ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το μέλλον κάνει βήματα πίσω!

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Το 2017 στη δική μου γενιά φάνταζε διαστημικό, χαμένη στα βάθη ενός hi-tech μέλλοντος. Σκεφτείτε ότι στην εφηβεία μας υπήρχε ταινία επιστημονικής φαντασίας με τίτλο «1999, οδύσσεια του Διαστήματος». Τώρα το 1999 το έχουμε αφήσει πίσω μας ήδη 18 χρόνια. Ηταν το έτος με τις δύο από τις πολλές ντροπές που έφερε στο έθνος η μοιραία διακυβέρνηση Σημίτη: το άγος Οτσαλάν και τη μεγάλη ληστεία του Χρηματιστηρίου.  

Σήμερα, αντί για μια διαστημική εποχή ανάπτυξης και υψηλής τεχνολογίας, είναι σαν να ζούμε φαινόμενα διάφορων εποχών του πιο ζοφερού παρελθόντος.

 

Η χώρα είναι αλυσοδεμένη σε «φιλικά» δεσμά εξάρτησης από συμμάχους της, έπειτα από δεκαετίες λεηλασίας του δημόσιου ταμείου και πακτωλούς δανείων από εγχωρίους. Το βιοτικό μας επίπεδο έχει μειωθεί δραματικά, λες κι έγινε πόλεμος, η νεολαία μας πήρε τους δρόμους της ξενιτιάς, με την παραγωγική βάση ερείπια.

 

Παράλληλα έχει επανέλθει ένας πανάρχαιος κίνδυνος, ο επεκτατισμός του Ισλάμ, που τελεί γενοκτονία των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, κυβερνά την Τουρκία, εποικίζει κατά κύματα την πατρίδα μας και την Ευρώπη, με την αρωγή της διεφθαρμένης ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και της μηδενιστικής ελληνοφοβικής Αριστεράς, που πήρε την εξουσία με μια κολοσσιαίου μεγέθους πολιτική απάτη. Δεχόμαστε δε, ξανά, πιέσεις από άσπονδους «φίλους» για να γονατίσουμε στην Κύπρο. Μας ζητούν να δεχθούμε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση ενός διζωνικού δικοινοτικού προτεκτοράτου του κράτους- συμμορία, με διατήρηση του καθεστώτος εγγυήσεων, ήτοι επεμβατικών δικαιωμάτων της Αγκυρας, σαν αυτά που επικαλέστηκε το 1974 για τον Αττίλα. Μια χώρα μη μέλος της Ε.Ε. θα έχει επεμβατικά δικαιώματα σε μια χώρα-μέλος. Πώς σας φαίνεται; Παράλληλα ζητούν, και δυστυχώς ο Αναστασιάδης και διάφοροι ημέτεροι «σώφρονες» εύκαμπτοι παλαιόθεν ανανιστές το συζητούν, να παραμείνουν τα στρατεύματα κατοχής με «χρονοδιάγραμμα αποχώρησης».

 

Εν ολίγοις, οι Τούρκοι τα παίρνουν όλα μετρητοίς, ενώ εμείς επί πιστώσει. Ξεπλένεται ο Αττίλας, ευθανασία της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την υπόσχεση να αποχωρήσουν κάποτε οι Μεχμετζίκ, με όλα τα φονικά συμπράγκαλα που έφεραν στην εισβολή. Δηλαδή του Αγίου, να μην πω ανήμερα, Ποτέ. Στο δε εδαφικό έχει γίνει μια τρύπα στο νερό. Αλλωστε θα είναι άνευ σημασίας, εφόσον ο Αττίλας παραμένει κι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει τινάξει τα πέταλα.

 

Ιδού λοιπόν η ευκαιρία για αληθινή εθνική ενότητα:

 Να ενωθούμε όλες οι ηγεσίες, όλων των κομμάτων, σε Ελλάδα και Κύπρο, για κάτι σημαντικότερο από τα φράγκα, τα spreads και τον ΦΠΑ. Να ενωθούμε όμως για να αντισταθούμε, όχι για να υποταχθούμε. Απίθανο, θα πει κάποιος. Οι υπέρμαχοι του «λύση όπως να ‘ναι» ας έχουν όμως υπ’ όψιν τους ότι λύση με παραμονή κατοχικών στρατευμάτων και τουρκικές εγγυήσεις δεν περνά από την κάλπη και το υψηλό ένστικτο επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού. Επειδή λοιπόν το Κυπριακό έχει καταπιεί κυβερνήσεις και καριέρες, οι Αναστασιάδηδες κι οι Μητσοτάκηδες ας έρθουν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Θα τους θυμίσω άλλωστε μια άλλη, σπουδαία ταινία, του μεγάλου Νίκου Κούνδουρου, που κάποτε δεν έβρισκε αίθουσες να προβληθεί το «1922».  

Καλή Χρονιά, και δεν χρειαζόμαστε Νέα Λευκωσία, Νέα Πάφο και Νέα Λεμεσό.