Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Το να αφαιρέσεις από τον Αλέξη Τσίπρα το ψέμα είναι σαν να αφαιρείς από γριά γυναίκα το δικαίωμα της αφήγησης ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ενός ρομάντζου της νιότης της.
Τι θα της απομείνει;
Αν ανακόψεις τον ειρμό των λόγων της (μα όλο τα ίδια και τα ίδια;), τι άλλο θα έχει να σου πει;
Τη στέγνωσες.
Τους κορόιδεψε όλους ανεξαιρέτως. Δίκαιος! Με χαρισματική δεινότητα και πεισματώδη επιμονή δεν άφησε κλάδο για κλάδο. Μάλιστα επέλεξε και μια παρέα εξίσου ευφάνταστη στο ψέμα. Με ικανότητες σχεδόν μη ανθρώπινες. Να ψεύδονται με διάπλατα χαμόγελα. Να ψεύδονται κατά πρόσωπο. Τόσο, που να μη χωράει αμφιβολία για την κοροϊδία. Να μη σηκώνει αμφιταλάντευση στο θύμα. Και επαναλαμβανόμενα. Μην και δεν το εμπεδώσαμε. Τι δεν καταλαβαίνεις; Τι άλλο πια προσμένεις; Πόσο αντέχεις; Στα μούτρα μας όλα αυτά.
Μα πείτε μου, δεν είναι η πιο ανεντιμοέντιμη συμπεριφορά που έχουμε ζήσει;
Εχει νόημα να καταγράψω ψεύδη σε μια μακριά -πιο μακριά πεθαίνεις- λίστα ψεμάτων; Δεν έχει πια καταντήσει βαρετή η απαρίθμηση;
Αλλωστε, ποιανού το ψέμα να αδικήσεις αν το ξεχάσεις; Μια παρέα ψέμα.
Εχει νόημα να αναρωτιόμαστε πότε θα αφήσουν την εξουσία;
Μέχρι το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου της. Εννοείται.
Τάχθηκε, ως Απόστολος, να μας εκπαιδεύσει σε μεγάλες δόσεις. Ρουφάμε προσγείωση μέχρι το μεδούλι.
Δεν έχει από δω και μπρος «δεν είχα καταλάβει».
Δεν έχει «πού να το φανταστώ;».
Τελευταίος κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας. Τα έδωσε όλα για όλα! Ο,τι κολλήματα είχε η γενιά μας τα ξεμπρόστιασε.
Πήρε κοιμισμένα ερωτηματικά της Ελληνικής Ιστορίας και μας τα στούμπωσε στο μυαλό. Να αναζητήσουν επιτακτικά απαντήσεις. Ανοιξε τη συζήτηση και την αναζήτηση.
Δείτε πόσα βιβλία Ιστορίας στολίζουν ξαφνικά βιτρίνες βιβλιοπωλείων. Σύγχρονης Ιστορίας. Πόσα βιβλία κυκλοφόρησαν για τον Εμφύλιο. Πόσοι έριξαν φακό στην Αριστερά. Μια «Ελένη» του Γκατζογιάννη είχε όλη κι όλη η γενιά μας για την απέναντι όχθη και την κρύβανε.
Πώς μελετάμε ξαφνικά αλλιώς τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»;
Υπήρξε, βρε παιδιά, ή δεν υπήρξε;
Δειλά-δειλά αναφερόμαστε και σε παιδομάζωμα.
Υπήρξε, βρε παιδιά, ως μαύρη σελίδα ή πρέπει να την καθαγιάσουμε και αυτή;
Μπορεί εντέλει ο Αλέξης Τσίπρας και ο τρόπος που χειρίζεται την εξουσία να λειτουργήσουν εξυγιαντικά ιδίως για τους Αριστερούς. Να προχωρήσουν πέρα από το αφήγημά τους. Από τα κολλήματά τους. Να αντέξουν και τα δικά τους «μήπως» μιας ευεργετικής αυτοκριτικής. Επιτέλους, Σύγχρονη Ιστορία. Αυτή που την ονομάζαμε «δεν φτάσαμε ως εκεί την ύλη». Λες και ...
ενδόμυχα τρέμαμε μην και την προλάβουμε.
Μα, δεν ήρθε πια η ώρα της; Δεν μας χρωστάμε μια σφαιρική ματιά;
Το να αφαιρέσεις από τον Αλέξη Τσίπρα το ψέμα είναι σαν να αφαιρείς από γριά γυναίκα το δικαίωμα μιας αφήγησης ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ενός ρομάντζου της νιότης της. Ενα ρομάντζο εμποτισμένο με υπερβολή και ψέμα.
Μια «πατερίτσα» για να αντεπεξέρχεται στη «νεότερη» ιστορία της ζωής της που δεν πέτυχε.
Πώς να της ανακόψεις τη γλωσσοδιάρροια, πώς να της ξεσκίσεις το κατασκεύασμά της «Εγώ, τώρα θα ήμουν παντρεμένη. Ξέρεις με ποιον; Και θα με κοίταγε στα μάτια. Οχι σαν και σένα».
Πόσο άνευ νοήματος είναι να την ξεμπροστιάσεις;
Αυτό που μόνο ευελπιστείς είναι μήπως ο γέρος της -που πάντα τον ονοματίζει «εσύ που με κατέστρεψες»- της πει «κόψε την πλακίτσα». Αυτό μόνο έχει πλέον νόημα, αγαπητοί.
Πότε οι ψηφοφόροι;
Οποτε, ρε αδελφέ!
Πότε θα πουν, κυρίως στον εαυτό τους, τέρμα η πλακίτσα;
Τώρα που διδαχτήκαμε και την τελευταία σελίδα Νεότερης Ιστορίας. Τούτη τη σχολική χρονιά προλάβαμε όλη την ύλη. Μόνο μη ρωτήσεις πόσο μας κόστισε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου