ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΟΠΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ: Αδιέξοδο μακράς διαρκείας

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Στην αρχή όλα έμοιαζαν σαν ένας εκβιασμός της Βόρειας Κορέας απέναντι στις ΗΠΑ και τη Νότια Κορέα: Εγγυηθείτε την καθεστωτική μας σταθερότητα όχι μόνον με μη ανάμειξη αλλά και με οικονομική βοήθεια και θα εγκαταλείψουμε το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.

Ένας εκβιασμός που σε πιο ήπια μορφή απευθυνόταν και στο Πεκίνο: Εγγυηθείτε και εσείς, αλλά πιέστε επιπλέον την Ουάσιγκτον, τη Σεούλ και το Τόκιο ότι δεν θα επέμβουν ή δεν θα υπονομεύσουν το καθεστώς της Πιόγκ Γιάγκ γιατί πολύ απλά ότι απειλεί, περικυκλώνει και πιέζει τη Βόρεια Κορέα είναι επί της ουσίας επιθετική ψυχροπολεμική πολιτική κατά της Κίνας.

Μέχρι ενός σημείου το απρόβλεπτο και παρανοϊκό καθεστώς του Κιμ Γιογκ Ουν είναι χρήσιμο στην Ουάσιγκτον, καθώς συσπειρώνει στο πλευρό της τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία και δίνει νομιμοποίηση στη συγκρότηση της Βόρειας Πτέρυγας της Αντικινεζικής Συμμαχίας που έχει ήδη ντε φάκτο διαμορφωθεί στον Νότο, με κύριους παίκτες την Ταϊβάν, το Βιετνάμ, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες.

Αντίστροφα, το Πεκίνο θα ήθελε να ακυρώσει την παραπάνω περικύκλωση πείθοντας την Πιόγκ Γιάγκ όχι μόνον να εγκαταλείψει το πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά να εισέλθει στον δρόμο των οικονομικών μεταρρυθμίσεων με τερματικό σταθμό τη σταδιακή επανένωση της Κορεατικής Χερσονήσου σε ένα κράτος προφανώς ουδέτερο ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον.

Ομως με τα σημερινά δεδομένα ούτε το Πεκίνο μπορεί να ελέγξει τις εξελίξεις στην Πιόγκ Γιάγκ, ούτε και η Ουάσιγκτον να δρομολογήσει μονομερή στρατιωτική επέμβαση που θα την έφερνε αντιμέτωπη με την Κίνα.  

Ας ανακεφαλαιώσουμε:

Ενα απομονωμένο δικτατορικό καθεστώς που μπορεί να επιβιώσει μόνο σε συνθήκες πολιορκημένου φρουρίου, και το οποίο βλέπει την όποια εξομάλυνση ως συνώνυμη μιας άνευ όρων απορρόφησης από τη Νότια Κορέα κατά το μοντέλο ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική το 1989-1990.

Μια Κίνα που θέλει να ακυρώσει μια περικύκλωσή της από τις ΗΠΑ και τους Συμμάχους τους στην ευρύτερη περιοχή Ασίας -Ειρηνικού και να προωθήσει την ειρηνική ενσωμάτωση της Ταϊβάν κατά το μοντέλο του Χονγκ Κονγκ. Ζητούμενη παραμένει όχι η βούληση, αλλά η πραγματική της δυνατότητα να αναγκάσει το καθεστώς του Πιογκ Γιαγκ σε υποχώρηση.

Οι ΗΠΑ του Τραμπ που θέλουν και να βελτιώσουν τη θέση τους στη διμερή σχέση οικονομικής αλληλεξάργησης με την Κίνα, με την αμερικανική αγορά να είναι η σημαντικότερη εξαγωγική διέξοδος κινεζικών προϊόντων και την Κεντρική Τράπεζα της Κίνας, να είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής δημόσιου χρέους της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και ταυτόχρονα να αποτρέψουν ή έστω να περιορίσουν την προβολή κινεζικής γεωπολιτικής ισχύος στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.

Σε όλα τα παραπάνω η εκλογή Τραμπ επέφερε μια σύγχυση, καθώς αρχική πρόθεση του νέου προέδρου ήταν να προσεγγίσει τη Ρωσία για να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος με την Κίνα αντιστρέφοντας τον ελιγμό των Νίξον-Κίσινγκερ το 1971-72 που προσέγγισαν την Κίνα του Μάο για να διαπραγματευθούν στη συνέχεια από θέση ισχύος με τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ.

Σήμερα με την προσέγγιση με τη Μόσχα να έχει στην καλύτερη περίπτωση παγώσει, ο Τραμπ εκ των πραγμάτων δεν μπορεί αξιόπιστα να σκληρύνει τη στάση του απέναντι στο Πεκίνο και έτσι το κόστος μιας μονομερούς επέμβασης στη Βόρεια Κορέα μοιάζει απαγορευτικό.

Στο Πεκίνο έχουν από ό,τι φαίνεται πλήρη επίγνωση της αναντιστοιχίας της ρητορικής Τραμπ με τις πραγματικές του δυνατότητες και επιδιώκουν...

 να γίνει ο χειρισμός της Βόρειας Κορέας πεδίο σύγκλισης με την Ουάσιγκτον.

Αλλωστε πρόσφατα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Κίνα αντί να συνταχθεί με τη Ρωσία στο Βέτο σε Σχέδιο Ψηφίσματος της Δύσης για τη Συρία επέλεξε την αποχή, ένα ξεκάθαρο κλείσιμο ματιού προς την κυβέρνηση Τραμπ.