Του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΚΡΗ
Συχνά αναρωτιέμαι εάν και κατά πόσο τα πάνε καλά με τη συνείδησή τους
όσοι με... καμάρι αποκαλούν τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ… «πλανητάρχη»!
Και μάλιστα, σε κεντρικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων!
Τί αντιπροσωπεύουν
κορυφαίοι ηγέτες άλλων εθνών;
Μήπως κοινωνίες δεύτερης και τρίτης
διαλογής;
Οπωσδήποτε αποκλείω το ενδεχόμενο να χρεώνονται οι
προϊστάμενοι ειδήσεων αυτή την κολακευτική σαχλαμάρα. Και το μόνο
ελαφρυντικό τους είναι, ότι πιθανόν να αστειεύονται και αυτοί, για τους
επιπόλαιους αυτούς γλωσσοπλαστικούς αυτοσχεδιασμούς των παρουσιαστών
τους. Οπότε…
Ας δούμε όμως, από κοντύτερα, αυτό το φαινόμενο της εθελοντικής
οσφυοκαμψίας στον εκάστοτε «πλανητάρχη».
Τι άραγε να μαρτυρά; Το παπικό
αλάθητο σε έμφρονες και άφρονες προέδρους των ΗΠΑ;
Το
ν’ αποκαλείς «πλανητάρχη» ένα Τζων Κέννεντι, το καταλαβαίνω. Με την
επιφύλαξη βεβαίως, ότι κάθε δημοκράτης και συνετός ηγέτης θ’ απέρριπτε
μετά βδελυγμίας μια τέτοια φιλοολιγαρχική φιλοφροσύνη, από επιζήμιους
πάντοτε κόλακες…
Το ν’ αποκαλείς όμως τον μπαμπά και γιο Τζωρτζ Μπους «πλανητάρχες»,
ε, αυτό ξεπερνά και τα όρια της επιείκειας σε αμφισβητούμενες ηγετικές
φυσιογνωμίες. Και ειδικότερα για τον γιο Μπους, τα πράγματα
περιπλέκονται σοβαρότερα, αν αναλογιστούμε, ότι αυτός ο κύριος με το
απλανές και αποσβολωμένο χαμόγελό του αιματοκύλησε, στις απρόκλητες
αμερικανο-βρετανικές εισβολές το Ιράκ… μια χώρα με υψηλό κατά κεφαλήν
εισόδημα και πλούσιο σε κοιτάσματα πετρελαίου υπέδαφος.
Όσο για τα προσχήματα αυτής της επέμβασης, (οπλοστάσιο μέσων μαζικής
καταστροφής, δικτατορικό πολίτευμα), την απάντηση δίνει το σημερινό
ρημαδιό του Ιράκ, από το οποίο βεβαίως οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι
υπερατλαντικές εταιρείες πετρελαίων και οι μισθοφόροι, στυγνοί
μακελάρηδες του ISIS. (Άραγε πού βρίσκουν τα τόσα δις, για τους
εξοπλισμούς τους, αυτοί οι δήμιοι και κυνηγοί κεφαλών και ποιος τους
εξουσιοδοτεί να κονιορτοποιούν ολόκληρες αρχαίες πόλεις, όπως η
Παλμύρα;)
Συμπέρασμα:
Λίγη περισσότερη σοβαρότητα και συναίσθηση ευθύνης, όταν
ακούμε την ανόητη λέξη «πλανητάρχης», δεν θα έβλαπτε. Γιατί όταν ελαφρά
τη καρδία εγκωμιάζεις τις χειρότερες μορφές του σύγχρονου οικονομικού
νεοαποικισμού και του συνακόλουθου ηθικού εξανδραποδισμού, ε, τότε
περιττό να διαμαρτύρεσαι και να ξεσηκώνεις το σύμπαν για συλλαλητήρια,
αλλά κατόπιν εορτής…
Δεν το αποκρύπτω, τέλος, ότι αιφνιδιάστηκα με τον ξεσηκωμό
εκατομμυρίων Αμερικανών και Ευρωπαίων εναντίον του Ντόναλτ Τραμπ, πολύ
πριν προλάβει να καθίσει στο πολύπαθο (λόγω Μπιλ Κλίντον) οβάλ γραφείο, ο
απρόβλεπτος νέος πρόεδρος. Συνέστησα μάλιστα, σε ορισμένους, να δώσουν
μια μικρή προθεσμία χάριτος στον αστάθμητο και αδίστακτο
δισεκατομμυριούχο.
Εκ των υστέρων βλέπω, ότι όλοι αυτοί οι εξεγερμένοι δικαιώνονται.
Εκτός βεβαίως από κάποιους και κάποιες ακόμη και από τα ημέτερα interna
corporis, που επιμένουν να τον αποκαλούν «πλανητάρχη». Τι να κάνουμε,
πρώτα βγαίνει η ψυχή και τελευταίο το χούι των ξεροκέφαλων…
Να όμως που υπάρχουν και ράμματα για τη γούνα των ιδίων των
διαμαρτυρομένων, εναντίον του Τραμπ. Γιατί άραγε τόσοι και τόσοι
ανώνυμοι του μόχθου και της βιοπάλης, αλλά και αμέτρητοι των γραμμάτων,
της επιστήμης και των τεχνών, δεν ξεσηκώθηκαν και δεν πραγματοποίησαν
συλλαλητήρια ανάλογα των σημερινών, όταν οι μεραρχίες των
αγγλοαμερικάνων επί των ημερών Τζορτζ Μπους και Τόνι Μπλερ ισοπέδωναν
και αιματοκυλούσαν το Ιράκ και οι εναέριες δυνάμεις της Γαλλίας, των ΗΠΑ
και του ΝΑΤΟ, στην περίοδο Νικολά Σαρκοζί, Χίλαρι Κλίντον και με τη…
διακριτική ανοχή του Μπάρακ Ομπάμα ερείπωναν και μετέτρεπαν σε τάφο
αμάχων τη Λιβύη;
Μήπως διότι οι «αγανακτισμένοι» έκαναν τότε από τον
καναπέ τους καλλιστεία «πλανηταρχών»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου