ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο κουμπάρος μου ο φιλελεύθερος

Του Θεοδόση Μπουντουράκη 

Οικονομολόγου

 

Τις προάλλες λίγο πριν τον μεγάλο χιονιά, αποφάσισα να πάω να δω τα πεθερικά μου στην Πάτρα. Πήρα μαζί και τον κουμπάρο μου γιατί είχαμε καιρό να βρεθούμε.

Με τον κουμπάρο ήμασταν συμμαθητές στο σχολείο. Μετά αυτός έφυγε και πήγε στην Αγγλία για σπουδές. Καλά τα κατάφερε. Έμεινε εκεί χρόνια, πάλεψε αγωνίστηκε και έκανε μια καλή καριέρα. Τώρα έρχεται στην Ελλάδα για διακοπές.

Εγώ μπήκα με την τρίτη προσπάθεια στην Πάντειο. Τι ωραία χρόνια! Ακόμα θυμάμαι τις καφετέριες στη διπλανή πλατεία. Μου πήρε 7-8 χρόνια να τελειώσω αλλά την τελείωσα.

Έκανα και Αγγλικά. Όταν πια με το καλό πήρα το πτυχίο και το Lower έπρεπε να βρω δουλειά. Έτσι πήγα στον πεθερό μου που είχε πολλές γνωριμίες. Παλιός Πασόκος αυτός και κολλητός του Κατσιφάρα. 

Γράψου στο κόμμα μου λέει και θα τα βρούμε. Γράφτηκα κι εγώ στην τοπική νεολαία και κούναγα τα πλαστικά σημαιάκια στις ομιλίες του Ανδρέα.  

Σε λίγο ο πεθερός κατάφερε να με διορίσει στο Υπουργείο. Δεν κατάλαβα τι δουλειά έπρεπε να κάνω αλλά μου είπαν: "κάτσε εδώ σ΄αυτό το γραφείο με τους άλλους πέντε και θα σε ενημερώσουμε". Ακόμα περιμένω...

Καλά τα περάσαμε στην Πάτρα, αλλά χάλασε ο καιρός και άρχισε να ρίχνει πυκνό χιόνι. 

Το είχανε πει στα δελτία, αλλά αυτοί πέφτουν έξω. Είχανε πει μάλιστα να έχουμε αλυσίδες, αλλά σιγά μη πάω να δώσω 150 ευρώ να πάρω αλυσίδες! Μήπως ξέρω να τις βάζω; Τι είμαι; κανένας λοκατζής;

Έτσι ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα, αλλά στα μισά της διαδρομής έκλεισε η Εθνική από το χιόνι και μείναμε 5-6 ώρες εγκλωβισμένοι.

"Τα βλέπεις;" λέω στον κουμπάρο. "Που είναι το κράτος; Δεν δουλεύει τίποτα . Έπρεπε να στείλουν τα μηχανήματα να μας απεγκλωβίσουν. Τι τους πληρώνουμε τους φόρους;"

Τότε ο κουμπάρος άρχισε να μου λέει κάτι περίεργα περί ατομικής ευθύνης. Ότι έπρεπε να έχω αλυσίδες και ότι δεν μπορώ να τα περιμένω όλα από το κράτος. Ότι η ευθύνη δεν είναι μόνο του κράτους αλλά είναι και δική μου. 

Και μετά άρχισε τις θεωρίες του. Ότι κάθε πολίτης έχει ατομική ευθύνη και ότι αυτό είναι προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Ότι αν εκχωρήσουμε την ατομική μας ευθύνη και την προσωπική μας κρίση στο κράτος και τα περιμένουμε όλα από αυτό, τότε μετατρεπόμαστε σε άβουλα όντα. Και τότε είναι που αρπάζουν την ευκαιρία οι λαϊκιστές να υποσχεθούν τα πάντα. Και εφόσον εμείς δεν ασκούμε την ατομική μας ευθύνη και κρίση παραδινόμαστε ανήμποροι στις υποσχέσεις τους και η Δημοκρατία αποκτά αυταρχικά και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.

Και ότι αν τα περιμένεις όλα από το κράτος, τελικά του ανοίγεις την πόρτα να μπει στο σπίτι σου και να σου υπαγορεύει ακόμη και ποια κανάλια θα έχει η τηλεόραση. 

"Να ξέρεις ότι όσο το κράτος μεγαλώνει τόσο η προσωπική σου ελευθερία μικραίνει" κατέληξε ο κουμπάρος. 

Κουταμάρες του κουμπάρου. Αυτός μας είπε ότι είναι φιλελεύθερος. Και εγώ φιλελεύθερος είμαι, γιατί είμαι υπέρ της ελευθερίας και κατά της δουλείας. Αλλά φαίνεται ότι εκείνος το εννοεί διαφορετικά.

Φιλελεύθερος είναι -λέει- εκείνος που θέλει να παίρνει τις αποφάσεις για την τύχη του μόνος του. Εκείνος που θέλει να διαχειρίζεται τη ζωή του και την περιουσία του χωρίς περιορισμούς και παρεμβάσεις από την αυταρχική κρατική εξουσία. Προϋπόθεση βέβαια είναι ο απόλυτος σεβασμός στα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου, αυτά της ζωής, της ιδιοκτησίας και της προσωπικής ελευθερίας. Με άλλα λόγια να συμπεριφέρεσαι προς τους άλλους, όπως θα ήθελες και οι άλλοι να σου συμπεριφερθούν.

Και αυτός είναι ο βασικός ρόλος του κράτους. Να διασφαλίζει τα ίσα δικαιώματα των πολιτών στα βασικά αγαθά της ζωής και της ελεύθερης αυτοδιαχείρισης.

Πολύ ψαγμένος μου φαίνεται ο κουμπάρος ! Τόσα χρόνια στην Ευρώπη κάτι παραπάνω έμαθε. 

Εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο απλά. Όλους αυτούς τους φιλελεύθερους τους λέει ο Τσίπρας "νεοφιλελεύθερους" όπως εκείνη η Θάτσερ, και καθάρισε.

Αυτό τού το έμαθε ο Φλαμπουράρης που την πρόλαβε τη Θάτσερ, και έχει ιδίαν άποψη για το έργο της. Νομίζω ότι και τα αγγλικά του ο Τσίπρας από τον Φλαμπουράρη τα έμαθε, αφού αυτός ήξερε από Αγγλία και Θάτσερ.

Τέλος πάντων πέρασε η ώρα και αρχίσαμε σιγά-σιγά να προχωράμε προς Αθήνα.
 

Βάζω να ακούσω τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο και τι ακούω ! Ότι...

 πρόκειται να προσληφθούν στο Δημόσιο γύρω στους 50.000 υπλληλοι για το 2017. Χώρια όσοι έχουν ήδη προσληφθεί ως ειδικοί σύμβουλοι, που είναι του κόμματος.

Τι είναι αυτό πάλι σκέφτομαι. Θα μας στείλουν κι άλλους, και αυτοί τώρα θα είναι δικοί τους, ενώ εμάς μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ. Εδώ δεν έχουμε εμείς δουλειά να κάνουμε, οι καινούργιοι τι θα κάνουν. Έχει γούστο να μου κόψουν τα έξτρα επιδόματα που παίρνω, αν δεν φθάνουν τα λεφτά να τα πάρουν και αυτοί.
 

Εδώ ήταν που άρχισε να μου κάνει πλάκα ο κουμπάρος.

Προηγουμένως γκρίνιαζες ότι δεν επαρκεί το κράτος και τώρα ανησυχείς ότι θα παραμεγαλώσει;  

Αποφάσισε τελικά τι θέλεις. Μεγάλο κράτος η μεγαλύτερο;
 

Τι να σας πω. Και εγώ δεν ξέρω. 

Άντε και φτάσαμε στα διόδια. Πριν βγει ο Τσίπρας, μας έλεγε να μη πληρώνουμε.

Τώρα πληρώνεις και λες και ένα τραγούδι. Είναι να τον εμπιστεύεσαι κι αυτόν;