου." 

"Και τον εαυτό σου..." 

"Ο εαυτός σου είναι φορέας θέσεων. Πες μου εξάλλου: Εάν είχα αφήσει το τιμόνι στους μπαμπάδες που ισχυρίζεσαι ότι σκότωσα, θα βλέπαμε ποτέ κυβέρνηση; Στο 4% θα βρισκόμασταν ακόμα..." 

"Αυτό σού το αναγνωρίζω. Άδραχνες την κάθε ευκαιρία." 

"Carpe Diem! Θυμάμαι τη φράση από "Τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών". Είδες; Δεν είμαι ντιπ ακαλλιέργητος..."

"Σήμερα δεν καταλαβαίνω γιατί βαρυγκομάς. Ό,τι λαχτάρησες σού δόθηκε στο πιάτο. Φοβάσαι μήπως καταλήξεις πριν απ' τα σαρανταπέντε σου στην πολιτική χωματερή;" 

"Εγώ; Πας καλά; Εγώ ήρθα για να μείνω! Άμα ηττηθώ στις επόμενες εκλογές, θα επιστρέψω στο στοιχείο μου, στη μαχητική αντιπολίτευση, και θα επανέλθω θριαμβευτικά στις μεθεπόμενες. Αρκεί να το θέλω..." 

"Σιγά μην δε το θες!" 

"Σαν να'χω χάσει εντελώς το νόημα. Πλήττω φρικτά." 

"Εσύ πλήττεις, άλλοι υποφέρουν." 

"Εννοείς τους απλούς πολίτες; Ας κάνουν τα κουμάντα τους! Ποιός τους είπε να περιμένουν μια κυβέρνηση να τους σώσει;" 

"Η αφεντιά σου μήπως;"

 "Έκανα...

 ό,τι μπορούσα. Και ό,τι καταλάβαινα. Χάρη στην απειρία μου είχα άγνοια κινδύνου. Μέχρι τον Βαρουφάκη εμπιστεύθηκα. Εάν στράβωνε όμως ανεπανόρθωτα η κατάσταση, εμένα θα κρεμάγανε..." 

"Έπειτα ωστόσο μπήκε το νερό στο αυλάκι..." 

"Που λέει ο λόγος..." 

"Δεν ονειρεύεσαι καινούργιες ρήξεις;" 

"Ειλικρινά δεν θα' βρισκα το κουράγιο. Ούτε φαντάζεσαι πόσο με εξαντλεί η κάθε μέρα. Τρέχω από εδώ κι από κει, συναντιέμαι με βλάκες κάθε εθνικότητας και αξιώματος, ενημερώνομαι για πράγματα που δεν έχω καμιά διάθεση να καταλάβω, με σέρνουν σε επίσημα δείπνα - στις προπόσεις αφαιρούμαι, σκέφτομαι τα πιό απροσδόκητα, μια γκόμενα που κυνηγούσα στο γυμνάσιο, τι να απέγινε άραγε; Είκοσι φορές τη βδομάδα, κάποιος τσακώνεται με κάποιον, πρέπει να αποκαθιστώ εγώ τις ισορροπίες. Πρωθυπουργίλα! Σκατά! Τα παιδιά μου τα βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα..." 

"Οι δικοί σου πάντως δεν κάθονται στιγμή στα αβγά τους...." 

"Τους έπεσε το λαχείο, να μην επωφεληθούν;" 

"Εσύ γιατί τους αφήνεις;"

 "Διότι βαριέμαι. Ποιανού να πρωτοτραβήξω τα λουριά; Γύρω από τον εκάστοτε πρωθυπουργό σχηματίζεται μια αυλή γλοιωδών τύπων που ανταγωνίζονται ποιός θα τον κολακεύσει περισσότερο, ποιός θα του εμφανίσει την πραγματικότητα πιό ρόδινη. Και τζιμάνι της πιάτσας να' σαι, αργά ή γρήγορα σε υπνωτίζουν. Και κάνουν τα αίσχη τους κάτω απ' τη μύτη σου. Δεν υπάρχει σωσμός..." 

"Μιλάς σαν γέρος." 

"΄Εχω στραβογεράσει πριν της ώρας μου." 

"Δεν είναι η εξουσία αφροδισιακό;"

 "Η εξουσία είναι τρένο. Κινείσαι πάνω σε ράγες. Όποιος στρίψει το τιμόνι, εκτροχιάστηκε." 

 "Όλο το ζήτημα λοιπόν είναι να φτάσει το τρένο στον σταθμό;" 

"Δεν υπάρχει σταθμός. Αυτό είναι το φρικτό μυστικό. Δεν υπάρχει σταθμός. Θα ξαναρχίσω το κάπνισμα, φοβάμαι..."

"Σε αισθάνομαι στα πρόθυρα της παραίτησης."

 "Κάτι πρέπει να κάνω! Κάτι δραστικό! Τι όμως; ... Το βρήκα! Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, θα φορέσω τζην! Και μπουφάν γιλέκο!"