Του ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΖΟΥ
Σήμερα, συμπληρώνονται δύο χρόνια από
την νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και την
άνοδό του στην εξουσία. Και αύριο θα συμπληρωθούν δύο χρόνια από τον
σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. Ή, όπως είναι πιο
γνωστή σε ορισμένους κύκλους, της "Ανίερης Συμμαχίας". Πολλοί μάλιστα,
τότε μίλησαν και για έναν τρίτο "εταίρο", "Βουδιστικής" κατεύθυνσης.
Αλλά δεν αποδείχθηκε ποτέ κάτι συγκεκριμένο. Το ότι στην "επέλαση της
Αριστεράς συμμετείχαν και κάποιοι "Βουδιστές μοναχοί", είναι ένδειξη
αλλά όχι απόδειξη...
Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω, ότι έχω
εκπλαγεί. Τότε, θεωρούσα ότι η διακυβέρνηση Συριζανέλ θα διαρκούσε γύρω
στον ένα χρόνο. Βία ενάμιση. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο (μαεστρικός)
πολιτικαντισμός του, με διέψευσαν πανηγυρικά. Έχουν φτάσει τους είκοσι
τέσσερις μήνες "αισίως" και οδεύουν για περισσότερους...
Πόσα και πόσα δεν περίμεναν οι Έλληνες
τότε, από την κυβέρνηση της Π.Φ.Α. (Πρώτη Φορά Αριστερά);
Τι σκίσιμο
Μνημονίων, "μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο", τι "επαναφορά του βασικού μισθού
στα 751 ευρώ", τι κατάργηση του ΕΝΦΙΑ που "είναι ένας άδικος φόρος, δεν
διορθώνεται, καταργείται", τι, τι, τι…;
Ακόμη θυμάμαι τα Συριζοτρόλ στο
Twitter, να γράφουν: "Ο Σαμαράς προαναγγέλλει μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά
7%... Στα 500 ευρώ πληρώνει 465! Διαλέγω ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να πληρώσω μηδέν".
Ωραίες εποχές, υπέροχες εποχές. Για κάποιους, τουλάχιστον. Οι οποίοι
διορίστηκαν και βολεύτηκαν...
Γύριζαν ο Γιάνης και ο Αλέκσης, ο
Αλέκσης κι ο Γιάνης τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, τις λαϊκές
αγορές, τις γειτονιές και τις ρούγες και υπόσχονταν. Υπόσχονταν τα
πάντα, στους πάντες
Τι "επαναφορά της 13ης σύνταξης", τι
"σταμάτημα της λιτότητας", τι "go back κυρία Μέρκελ"; Τόνοι η ελπίδα,
φορτηγά σαραντάρια, τριαξονικά η ακσιοπρέπεια...
Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνον τον παππού
στη λαϊκή, να λέει περήφανα στον Αλέξη της καρδιάς του: "Κι ένα απ’ τα
δέκα που μας λες να κάνεις, μια χαρά θα ‘ναι"!
Ε, σ’ αυτό δεν μπορεί να
έχει παράπονο. Έφερε την ακσιοπρέπεια, ο Αλέκσης. Μαζί με κλειστές
τράπεζες, capital controls και μερικές δεκάδες δισ., μεγαλύτερο χρέος.
Αλλά δεν βαριέσαι;
Μας κόστισε κάτι παραπάνω, αλλά...
"έχουμε ακσιοπρέπεια,
διώξαμε την Τρόικα και τα Μνημόνια και πάμε μπροστά"...
Ειλικρινά ξεκίνησα το σημερινό κομμάτι,
με σκωπτική διάθεση και όρεξη για πλάκα και καλαμπούρι. Αλλά δεν μου
"βγαίνει". Σκέφτομαι, συνέχεια, όλους αυτούς που πίστεψαν αλλά
γελάστηκαν, που αναγκάστηκαν να περάσουν απ’ τα κακά στα χειρότερα και
συλλογίζομαι πως, όλο αυτό, κάθε άλλο παρά για γέλια είναι. Και πως κάθε
καλαμπούρι για τα έπεα πτερόεντα και τις αυταπάτες του Μεγάλου Βοσκού,
κρύβει πίσω του χιλιάδες ανθρώπους χωρίς μεροκάματο, χωρίς φαΐ και
χωρίς σπίτι…
Κάθε λίγες λέξεις, μια εικόνα ζωντανεύει
στο μυαλό μου. Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα να κοιτάζει συλλογισμένος τον
εαυτό του σ’ έναν τεράστιο καθρέφτη. Κι αναρωτιέμαι τι να περνά απ’ το
μυαλό του.
Σκέφτεται άραγε "Πως τα κατάφερα έτσι χάλια, ο… αυταπάτας";
Ή
μήπως σκέφτεται τον τρόπο με τον οποίο θα γιορτάσει τα δυο χρόνια του
στην εξουσία; Ανεβασμένος στο πανηγυρικό πόντιουμ, με το αριστερό χέρι
υψωμένο σε γροθιά. Φωνάζοντας στεντόρεια και σε άπταιστο "ανδρεϊκή":
"Αγάντα, σύντροφοι! Για την καρέκλα, ρε γαμώτο!"…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου