Αν και συμπλήρωνε 84 χρόνια ζωής, εκ των οποίων τα 76 είχε ζήσει στην Αμερική, τα λόγια της γύριζαν συνεχώς στο ορεινό χωριό της στην Αρκαδία που δεν επέστρεψε ποτέ.
Την κυρία Ευγενία (Τζένη Μακράκεν) γνώρισα πριν από μερικά χρόνια στη Βόρεια Ντακότα που συνορεύει με τον Καναδά, στη Μεσοδυτική περιοχή των ΗΠΑ. Σε ηλικία 8 ετών -με τους γονείς της και τα δύο αδέλφια της- μετανάστευσε στο Σικάγο, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Όταν παντρεύτηκε, μετακόμισε στην πόλη που καταγόταν ο σύζυγός της.
Χωρίς να χρειαστεί να την ρωτήσω για τη διαδρομή της μέσα στον χρόνο, όρθωσε τα ρυτιδωμένα βλέφαρά της, ξεδιπλώνοντας αναμνήσεις από μια πορεία με χειμώνες κι άνοιξες. «Από τότε που έφυγα μικρό κορίτσι», μου είχε πει, «δεν μπόρεσα να επισκεφθώ την Ελλάδα, αλλά την έχω πάντα στην καρδιά μου. Ακόμα και σήμερα, αν μου το επέτρεπε η κατάσταση της υγείας μου, θα πήγαινα να ζούσα στο χωριό μου». Κι όσο μιλούσε για εκείνο τον τόπο, τα μάτια της έλαμπαν, ανάμεσα σε εικόνες μιας πολύχρονης σιωπής που την κράτησε δεμένη με τα χώματά της.
Μόνο οκτώ χρόνια έζησε στο χωριό της, αλλά πάνω σ’ αυτά πατούσε μέχρι τον θάνατό της.
Δεν είχε παραδώσει τα κλειδιά της μνήμης της.
Δεν λησμόνησε ποτέ τις ρίζες της, όπως κάθε μετανάστης και πρόσφυγας, χθεσινός και σημερινός.
Μπορεί μερικές φορές η νοσταλγία να του «έχει πλάσει μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους», όπως έγραψε ο Σεφέρης, αλλά δεν σταματά ποτέ να γυρεύει τα παιδικά του μονοπάτια και τους κήπους που είδε για πρώτη φορά να ανθίζουν λουλούδια.
Θυμήθηκα την αείμνηστη Ελληνοαμερικανίδα όταν διάβασα ότι -σύμφωνα με τουρκική εφημερίδα- στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό συμφώνησαν ότι όσοι πρόσφυγες ήταν κάτω των 10 χρονών το 1974 δεν θα έχουν δικαίωμα...
να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους επειδή δεν υπάρχει «συναισθηματικός δεσμός».
Και ποιοι είναι αυτοί, δικοί μας και ξένοι, που αυθαίρετα λογοκρίνουν την ψυχή και τους συναισθηματικούς δεσμούς του κάθε πολίτη;
Αν είναι δυνατόν!
www.philenews.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου