ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εφιάλτης ή μαύρη κωμωδία;

Του Χρήστου Χωμενίδη

Έχουν επανέλθει τον τελευταίο καιρό -με ένταση δε πρωτόγνωρη- οι κουβέντες περί δραχμής.

Δημοσιογράφοι δίνουν τον λόγο σε πολιτευτές -ευάριθμους ίσως πλην λαλίστατους-, οι οποίοι θέτουν το ζήτημα επί τάπητος. Στρώνουν, σαν να λέμε, το χαλί. Παραπληροφορούν τους πολίτες ισχυριζόμενοι ότι μόλις απαλλαγεί από την τυραννία των θεσμών η Ελλάδα θα κλειδώσει την ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος, στο ένα προς ένα με το ευρώ ή το δολάριο. Ξεχνούν βεβαίως να προσθέσουν ότι το κλείδωμα αυτό θα διαρκέσει όσο και το ανοιγόκλεισμα του βλεφάρου. Κι αμέσως ύστερα θα ξεκινήσει η μεγάλη κατρακύλα, η οποία θα βυθίσει την καινούργια μας δραχμή, την εθνική οικονομία, τις ζωές μας τις ίδιες στα τάρταρα.

Παρουσιάστριες πρωινάδικων ζυμώνουν με εγκληματική ανεμελιά το κοινό τους. Το προετοιμάζουν πονηρά, εν μέσω διαφημίσεων εισαγόμενων εσωρούχων και συνταγών μαγειρικής με λάδι τρούφας. "Οι Έλληνες πεινούν!" νιαουρίζουν. "Ζούμε ήδη εμφύλιο!" Όπερ σημαίνει ότι δεν μάς μένει τίποτα να χάσουμε εάν επιχειρήσουμε το μεγάλο άλμα. 

Σημαίνει ακόμα ότι τα στυγερά εγκλήματα των τελευταίων ετών -η δολοφονία των υπαλλήλων της Μαρφίν, του Παύλου Φύσσα αργότερα- ερμηνεύονται σαν παράπλευρες απώλειες ενός ακήρυχτου πολέμου. Εφόσον λοιπόν ο λαός μας λιμοκτονεί -τον παρατηρούν οι ίδιες με συντριβή από τα τηλεοπτικά πλατώ-, δικαιολογείται και να καίει τρόλλεϊ στην Πατησίων και να στέλνει καθηγητές πανεπιστημίου στο νοσοκομείο επειδή αποπειράθηκαν να προστατεύσουν την περιουσία του ιδρύματος και να οργανώνεται σε συμμορίες "αγανακτισμένων". Χρυσαυγιτών ή μπαχαλάκηδων...

Χρέος του καθενός μας, όποιου διατηρεί μια στοιχειώδη διαύγεια, είναι να κατακεραυνώνει -με απολύτως δίκαιη οργή- τα παραπάνω φληναφήματα. 

Να υπενθυμίζει σε όσους έχουν αυτιά και ακούν ότι την τελευταία φορά που μαζικά αναρωτηθήκαμε "τι μάς μένει να χάσουμε;", καταλήξαμε -εν μέσω "γουάου!" του Γιάνη Βαρουφάκη- στα κάπιταλ κοντρόλ και στο τρίτο μνημόνιο. 

Να τους δείχνει στον χάρτη τη Γιουγκοσλαβία του 1990 και τη σημερινή Συρία, μήπως και θυμηθεί και ο πλέον αμνήμων πως δεν υπάρχει από μηχανής θεός ούτε και δεδομένο δίχτυ ασφαλείας. Ότι χώρες ολόκληρες μπορούν να αιματοκυλιστούν και να καταστραφούν εφόσον το βάλουν γινάτι. Ότι οι "κακοί" ξένοι δεν θα διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας εάν δεν αδυνατίσουμε πρώτα εμείς στο μη παρέκει, πραγματικά και διαπραγματευτικά...

Εξυφαίνει εντούτοις η σημερινή κυβέρνηση σχέδιο επιστροφής στη δραχμή; 

Σκοπεύει ο πρωθυπουργός -αύριο, μεθαύριο, σε έναν ή σε έξι μήνες- να προκηρύξει σχετικό δημοψήφισμα;

Δεν το πιστεύω.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης του κυρίου Τσίπρα και των περί αυτόν ξεπερνά τις ιδεοληψίες τους. Έχουν απόλυτη συνείδηση ότι ακόμα και εάν ο λαός βγει -την πρώτη μέρα μετά την επιστροφή στη δραχμή- ενθουσιώδης στους δρόμους, μέσα σε λίγες εβδομάδες θα έχει συνειδητοποιήσει στο πετσί του τί σημαίνει ένδεια, απομόνωση, ελεύθερη πτώση. Τότε η οργή του θα στραφεί εναντίον εκείνων που τον παρέσυραν. Και θα είναι οργή τυφλή. 

Κανείς από τους κυβερνώντες δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του Δημητρίου Γούναρη, του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη ή κάποιου άλλου από τους Έξι, οι οποίοι εκτελέστηκαν σαν υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή, την επαύριο της πυρπόλησης της Σμύρνης. Η ετυμηγορία ήταν άδικη, ο θάνατός τους απλώς επιμήκυνε τον Εθνικό Διχασμό. Κανένας όμως -ουδέ ο πλέον νουνεχής και ισχυρός από τους αντιπάλους τους- δεν θα μπορούσε τότε να τους προστατεύσει από τη Νέμεσι της Ιστορίας. Ακόμα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος εύγλωττα εσιώπησε.

Όσο και αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο κύριος Τσίπρας οραματίζεται τον εαυτό του σε περίοπτη θέση σε ένα κόκκινο εικονοστάσι -το οποίο περιλαμβάνει ιστορικές φυσιογνωμίες που ξεκίνησαν σαν επαναστάτες και κατέληξαν στυγνοί δικτάτορες-, οι ενδείξεις κάθε αλλά παρά τους επιβεβαιώνουν. 

Εάν στρατηγικός του στόχος ήταν η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η μετατροπή της σε μια Κούβα της Μεσογείου, για ποιό λόγο δεν προχώρησε στις 6 Ιουλίου 2015, όταν είχε το 62% των ψηφοφόρων μαζί του, να ανεμίζουν τα λάβαρα του ΟΧΙ; 

Περίμενε -θα πει κάποιος- το Brexit, την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, τις πρόσφατες εξελίξεις που αποδυναμώνουν την Ευρώπη και αλλάζουν τις γεωπολιτικές ισορροπίες. 

Όποιος όμως μάς βγάλει από το ευρώ δεν θα ανατραπεί -ίσως ούτε καν να εμποδιστεί- από ξένες δυνάμεις. Θα τιμωρηθεί, παραχρήμα σχεδόν, από εκείνους των οποίων την καθημερινότητα και το μέλλον θα έχει καταστρέψει. Θα πάψει να ποζάρει με ύφος τρομερού παιδιού στις διεθνείς συναντήσεις κορυφής -ποιός θα τον καλεί πιά εκεί;- και θα γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος στην ίδια του την πατρίδα. Σιγά μην επιλέξει για τον εαυτό του τέτοια μοίρα ο χαμογελαστός μας σαρανταπεντάρης με το μαντιλάκι στο πέτο!

Τότε λοιπόν γιατί δεν θέτει τέρμα στα περί δραχμής; Θα αρκούσε μια κατηγορηματική του δήλωση ότι όσο κρατάει το τιμόνι της χώρας το ευρώ είναι εγγυημένο και όλα τα παπαγαλάκια θα έβγαζαν τον σκασμό. 

Φρονώ ότι...

 σκοπίμως αφήνει τις φήμες να αιωρούνται. Κρατάει τα σενάρια ανοιχτά. 

Αφενός επειδή επιμένει να πιστεύει ότι η Ελλάδα ποζάροντας ως κομμάντο αυτοκτονίας θα τρομάξει τους "θεσμούς", τη Γερμανία, τη Γαλλία, Κύριος οίδε ποιόν άλλον ισχυρό. Πως η απειλή της αυτανάφλεξης παραμένει -εάν ήταν και ποτέ- διαπραγματευτικό χαρτί.

Αφετέρου διότι τρέφει τη φιλοδοξία -καθώς το κόμμα του συρρικνώνεται- να εκφράσει, να ηγηθεί ολόκληρου του αντιευρωπαϊκού μετώπου. Όχι βεβαίως εκπληρώνοντας τη φαντασίωση της εξόδου από την Ευρώπη αλλά συντηρώντας την, μήπως και αντλήσει έτσι εκλογικά οφέλη. Φλερτάροντας με τα πλέον απληροφόρητα, αμετροεπή, απελπισμένα στρώματα της κοινωνίας, ώστε να κερδίσει την ψήφο τους.

Κοντολογίς, ο κύριος Τσίπρας θα μάς περάσει ίσως σύρριζα από το Grexit, δεν πρόκειται εντούτοις να πατήσει τη λεπτή κόκκινη γραμμή. Τη γραμμή που θα φέρει αίμα. 

Τι χρωστάμε -θα ρωτήσετε- να αντιμετωπίζουμε τέτοιους εφιάλτες; 

Κάθε γενιά ζει αργά ή γρήγορα το δράμα της. Οι παππούδες μας την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Οι γονείς μας τη Χούντα. 

Μπροστά σε Κατοχή, Εμφύλιο και Χούντα, οι πιρουέτες των νυν κυβερνώντων μοιάζουν με σκηνές από κωμωδία. Μαύρη μεν, κωμωδία δε.