ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ας προσφέρουν και κάτι στην πατρίδα

Tου ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.

 Η σύνθεση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αμάλγαμα από το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ ως την Ακροαριστερά. 

 Η κοινωνική οτιδήποτε. Από τη Γιάννα Αγγελοπούλου ως το κοινωνικό περιθώριο που αρέσκεται, χωρίς να το έχει πάντοτε ανάγκη, να κοιμάται τα βράδια στα παγκάκια και να σιτίζεται με κουπόνια.

Η ιδεολογική ταυτότητα της ηγετικής ομάδας είναι, επίσης, ένα κράμα λενινισμού, σταλινισμού, αναρχισμού, τριτοκοσμισμού, και μερικών εξουσιομανών αναθεωρητών του πάλαι ποτέ ευρωκομμουνισμού.

Στην ελληνική κοινωνία ο χώρος αυτός, που ηττήθηκε στρατιωτικά στον Εμφύλιο αλλά κυριάρχησε ιδεολογικά, ασκούσε μια γοητεία. Αποτέλεσε ευτύχημα το ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός απέφυγαν να περάσουν στο στρατόπεδο του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού και δεν βίωσαν τις τραγικές εμπειρίες των λαών που υπέστησαν τις συνέπειές του. 


Παρά την άμεση επαφή με τους λαούς των χωρών του Ανατολικού συνασπισμού και την εξιστόρηση των βιωμάτων τους, η ελληνική κοινωνία συνέχιζε να ενθουσιάζεται από το «αριστερό όραμα». Και τον ενθουσιασμό της αυτό τον μετουσίωσε σε ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές.


Η πολιτική αυτή εξέλιξη έχει και τα καλά και τα άσχημά της. 


Το καλό είναι ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει το «αριστερό όραμα» στην πιο light εκδοχή του. Είναι άλλο πράμα ο Τσίπρας και άλλο ένας σκληρός κομμουνισμός με αρχηγούς τύπου Ζαχαριάδη.  


Το κακό είναι πως ακριβώς επειδή το βάθος της ιδεολογικής συγκρότησης των ανθρώπων που διαχειρίζονται σήμερα την κυβερνητική εξουσία είναι λενινιστικό, που σημαίνει πως διαμορφώθηκαν ιδεολογικά με αντίληψη κατάληψης της εξουσίας ακόμη και με τα όπλα, είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς πως θα την εγκαταλείψουν τώρα που την κατέκτησαν με την ψήφο του ελληνικού λαού, άρα έχουν την απαιτούμενη πολιτική νομιμοποίηση.

Για να είμαστε σαφείς: οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία δεν πρόκειται να φύγουν με τη βούλησή τους.

Δεν πρόκειται να διενεργήσουν εκλογές νωρίτερα από την προβλεπόμενη ημερομηνία, και αν το κάνουν, θα το κάνουν επειδή η συγκυρία θα τους ευνοεί.


Χαρακτηριστική περίπτωση ερωτικής σχέσης της Αριστεράς με την εξουσία υπήρξε ο Εμφύλιος. Δεν είναι μόνο που πήραν τα όπλα και βγήκαν στα βουνά για να την κατακτήσουν, αλλά και η κρίσιμη περίοδος προς το τέλος του πολέμου, όταν ο Δημοκρατικός Στρατός έμεινε από εφεδρείες και αναζήτησε μαχητές στα σλαβομακεδονικά τάγματα που δημιούργησε – με τις γνωστές και αμφιλεγόμενες συμφωνίες και συνέπειες. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.


Η κομμουνιστογενής Αριστερά –και ο ΣΥΡΙΖΑ στο βασικό ιδεολογικό αφήγημά του συγκαταλέγεται σ’ αυτήν– έχει απολέσει την αίγλη της διεθνώς. Η μαρξιστική θεωρία πέραν μιας καλής ανάλυσης της φύσης του κεφαλαίου δεν έδωσε σε οποιαδήποτε εμπειρική εκδοχή της δείγματα ότι μπορεί να εξισορροπήσει την κοινωνική δικαιοσύνη με τη δημοκρατία. Αντιθέτως, σε όλες τις περιπτώσεις οδήγησε στη διαμόρφωση νομενκλατούρας και αυταρχικών καθεστώτων. Βεβαίως, οι θεωρητικοί του μαρξισμού αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με τα καθεστώτα που βίωσε ο κόσμος στην Ρωσία, την Κίνα, την Ανατολική Ευρώπη, ή οπουδήποτε αλλού.

Είναι δυστύχημα που μια ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να διαχειριστεί σήμερα τις τύχες των λαών, διότι η επιδρομή της αγοράς απειλεί την ανθρωπότητα.

Μπροστά στο αδιέξοδο μιας κοινωνικής πολιτικής με ανθρώπινο πρόσωπο και την επέλαση της λογικής της ελεύθερης αγοράς, ο καθημερινός άνθρωπος στέκεται αδύναμος.  


Σ’ αυτόν τον άνθρωπο απευθύνθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, τον ξεγέλασε, και τώρα, αν και νιώθει πως έχει απολέσει την αποδοχή του, προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία υπονομεύοντας οποιαδήποτε –έστω και μικρή– ελπίδα.


Το πολιτικό δέμας και των διαφαινομένων ως διαδόχων του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται επίσης ελάχιστο, αλλά μια πολιτική αλλαγή είναι επιβεβλημένη. 


Η κυβέρνηση δείχνει παντελή αδυναμία να διαχειριστεί τα οικονομικά και οδηγεί την ελληνική κοινωνία σε μια τραγωδία. Δυστυχώς, ούτε και εκεί που θα μπορούσε, υποτίθεται, ως Αριστερά να προσφέρει κάτι καινούριο, όπως είναι οι θεσμοί, δεν το επιδίωξε. Ευτυχώς, καλύτερα, διότι τα δείγματα που έδωσε όπου επιχείρησε να επιφέρει κάποιες αλλαγές, είχαν μια ολοκληρωτική χροιά.


Εν είδει μαθητευόμενων μάγων αποδόμησαν ό,τι είχε αφεθεί, έστω και ελάχιστα, όρθιο από την παντελή αδυναμία και προκατόχων τους να διαχειριστούν μια δύσκολη, πράγματι, κρίση.

Ο υπουργός οικονομικών Τσακαλώτος ομολογεί πως από τα κυβερνητικά λάθη εξαφανίστηκε η μεσαία τάξη στην Ελλάδα, με την ευκολία ανθρώπου που περπατά στην παραλία και τρώει σπόρια. Και κανείς δεν αντιδρά.

Πέραν της αναπαραγωγής της νομενκλατούρας, που δεν αφορά την κοινωνία, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει τίποτε να δώσει και δεν μπορεί τίποτε να προσφέρει στον ελληνικό λαό. Θα ήταν πράξη σωφροσύνης η προσφυγή στις κάλπες. Μια, τουλάχιστον, κάποια προσφορά στην πατρίδα.


Και κάτι τελευταίο: 


Εγκλήματα και πράξεις κολάσιμες διαπράχθηκαν πολλές στο παρελθόν. Μια κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει το θέμα με σοβαρότητα. Και πρέπει να το κάνει. Όχι όμως ευκαιριακά, όπως γίνεται σήμερα για αποπροσανατολισμό.


Ήταν πολλά αυτά με τα οποία ταλάνισε την ελληνική κοινωνία η Αριστερά από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η κυβέρνηση που αρέσκεται να καπηλεύεται τον πολιτικό αυτόν χώρο, ας κάνει κάτι ελάχιστο. Το επιχείρημα «οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» δεν πιάνει. Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς: «οι άλλοι δεν ήταν Αριστερά. Από εσάς περίμεναν τα λαϊκά στρώματα και η μεσαία τάξη την οποία αφανίσατε».