ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟ ΔΙΑΠΛΟΚΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο; Άντε καλέ...

Toυ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Δεν μπορώ να ξεχάσω τους έμμισθους τρωγλοδύτες του διαδικτύου που «έλουζαν» με κοσμητικά επίθετα και κατηγορούσαν ως «υπαλλήλους του Μπόμπολα» όλους εκείνους που δήλωναν την αντίθεσή τους με το κίνημα «δεν πληρώνω».  

Από τότε συνέβησαν πολλά. Οι αγανακτισμένοι έγιναν κυβέρνηση και τα τρολς κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Κι έτσι κάνουν, πλέον, τροπολογίες για τον Μπόμπολα.  

Ποιος κυβερνάει;  

Να μην κάνουμε χαζές ερωτήσεις, παρακαλώ!

Ο κ. υπουργός των υποδομών κατέθεσε μία τροπολογία, καμαρωτός – καμαρωτός, με την οποία προβλέπεται ότι η εταιρεία του κ. Μπόμπολα, η οποία και διαχειρίζεται τον δρόμο Κορίνθου-Τριπόλεως, θα επιχορηγείται από τα δημόσια ταμεία, σε περίπτωση που έχει μειωμένα έσοδα λόγω μικρής διέλευσης. 

Μάλιστα!  

Εκείνοι που θα έκαιγαν στο τζάκι τις «χαριστικές συμβάσεις» προς τους εργολάβους, κάνουν το ένα χατίρι μετά απ’ το άλλο στον ηγέτη του κλάδου. 

Εκείνοι που θα ανέτρεπαν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, τρέχουν να προσφέρουν πρώτοι τα πιάτα του γεύματος στο τραπέζι του κάθε Μπόμπολα.

Μα, λένε, η διάταξη αυτή προβλεπότανε από τις αρχικές συμβάσεις!  

Δίκιο έχουν. 

Όπως κι ότι στο γραφείο του κάθε κατασκευαστή υπάρχει το εικόνισμα του κ. Σουφλιά! Μαζί με εκείνο των αγίων και ο υπουργός προστάτης των απανταχού κατασκευαστών.  

Αλλά αυτά τα πράγματα ήσαν γνωστά από το παρελθόν. Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και καλούσε τον κόσμο σε πολιτική ανυπακοή. Σήμερα εκείνοι που σήκωναν τις μπάρες καλούνται από την εφορία να σηκώσουν το δυσβάστακτο ύψος των προστίμων. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία. Το ότι ο κ. Μπόμπολας, όμως, είναι και με αυτή την κυβέρνηση ο απόλυτος κυρίαρχος του παιγνιδιού, αυτό είναι κάτι που είναι η ίδια ιστορία. Με εκείνη, δηλαδή, του παρελθόντος.

Ο κ. Μπόμπολας δεν μπορεί να έχει παράπονο από την ελληνική Πολιτεία. Αυτή αντιστάθηκε σθεναρά στο αίτημα της έκδοσής του στην Κύπρο. Αλλά εκεί που η κυβέρνηση αυτή έβαλε μπόλικο νερό στο κρασί της είναι στην υπόθεση της Αττικής Οδού. Μιας σύμβασης που όμοιά της δεν πρόκειται να δούμε άλλη φορά. Όχι στην Ελλάδα, αλλά στον πλανήτη ολόκληρο. Η ιδιαιτερότητά της είναι ότι προσδιορίζει το τελικό όφελος του εργολάβου από το έργο μετά από την αφαίρεση των εξόδων. Κάτι δηλαδή που θα θέλαμε όλοι οι Έλληνες να συμβαίνει στην σχέση μας με την εφορία και δεν συμβαίνει: 

 Έσοδα μείον έξοδα, προκύπτει φόρος τόσος. 

Στην περίπτωση του δρόμου συμβαίνει το εξής: 

 Έσοδα, μείον έξοδα, τελικό όφελος τόσο και άρα αυτόματη ανανέωση της σύμβασης μέχρι να βγει το προβλεπόμενο ως λογικό κέρδος από την σύμβαση. Αν είχαν χιούμορ θα την έλεγαν «η αέναη σύμβαση»…

Είναι η μόνη σύμβαση του ελληνικού δημοσίου με εργολάβο που προβλέπει κάτι τέτοιο. Σε όλες τις άλλες συμβάσεις και προκειμένου να οριστεί ο ακριβής χρόνος της παράδοσης (επιστροφής αν θέλετε) της διαχείρισης του έργου στο δημόσιο, χρησιμοποιούνται ως «μέτρο» οι διελεύσεις. Στην Αττική Οδό η πρόβλεψη γίνεται με βάση τα κέρδη, λες και είμαστε συνέταιροι με τον κ. Μπόμπολα.  

Και πως προκύπτουν τα έξοδα; 

Ποιος τα προσδιορίζει; 

Κι αν δεν βγάλει ποτέ κέρδη η εταιρεία, αυτή θα παραμείνει μόνιμα στον κ. Μπόμπολα; 

 Η ερώτηση είναι ρητορική και καθ' υπερβολή. Κάποια στιγμή η σύμβαση θα τελειώσει. Το ερώτημα είναι αν θα έπρεπε να είχε ήδη τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια.

Προσοχή. Δεν μιλάμε για το επίπεδο υπηρεσιών σε αυτούς τους δρόμους. Αλλά για το δημόσιο συμφέρον. Όταν τελειώνει μία σύμβαση, για παράδειγμα, το ελληνικό δημόσιο θα μπορούσε να υπογράψει μία νέα. Ίσως με τους ίδιους, ίσως με άλλους εργολάβους. Αλλά μία νέα σύμβαση θα έφερνε επιπλέον έσοδα. Ή κάνουμε λάθος;

Προσωπικά δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με τον κ. Μπόμπολα. Αν θέλουν ας του δώσουν και διόδια στην Πλατεία Ομόνοιας ή στο Σύνταγμα. Είναι γεγονός ότι τα έχει καταφέρει θαυμάσια όλα αυτά τα χρόνια. Είναι πρωταγωνιστής με όλες τις κυβερνήσεις. Πράσινες, γαλάζιες και πορτοκαλί. Είναι ένας ανίκητος εθνικός πρωταθλητής. Ένας άνθρωπος που επιβιώνει κάτω από τις οποιεσδήποτε καταστάσεις. Δεν είναι άξιος θαυμασμού μόνο και μόνο γι’ αυτό;