ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Κάλος στον (αριστερό) εγκέφαλο…

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Λένε ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ  ανδρός σοφού». 

Τι πρέπει να πούμε όταν το «δις» έχει γίνει «τρις» ή και «τετράκις»; 

Δύσκολο να πούμε κάτι χωρίς να καταφύγουμε στην (πολιτική) ψυχιατρική.

 

Μήπως ο ισχυρισμός είναι ανέρειστος και υπερβολικός; 

Ή μήπως είναι η γυμνή αλήθεια, την οποία (είναι απορίας άξιον γιατί) δεν μπορούν να κατανοήσουν, με αποτέλεσμα να έχουν οδηγηθεί σε δρόμο χωρίς επιστροφή και κινδυνεύουν να πέσουν ακόμα και σε μονοψήφια ποσοστά, αν συνεχίσουν έτσι;

Ας το δούμε από την αρχή, «αμαρτία» με «αμαρτία»:

• Στο τέλος του 2014 ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ προκάλεσαν πρόωρες εκλογές, μην επιτρέποντας στην τότε κυβέρνηση να ολοκληρώσει τη συμφωνία με την τρόικα. Τυφλωμένοι από το πάθος για την εξουσία και παρά τις προειδοποιήσεις από πολλές πλευρές, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι θα ήταν καλύτερα και για τους ίδιους να αναλάβουν τη διακυβέρνηση με λυμένα τα βασικά προβλήματα. Η εκλογική νίκη τους ήταν βέβαιη όποτε κι αν γίνονταν οι εκλογές.

 

• Ας δεχτούμε ότι το λάθος αυτό, το οποίο αναγνωρίζουν σήμερα ορισμένοι (εδώ), οφειλόταν στις αυταπάτες τους. Φυσικά, δεν πίστευαν ότι η «μαντάμ Μέρκελ» θα τρόμαζε μπροστά στο επικό «go back», αλλά ήλπιζαν ότι, ως νέα κυβέρνηση, θα είχαν ηπιότερη αντιμετώπιση. Την είχαν, αλλά όχι έτσι όπως αυτοί την φαντάζονταν, ενέσκηψε και το -κατά Τσίπραν- asset Βαρουφάκης και όλοι μαζί τα έκαναν ρόιδο.

 

• Γινόταν το ένα λάθος μετά το άλλο. Πρώτα υπέγραψαν τη συμφωνία του Φεβρουαρίου του 2015 χωρίς να πάρουν λεφτά, κάτι που παραδέχτηκαν εκ των υστέρων (εδώ και εδώ). Μετά έτρεχαν στον Πούτιν για να βρουν λεφτά (εδώ και εδώ) και μέχρι να καταλάβουν ότι ήταν -κι αυτό- αυταπάτη ο Σόιμπλε τούς είχε δέσει με το τρίτο Μνημόνιο.

 

• Αντί να βάλουν μυαλό και μετά τις νέες εκλογές- αφού είχαν απαλλαγεί από την  εσωτερική αντιπολίτευση (Λαφαζάνης, Ζωή και Σια)- να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να τελειώσουν γρήγορα με τις εκκρεμότητες, άρχισαν τα μπρος πίσω. Με τα κλαψουρίσματα του Σπίρτζη, τις γαλαντομίες του Σκουρλέτη που έχει φέρει την ΔΕΗ στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (εδώ), τα είπα ξείπα του Τσακαλώτου και τις «κατρουγκαλιές» στο Ασφαλιστικό.

 

• Στο τέλος κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από την πλήρη συμμόρφωση σ’ αυτά που (οι ίδιοι άλλωστε) είχαν υπογράψει, αφού ο,τιδήποτε άλλο θα τους οδηγούσε σε πρόωρες εκλογές και θα τους καθιστούσε ό,τι τρέμουν πιο πολύ : αριστερή παρένθεση

 

Αλλά και πάλι ο τρόμος του κόστους τους οδήγησε στο τρενάρισμα της αξιολόγησης. Ενώ τα έχουν αποδεχθεί όλα (μείωση αφορολόγητου και συντάξεων, πώληση μονάδων της ΔΕΗ κ.τ.λ.), πρόταξαν τα προπαγανδιστικά τερτίπια. Πρώτα για να πειστούν οι βουλευτές και μετά για να συγκρατηθούν οι «κοψοχέρηδες» ψηφοφόροι, συγκινημένοι από την «υπερήφανη» διαπραγμάτευση.

Μάταιος κόπος. Και χαμένος χρόνος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να διασωθεί εκλογικά αν τα μέτρα δεν εφαρμοστούν όλα μαζί το 2019, αλλά σε δύο δόσεις (η δεύτερη το 2020).  

Αυτό είναι άλλη μια αυταπάτη.  

Ο καταποντισμός είναι βέβαιος αν στον επόμενο ενάμιση χρόνο δεν φανεί ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει στην οικονομία.  

Αν έχουν μια ελπίδα να μην καταποντιστούν, αυτή υπάρχει στη γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, που μπορεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση, να επιστρέψουν λεφτά στις τράπεζες, να γίνει απόπειρα εξόδου στις αγορές, να εμφανιστεί κανένας επενδυτής και η χώρα να μπει σε μια περίοδο κανονικότητας.

Είναι ν’ απορεί κανείς πώς δεν το καταλαβαίνουν και χάνουν χρόνο εντελώς  άσκοπα. Πώς δεν καταλαβαίνουν ότι όσους «υπονομευτές» κι αν ανακαλύψουν δεν θα συγκινήσουν τους ψηφοφόρους που λακίζουν. Τι ενδιαφέρει τον άνεργο ή τον ημιαπασχολούμενο των 300 ευρώ αν ο Στουρνάρας και ο Σημίτης «υπονομεύουν» μια κυβέρνηση που (βλέπουν ότι) νοιάζεται μόνο για την κομματική της πελατεία; Πώς δεν καταλαβαίνουν  ότι όσοι ψηφοφόροι λακίζουν δεν δίνουν δεκάρα για τις Εξεταστικές Επιτροπές, όταν την ίδια στιγμή στους ανά την επικράτεια καφενέδες παίζει η εικόνα του δυστυχή Μπαλαούρα να απολογείται για το «βοήθημα» που του έδωσαν;

Παρακολουθώντας  εδώ και δεκαετίες το φαινόμενο της καταρρέουσας κυβέρνησης, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι...

 όποια κυβέρνηση πάρει την κατηφόρα, ο γκρεμός δεν αποφεύγεται. 

Στην περίπτωση των σημερινών φαίνεται ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν και να αντιδράσουν με στοιχειώδη ορθολογισμό, διότι έχουν κάλο στον εγκέφαλό τους, που τους οδηγεί  σε χαζομάρες και ανοησίες.

 

 

Ετσι πάνε να επιβεβαιώσουν τη ρήση του Αϊνστάιν: «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και ως προς το Σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες».