Η όρνιθα είναι πτηνό που δεν πετάει. Ή μάλλον νομίζει ότι πετάει, όταν ξεσηκώνει φτερά και πούπουλα για να το βάλει στα πόδια ή να πηδήξει από τα είκοσι εκατοστά της μάντρας όπου έχει σκαρφαλώσει. Την κατάστασή της τη θεωρεί φυσιολογική. Η ίδια δεν είναι σε θέση να ξέρει ότι είναι κάτι σαν βιολογικό παράδοξο, αν και όχι τόσο παράδοξο ώστε να αξίζει περαιτέρω μελέτης.
Δεν είναι η μόνη διαφορά της από τον άνθρωπο. Δίποδο όπως κι αυτός, διαθέτει νόστιμη και υγιεινή σάρκα με την οποία ο άνθρωπος φτιάχνει σούπες, ή την τρώει φουρνιστή με πατάτες, στην κατσαρόλα με μακαρόνια και παράγει αβγά. Ομως ούτε στο σημείο αυτό εξαντλούνται οι διαφορές τους. Και επειδή είμαι φιλόζωος και δεν θεωρώ κανένα ζώο πραγματικά χαζό, με τον τρόπο που ένας άνθρωπος είναι χαζός, οφείλω να σημειώσω ότι η κότα σκέφτεται, απλώς σκέφτεται διαφορετικά από τον άνθρωπο. Οταν συναντήσει ένα σπυρί στάρι και ετοιμάζεται να το ραμφίσει, λέει «να ένα σπυρί». Οταν συναντήσει ένα δεύτερο σπυρί, δεν λέει «να ένα δεύτερο σπυρί». Λέει πάλι «να ένα σπυρί» και το τρώει. Και πάει λέγοντας. Ο άνθρωπος, αντιθέτως, όταν φάει ένα μπουτάκι κότας ρωτάει αν υπάρχει και δεύτερο γιατί ήταν πολύ νόστιμο και ας πάει στο καλό η δίαιτα.
Η διαφορά της κότας από τον άνθρωπο είναι εντέλει πολιτισμική – αντικείμενο των gender studies. Και επειδή ζούμε σε έναν κόσμο που θεωρεί τις πολιτισμικές αξίες απολύτως σχετικές, δεν πρέπει να καταλήξουμε στο βιαστικό συμπέρασμα ότι η κότα δεν έχει δικαίωμα στη σκέψη. Διαθέτει έναν τρόπο σκέψης που επιτρέπει σε πολλούς συνανθρώπους μας να κρίνουν τον κόσμο γύρω τους. Προχθές ο κ. Τόσκας όταν ρωτήθηκε για τις συνεχείς καταστροφές στα ακυρωτικά μηχανήματα, τις επιθέσεις σε ΜΜΜ και την εν γένει διάχυση της βίας, απάντησε πως πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά». Ενα σπυρί εδώ, ένα σπυρί εκεί, δεν συνεπάγεται πως έχουμε ένα σύνολο από σπυριά. Είναι ένα σπυρί εδώ, ένα σπυρί εδώ, ένα σπυρί εδώ... αφού πάντα το σπυρί βρίσκεται στην ίδια θέση μπροστά στο ράμφος.
Οπως στην περίπτωση της κότας, δεν πρέπει να βιαστούμε να απαξιώσουμε τη σκέψη του κ. Τόσκα. Σκεφθείτε λογικά:
Η ημέρα έχει 24 ώρες. Πόση ώρα καλύπτουν οι βανδαλισμοί; Μισή, μία ώρα το πολύ. Οι υπόλοιπες 23 ώρες δεν φτάνουν για να μονώσουν και να απομονώσουν αυτήν την ταλαίπωρη μία;
Mea culpa. Τις προάλλες εγκαλούσα τον υπουργό της Παιδείας επειδή δεν αντέδρασε στον ξυλοδαρμό του κ. Συρίγου στο Πάντειο. Τεράστιο λάθος. Το υπουργείο την καταδίκασε και μάλιστα «κατηγορηματικά». Ανακοίνωση σαν συναυλία καταδίκης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και βάλε. Ομως δεν περιορίστηκε στην καταδίκη. Εδειξε και τον δρόμο για την αποφυγή τέτοιου είδους μεμονωμένων περιστατικών. Είπε το περίφημο: «Ο διάλογος δίνει διεξόδους».
Προφανώς, ο κ. καθηγητής μονολογούσε όταν ζήτησε από τους συνομιλητές του να μην ρυπαίνουν κι εκείνοι τον έστειλαν στο νοσοκομείο για να μάθει την επόμενη φορά να κάνει διάλογο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου