Εκθεση αφιερωμένη στη φρικτή δεκαετία του '80 λειτουργεί στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Να μαζευτούμε να... πάνε.
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Δεκαετία του '80. Για να επιβιώσεις από το σοκ του νεαντερτάλειου
ΠΑΣΟΚ έπρεπε να μιμηθείς τους συνδικάλες του Κινήματος: να κατεβάσεις
διακόπτες. Οχι της ΔΕΗ, αλλά των όποιων ευαισθησιών σου, και να
συνεχίσεις την πορεία στην έρημο του πραγματικού μέχρι να έρθει το...
ιππικό (ακόμα να έρθει το άτιμο).
Σ' αυτό το απελπισμένο μακροβούτι σίγουρα θα έφτανε μέχρι τα ώτα σου ο
ήχος από διάφορα πράσινα μπαρακούντα που κατασπάραζαν τα απομεινάρια
του κράτους και μασουλούσαν τα κοκαλάκια των ταμείων. Ομως, έπρεπε να
περιμένεις και να υπομένεις.
Να αντέξεις την επέλαση της ασχήμιας, την πρόκληση, το πανδαιμόνιο
των υλακών και των γρυλισμάτων περί «σοσιαλισμού» και «δικαιοσύνης» την
ώρα που τα στόματα των αρπακτικών μπούκωναν με σάρκες και ουίσκια και οι
τσέπες γέμιζαν με το πλιάτσικο από τον κρατικό κορβανά, ενώ τα πέτα των
σακακιών τους γέμιζαν με τσιγαρίλα και πέταλα γαρδενιών που εκτόξευαν
βροχηδόν στα σκυλάδικα.
Ουδείς μεγαλοπασόκος ντρεπόταν για όλα
τούτα. Οσα έπρατταν (πλην της... βούτας στα ταμεία), τα έκαναν καμαρωτά.
Τα ντελάλιζαν στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις
πλατείες. Ενας ήλιος με πράσινες ακτίνες, σαν εξωγήινη κάμπια, είχε
σκεπάσει από τη μία άκρη μέχρι την άλλη τη δύσμοιρη την επικράτεια και ο
γνόφος της αγνωσίας κοπανούσε τους τλήμονες υπηκόους.
Τα χρόνια
πέρασαν και οι στιβάδες των εξελίξεων πλάκωσαν, βαριές και αδιάφορες,
τις αναμνήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, κυρίως λόγω Μνημονίου, διασύρθηκε σε τέτοιον
βαθμό ώστε η γελοιότητά του πέρασε ένα συγκεκριμένο σημείο βρασμού και
κατέστη συμπαθητικά αστείο!
Οι μυλόπετρες του χρόνου άλεσαν την
κοτρόνα του κιτς και τα χαλίκια της πολιτισμικής πτώσης και τα έκαναν
πούδρα, παιδική τροφή. Και με τούτα και με εκείνα φτάσαμε στην
απερίγραπτη κατάσταση να υφίσταται και μια κάποια νοσταλγία για τη
χαμένη δεκαετία του '80, όταν μεσουρανούσαν οι Ακηδες!
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου