ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Η Αριστερά είμαι Εγώ [στην πορεία για το 4ο Μνημόνιο]

Γράφει ο Γιάννης Πανούσης 

Πρώην γραφικός  υπουργός του Συριζοτσαρλατανάδικου, αλλά εξαιρετικός αρθρογράφος (έξω απ' τον χορό!)

 

Αν σου δώσω τις ερωτήσεις
θα μου δώσεις την προδοσία τους;
Στ. Σταυρόπουλος, «Πράξη εξαφάνισης»
 

Οσοι σκέφτονται κι εκφράζονται με τον αυτοβαυκαλισμό ότι, ο καθένας και συνολικά η παρέα τους, εκπροσωπούν μονοπωλιακά μία [τραυματισμένη από τους ίδιους] ιδεολογία,ένα διαψευσμένο [από τον Υπαρκτό] μοντέλο διακυβέρνησης ή μία λαϊκή εκδοχή του σοσιαλφιλελευθερισμού,πέραν του ότι φαίνεται να έχουν πλήρη άγνοια της τιμωρητικής λειτουργίας της Ιστορίας, δεν ψυλλιάζονται καν τη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή.

 

Ετσι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προβλέψουν την επιβίωσή τους με το στίγμα της διπλής προδοσίας [τόσο της «διαρκούς επανάστασης» όσο και της χρηστής διοίκησης].

 

Την αυτόματη μετουσίωση της Δρακογενιάς σε Νοθογκάστρι της Μεταπολίτευσης. Του επιθετικού δογματισμού σε αμυντικό λαϊκισμό. Της κουλτούρας του πολιτικού ζατρικίου σε κοπτοραπτούδικη μπλόφα χαμένης παρτίδας. Του ενδοκομματικού ρεφενέ απόψεων σε κινηματική φυγή πανικού προς τα [πολύ] πίσω. Των κραυγών ψευδοαισιοδοξίας σε σιωπές αβουλίας. Του παλαιομπολσεβικισμού σε [Ομπαμικό; Μερκελικό;] νεοδυτικισμό.

 

Από τη θεωρία των Πάντων στη «διασκευή» του Τίποτα.

 

Ενα άλλο πρόβλημα είναι ότι κάθε «καβαλημένος» πιστεύει ότι απολογείται μόνο στην Ιστορία [η οποία θα τον «κρίνει» ύστερα από 100 χρόνια] γι'αυτό δεν δίνει διάρα για τη σημερινή λαϊκή κατακραυγή [που βέβαια, κατ' αυτόν, πάντοτε οργανώνεται από τους «κακούς εχθρούς»]. Μερικοί μάλιστα έχουν [αυτο]πεισθεί ότι επιτρέπονται οι «δεξιές» υποχωρήσεις αφού γίνονται για το καλό του λαού [τους;] και κατηγορούν τους αντιπάλους τους επειδή έκαναν [ή κάνουν] τα ίδια υπέρ του [ίδιου;] λαού αλλά «υπό άλλην οπτική/ιδεολογική γωνία» [sic].

 

Τέλος ορισμένοι επικαλούνται το δικαίωμα της κυβερνητικής διαφ[θ]οράς [sic] ή της συμψηφιστικής παραγραφής και λήθης.

 

Ο λαός παρακολουθεί εμβρόντητος τα διάφορα συμφέροντα ν' αυθαιρετούν, να συγκρούονται, ν' αλληλοσπαράσσονται και ουδείς θέλει ή μπορεί να παρέμβει ουσιαστικά [κι όχι επικοινωνιακά].

 

Η πολιτική μοιάζει ν' αρνείται την κοινωνία γι' αυτό δεν υπάρχει κοινωνική συσπείρωση γύρω από οποιονδήποτε, ιδίως γύρω από την κυβέρνηση, με στόχο την υπέρβαση της κρίσης. Κανείς δεν έχει στην τσέπη του την ψήφο εμπιστοσύνης ενώ η Αριστερά [;] έχασε το παιχνίδι των ηθικών δεσμεύσεων και του ήθους των στελεχών της.

 

Φοβάμαι ότι τάχιστα...

 ορισμένοι «γνήσιοι» θ' αναγκαστούν να καλέσουν τη Νέμεση να τους σώσει [όχι βέβαια να τους δικαιώσει] από τα λάθη της Ιστορίας [κι όχι βέβαια από τ' ανομολόγητα δικά τους], ισχυριζόμενοι ότι «η Ιστορία ευθύνεται, αυτή τους πρόδωσε, αυτή τους μπόλιασε με Μύθους και τους καλλιέργησε Αυταπάτες».

 

Θα είναι όμως κανείς εκεί για να τους ακούσει να λένε
«Η Αριστερά δεν είμαι Εγώ.
Οι άλλοι μ' έπεισαν ότι είμαι».

 

ΥΓ. Η αντιποίηση της Ανοιξης πάντοτε τιμωρείται.

ΥΓ2. Υπάρχει λύση; Κατά τη γνώμη μου μία είναι η εφικτή σήμερα. Η αναβολή της ήττας και η αναστολή της αυτοκαταστροφής. Το πώς θα υλοποιηθεί το παλαιό, κατά τον εμφύλιο, σοβιετικό μήνυμα [Σβαρνούτ=αναδιπλωθείτε] πρέπει ν' αρχίσει ν' απασχολεί την όλη Σοσιαλ-Αριστερά.