ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟ ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Συνδικαλιστική τέχνη. Καθιερωμένη, μουχλιασμένη και πάντα επιδοτούμενη

Του Αντώνη Πανούτσου

«Ακόμη έχει τραγουδήσει Eagles, Milva και Σπύρο Ζαγοραίο…». Το οποίο ισχύει αφού στο ρεπερτόριό μου στο ντους περιλαμβάνονται τα Hotel California, Badoνeon και Το Δικό μου Πάπλωμα. Χωρίς όμως να το έχω κάνει θέμα. Πόσο μάλλον να έχω ζητήσει από το κράτος να χρηματοδοτήσει τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Κάτι που κάνει  η ΔΕΗ. Διοργανώνοντας διαγωνισμό για την πρόσληψη καλλιτεχνικού διευθυντή «συνεργάσιμου, αποτελεσματικού, με προσωπική ευαισθησία και με καλή επικοινωνία» για να αναλάβει την μουσική διδασκαλία της χορωδίας ΔΕΗ – ΔΕΔΔΗΕ.

Το ότι η χορωδία της ΔΕΗ έχει εμφανιστεί στο Ηρώδειο, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, το Παναθηναϊκό Στάδιο, το Αρχαίο Στάδιο των Δελφών και την Λυρική σκηνή σε συνεργασίες με έλληνες συνθέτες δεν σημαίνει τίποτα. Όλοι οι χώροι που αναφέρονται στην ουσία είναι κρατικοί και το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάζουν λεφτά. Όλοι μπαίνουν μέσα και αυτοί που δεν μπορούν να συνεχίσουν, όπως το Μέγαρο Μουσικής για παράδειγμα, τρέχει το κράτος να τους σώσει.

Το άλλο που αναφέρεται ότι η χορωδία της ΔΕΗ συνεργάστηκε με τους διάσημους συνθέτες (Μ. Θεοδωράκη, Σ. Ξαρχάκο, Β. Παπαθανασίου, Γ. Μαρκόπουλο κ.λ.π) προφανώς είναι αλήθεια. Το ενδιαφέρον όμως δεν έχει με ποιους συνεργάστηκε η χορωδία της ΔΕΗ αλλά πόσα λεφτά έδωσαν οι διάσημοι συνθέτες για να συνεργαστούν μαζί της. Αν η χορωδία χρεώνει τα ίδια με την Χορωδία του Κόκκινου Στρατού και οι διάσημοι συνθέτες την προτίμησαν είναι ένα πράγμα. Αν η Χορωδία της ΔΕΗ εμφανίζεται δωρεάν μιλάει περισσότερο για την πασίγνωστη ικανότητα των ελλήνων συνθετών να κόβουν από παντού παρά για τις ικανότητες της χορωδίας. Κάτι πολύ συνηθισμένο στην Ελλάδα που το περισσότερο χρήμα πέφτει σε όσους καθιερωμένους καλλιτέχνες έμαθαν την τέχνη πώς βγαίνουν τα λεφτά από τις συνεργασίες με το δημόσιο.

Το κύριο όμως θέμα είναι άλλο: 

Τα άτομα που αποτελούν την Χορωδία της ΔΕΗ- ΔΕΔΔΗΕ προφανώς προσλήφθηκαν για να καλύπτουν κάποιες πάγιες ανάγκες. Τις οποίες ελπίζεται να καλύπτουν επαρκώς. Στον ελεύθερο χρόνο τους μπορούν σχηματίζουν θεατρικές ομάδες, να παίζουν paintball, να πλέκουν ή ακόμα και να τραγουδάνε σε χορωδίες. Αφορά και μόνο τους ίδιους. Αν θέλουν να βελτιώσουν τις αποδόσεις τους μπορούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη, να τσοντάρουν  και να προσλάβουν κόουτς για την χορωδία τους. Και αν είναι τόσο καλοί όσο λένε μπορούν να παραιτηθούν από την ΔΕΗ, να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα και να μην δίνουν σε κανέναν λογαριασμό. Μόνο που δεν το κάνουν.

Γιατί η Ελλάδα όπως οι χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού δημιούργησαν ένα σύστημα κρατικής τέχνης. Της «καλής» τέχνη που πρέπει να δίνεται «δωρεάν» για την επιμόρφωση του λαού. Καθιερωμένης, μουσειακής, ατελείωτα μουχλιασμένης και πάντα επιδοτούμενης.